FreeCinema

Follow us

ROMEO + JULIET (1996)

  • ΕΙΔΟΣ: Ρομαντικό Δράμα
  • ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Μπαζ Λούρμαν
  • ΚΑΣΤ: Λεονάρντο ΝτιΚάπριο, Κλερ Ντέινς, Τζον Λεγκουιζάμο, Πολ Σορβίνο, Μπράιαν Ντένεχι, Χάρολντ Περινό, Πιτ Πόσλθγουεϊτ, Πολ Ραντ, Μίριαμ Μαργκόλις, Τζέσι Μπράντφορντ
  • ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 120'
  • ΔΙΑΝΟΜΗ: ΕΛΚΕ

Συμπληρώνοντας την 400ή επέτειο από τη συγγραφή του και 29 χρόνια μετά την πολυαγαπημένη κινηματογραφική μεταφορά του Φράνκο Τζεφιρέλι, το «Ρωμαίος και Ιουλιέτα» γίνεται στα χέρια ενός 34χρονου Αυστραλού… το πιο extravagant αναρχικό melo των ‘90s (και κατόρθωμα, παράλληλα)!

Κατόρθωμα, γιατί ο Μπαζ Λούρμαν γλιτώνει τις βλαβερές συνέπειες του λιθοβολισμού, γνωστή καταδικαστική μοίρα εκείνων που τολμούν να αποδώσουν το κλασικό ως θρασύτατα μεταμοντέρνο. Το «Romeo + Juliet», όμως, δεν είναι απλά και μόνο αυτό. Αρχικά, είναι και δεν είναι Σαίξπηρ! Το πρωτότυπο κείμενο έχει διατηρηθεί σχεδόν ανέπαφο και οι ηθοποιοί έχουν υιοθετήσει το μέτρο στην εκφορά του λόγου, μετατρέποντας το διάλογο σε λιμπρέτο απίστευτης μουσικότητας. Δίπλα σ’ αυτό, ένα πολιτισμικό mixer έχει αποδώσει την ατμόσφαιρα της ταινίας σαν συνονθύλευμα rock όπερας! Μην εξάπτεστε. Η συνέχεια απαιτεί ψυχραιμία…

Χρειάζεται να σας θυμίσουμε το έργο; Δύο αντίπαλες οικογένειες σε μια κοινωνία όπου θρησκεία και πολιτική συμβαδίζουν με κοινό προστάτη τη βία και τίμημα τον πλούτο κι ανάμεσά τους δύο ερωτευμένα παιδιά που θέλουν να ενώσουν τις καρδιές – στρατόπεδα. Μέγας ερωτικός μύθος, ο οποίος ζωντάνεψε στην οθόνη άπειρες (επίσημες ή ανεπίσημες) φορές. Πώς εικονογραφείται εδώ; Σαν «παραμυθένιο» remake του «Επαναστάτη Χωρίς Αιτία» (1955) για τους teenagers των ’90s. Τόσο μοντέρνος, αλλά και απόλυτα αναγνωρίσιμος μαζί, ο σκηνικός κόσμος της ταινίας μοιάζει σαν να ξεπήδησε από παραμύθι. Η αισθητική του, όμως, είναι σχεδόν πρωτόγνωρη. Ο Λούρμαν, με μία υπερ-στιλάτη άποψη, δημιουργεί μια νέα γενιά εικόνων, μια νέα φιλμική γλώσσα που απομακρύνεται από το «μιαρό» στίγμα του μουσικού video clip (η πλειοψηφία όσων «πιπιλίζουν» τον όρο αυτό ως κατάρα που άγγιξε και το σινεμά, δεν γνώρισαν ούτε υπήρξαν ποτέ κοινωνοί της οποιασδήποτε pop κουλτούρας), για να αγκαλιάσει κάθε μορφή Τέχνης και να παντρέψει πολιτισμικά στοιχεία και σύμβολα από ολόκληρη την ιστορία του πλανήτη. Από τα δανεικά, τη μερίδα του λέοντος φέρει το σινεμά: «χορογραφημένα» πλάνα στιλ Μπάσμπι Μπέρκλεϊ, η βία των ’70s, τα γουέστερν, ακόμα και η υπερβολή των φελινικών ονείρων, ανακατεύονται μεταξύ τους κατορθώνοντας να μην «ανακατεύουν» και τον θεατή, ο οποίος στην αρχή ίσως σαστίσει. Το στοίχημα του Λούρμαν, όμως, κερδίζεται και η σταδιακή παράδοση στη δύναμη και το ρυθμό των εικόνων επιτυγχάνεται.

Η πιο extreme αισθητική πρόταση – με άποψη – της χρονιάς, υποστηρίζεται από την εξαιρετική δουλειά των τεχνικών, αλλά η προσοχή μας θα πέσει περισσότερο σε κοστούμια (Κιμ Μπάρετ) και σκηνικά (Κάθριν Μάρτιν). Η πρώτη, σε συνεργασία με τις πλέον hype φίρμες Prada και Dolce & Gabbana, απογειώνεται διαχρονικά στη σκηνή ενός grotesque party, ενώ και στους δύο τομείς τα θρησκευτικά σύμβολα γίνονται εμμονή, καθώς τα συναντάμε σε χρήσεις διακοσμητικής μέχρι και πάνω σε όπλα!

