του Ηλία Φραγκούλη

Ο Τζιμ Τζάρμους προσφέρει (χιουμοριστικά) δυσλειτουργικά μαθήματα πατρότητας με τα «Τσακισμένα Λουλούδια». Ο Μπιλ Μάρεϊ υποδύεται με την ολότελα δική του άνεση τον Ντον, έναν βαρεμένο εισοδηματία που έχει βάλει τη ζωή του στο pause και δεν ξεκουνιέται από τον καναπέ, μέχρι τη στιγμή που ο ταχυδρόμος του αφήνει στην πόρτα δακτυλογραφημένο (σε ροζ χαρτί) εξομολογητικό γράμμα, το οποίο του ανακοινώνει το πρωτάκουστο γεγονός πως είναι πατέρας! Με τη βοήθεια ενός γείτονα εθισμένου στο διαδίκτυο και τις ντετεκτιβίστικες ιστορίες, ο Ντον θα πάρει τα… States για να συναντήσει τέσσερις πρώην ερωμένες του, ελπίζοντας ν’ ανακαλύψει σε μία από αυτές τη μάνα του 19χρονου σήμερα γιου του.

Από μόνη της, τούτη η ταινία δεν είναι τίποτε περισσότερο από ένα ικανοποιητικό, σχεδόν διασκεδαστικό φιλμάκι του Τζάρμους, ενός σκηνοθέτη μετρίων δυνατοτήτων που ποτέ δεν έπεισε για κάτι σημαντικό ως δημιουργός. Γι’ αυτό και ποτέ δεν ξεπέρασε την πιο γνήσια στιγμή έκφρασης των μοτίβων και μονομανιών του, το «Stranger than Paradise». Οι προθέσεις για κάτι μεγαλύτερο υπάρχουν στα «Τσακισμένα Λουλούδια». Υπάρχει, όμως, μια ευχή και κατάρα μαζί για την ψυχή του φιλμ: η παρουσία του Μπιλ Μάρεϊ. Οι σιωπές, τα βλέμματα, η άκαμπτη βαρεμάρα, όλο του το είναι παγιδεύει τα κάδρα του Τζάρμους και καταδυναστεύει την οθόνη με μια στάση cool μηδενισμού, έτοιμου να εκραγεί βίαια, να πλαντάξει δραματικά ή… να σηκωθεί από μια καρέκλα, να σου γυρίσει την πλάτη και ν’ αλλάξει δωμάτιο κλείνοντας την πόρτα πίσω του! Τα τελευταία χρόνια ο Μάρεϊ επαναλαμβάνει αυτή τη μούτα παθητικότητας. Και διαρκώς την τελειοποιεί. Ίσως, όταν τα καταφέρει, να μπορέσει να μετατρέψει ολόκληρο τον πλανήτη σε Μπιλ Μάρεϊ! Ίσως αυτό να είναι η απόλυτη έκφραση μιας θεωρίας του χάους. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω. Απλά, «κολλάω» κι εγώ μαζί του. Κι ύστερα χάνομαι. Εκεί είναι που εισπράττει πάλι την ήττα του ο Τζάρμους. Η κενότητα της θλίψης μέσα από μία (μόλις) ματιά του Μάρεϊ στο φακό, σου καίει περισσότερο τον εγκέφαλο από 106 λεπτά φιλμ…

Στο τέλος κάτι πάει πάλι να σου πει, περί φιλοσοφικής αναζήτησης και ταύτισης, και του ταξιδιού που λέγεται ζωή και… πέρα βρέχει. Αλλά εμένα η παρουσία του Μάρεϊ συνεχίζει να μου λέει κάτι πιο δυνατό, ουσιαστικό: τα περισσότερα πράγματα για σένα, στα χρόνια που κάποια άγνωστη δύναμη σου επιτρέπει να ζήσεις, θα τα μάθεις από μόνος σου. Solo. Στης μοναξιάς σου την παρέα. Ο Μπιλ δείχνει να ξέρει. Άκουσέ τον. Στις σιωπές του.