Από το καστ, οι γονείς είναι παραμελημένοι και οι νεότεροι ηθοποιοί είναι η κυρίαρχη γενιά στην ταινία. Ανάμεσα στα μέλη των δύο αντίπαλων συμμοριών, ο εκπληκτικός σε κίνηση Χάρολντ Περινό (Μερκούτιο) και ο δανδής (σε στυλ Λι Βαν Κλιφ!) Τζον Λεγκουιζάμο (Τίμπαλτ), κλέβουν την παράσταση. Για να καταλήξουμε στο πρωταγωνιστικό ζευγάρι, με πιο αδύναμη εκφραστικά την Κλερ Ντέινς, η οποία έχει αρκετό δρόμο μπροστά της. Σε αντίθεση με τον Λεονάρντο ΝτιΚάπριο, έναν Ρωμαίο που βράζει από εφηβική οργή κι αν κάπου θυμίζει τον «Επαναστάτη» Τζέιμς Ντιν, συνειδητοποιεί τη σύγκριση και τον μεταμορφώνει σε… Λόρδο Βύρωνα!

Το «Romeo + Juliet» των ’90s είναι το χωνευτήρι των αιώνων του παρελθόντος, που κλείνει με την ανάμνηση άπειρων τραγικών φινάλε. Ο Μπαζ Λούρμαν τίμησε το έργο με τον απαιτούμενο λυρισμό και τη βρωμιά που αρμόζει στο σήμερα. Ένας απόλυτος ύμνος απόρριψης σε μια δύσπεπτη εποχή; Επικίνδυνα πράγματα…

ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΜΕΝΑ;

Το άνωθεν κείμενο είναι η κριτική που έγραψα για το περιοδικό ΣΙΝΕΜΑ (τεύχος 77) το 1997, όταν το φιλμ διανεμήθηκε για πρώτη φορά στους ελληνικούς κινηματογράφους. Όμορφες αναμνήσεις έχω από τούτο εδώ. Πρώτη προβολή σε κεντρική αίθουσα της Νέας Υόρκης, ενώ σε ολόκληρη την Αμερική άκουγες παντού (κυρίως από το ραδιόφωνο) το «#1 Crush» των Garbage. Μέσα στην αίθουσα, τάξεις μαθητών Γυμνασίου! Κανονισμένο από το σχολείο τους, προφανώς. Κρύος ιδρώτας… στην αρχή. Αλλά ήταν ήσυχα τα παιδιά, τελικά. Πραγματικά τους είχαν «ρουφήξει» οι εικόνες του Μπαζ Λούρμαν, κι ας μην καταλάβαιναν απαραίτητα… τη γλώσσα! Στη σκηνή με το «φαρμάκωμα», καταλάβαινες ότι δεν είχαν απολύτως καμία ιδέα περί Σαίξπηρ, ούτε γνώριζαν από πριν την ιστορία του έργου. Γινόταν αληθινός πανζουρλισμός από κραυγές τύπου… «Μην το πιείς!» και τα σχετικά. Το ζούσαν τα παιδιά. Βγήκα από το σινεμά διπλά ενθουσιασμένος. Και κάτι έφηβοι Νεοϋορκέζοι μόλις μάθαιναν τι εστί καλύτερη παιδεία και μόρφωση. Μέσω της pop κουλτούρας…


MORE REVIEWS

ΓΚΟΤΖΙΛΑ x ΚΟΝΓΚ: Η ΝΕΑ ΑΥΤΟΚΡΑΤΟΡΙΑ

Ένα μυστηριώδες σήμα (κινδύνου;) έρχεται από τα βάθη της Κοίλης Γης και καλεί την ερευνητική ομάδα που προστατεύει τον Κονγκ στη Νήσο του Κρανίου να βρεθεί στα έγκατα αχαρτογράφητων περιοχών, ελπίζοντας να μην αναμειχθεί και ο Γκοτζίλα, προκαλώντας νέες επικές μάχες.

ΑΔΕΣΠΟΤΑ ΚΟΡΜΙΑ

Ποια είναι τα όρια των δικαιωμάτων μας επάνω στο ίδιο μας το σώμα, σε συνάρτηση με τις ανά την Ευρώπη υπάρχουσες νομοθετικές ρυθμίσεις που ορίζουν το πόσο αυτό μας ανήκει; Ένα έργο τεκμηρίωσης που επιχειρεί να θίξει και να απαντήσει σε πολλά νομικά και ηθικά διλλήματα… ζωής και θανάτου.

ΤΟ ΑΓΟΡΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

Μπολόνια, 1858. Εξάχρονο αγόρι οικογένειας Εβραίων τίθεται αναγκαστικά υπό την επιμέλεια του Πάπα, προκειμένου να μεγαλώσει σύμφωνα με τις αρχές της Καθολικής Εκκλησίας. Οι γονείς του θα κάνουν τα πάντα για να το πάρουν πίσω, όμως, η κόντρα με την παπική Ρώμη δεν είναι απλή υπόθεση.

Η ΧΙΜΑΙΡΑ

Φυλακόβιος αρχαιοκάπηλος επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, όπου ξαναβρίσκοντας την παλιοπαρέα των συναδέλφων του, ξηγιέται… παλιά του τέχνη κόσκινο. Ή μήπως κυνηγάει χίμαιρες;

ΚΟΥΚΛΕΣ ΤΗΣ ΔΡΕΣΔΗΣ

Νεαρή δημοσιογράφος ερωτεύεται αιρετικής στάσης ζωγράφο και performance artist. Όταν η δεύτερη πεθαίνει, η πρώτη αγωνίζεται να νικήσει την ελληνική γραφειοκρατία, ζητώντας να παραλάβει τη σορό της αγαπημένης της συντρόφου.