BROKEN CITY (2013)
(BROKEN CITY)
- ΕΙΔΟΣ: Δραματικό Θρίλερ
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Άλεν Χιουζ
- ΚΑΣΤ: Μαρκ Γουόλμπεργκ, Ράσελ Κρόου, Κάθριν Ζίτα-Τζόουνς, Κάιλ Τσάντλερ, Μπάρι Πέπερ
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 109’
- ΔΙΑΝΟΜΗ: AUDIO VISUAL
Πρώην αστυνομικός που εργάζεται ως ιδιωτικός ντετέκτιβ, προσλαμβάνεται από το Δήμαρχο της Νέας Υόρκης να αποδείξει την απιστία της γυναίκας του. Θα ακολουθήσει μια δολοφονία που θα ανοίξει το δρόμο για την αποκάλυψη μυστικών και σκανδάλων, σε μια αναμέτρηση δύναμης και δικαίου.
Αν το «Broken City» ήταν γυρισμένο τη δεκαετία του ‘80 ή ακόμη παλιότερα, θα μπορούσε ίσως να κάνει μεγαλύτερη εντύπωση. Είναι άλλωστε γυρισμένο με τέτοιο τρόπο, ώστε η εικόνα της πόλης και το styling των ηθοποιών να παραπέμπει δυο – τρεις δεκαετίες πίσω. Σήμερα, όμως, η φιλοδοξία της ταινίας να είναι ένα σύγχρονο νουάρ, ακυρώνεται από την υπερφορτωμένη πλοκή με όχι αρκετά ισχυρά στοιχεία.
Στην πρώτη solo σκηνοθεσία του, ο Άλεν, ο ένας από τους δύο (υπερτιμημένους) αδελφούς Χιουζ, δείχνει ότι αν το σκηνοθετικό ντουέτο είχε κάτι να πει, το κατάφερνε όταν ακούγονταν δύο φωνές στο πλατό. Μόνος του έχει γυρίσει με τετριμμένο τρόπο την ιστορία πολιτικο-ερωτικής αντιπαράθεσης, με εμφανή την προσπάθεια να δώσει στιλ και ατμόσφαιρα στην ταινία. Όχι ότι το «Broken City» είναι τέρας. Τουλάχιστον η πλοκή εξελίσσεται γρήγορα και στην επόμενη σκηνή πάντα υπάρχει ένα νέο στοιχείο, ενώ οι ηθοποιοί είναι πειστικοί ακόμη και όταν οι ρόλοι τους περιορίζονται σε μια φιγούρα, χωρίς η ταινία να ενδιαφέρεται να τους προσφέρει ιδιαίτερο βάθος.
Υπάρχουν, όμως, πολλά πράγματα που δεν μπορεί να αγνοήσει κανείς. Ο καμβάς της ιστορίας «διεφθαρμένος πολιτικός βάζει στο χέρι πρώην μπάτσο με αμφιλεγόμενο παρελθόν, στήνοντας παγίδα τόσο σ’ αυτόν όσο και στη δημαρχίνα και το φίλο της», θα μπορούσε να λειτουργήσει, αν δε φορτωνόταν με τόσο παλιομοδίτικες λεπτομέρειες. Δυσκολεύεται κανείς να πεισθεί ότι η σύγχρονη πολιτική αντιπαράθεση λειτουργεί με αυτούς τους όρους, έστω κι αν συχνά ακούγεται τριγύρω ο χαρακτηρισμός «gangster». Από την άλλη πλευρά, χάνει σε αξιοπιστία και ο χαρακτήρας του ντετέκτιβ που τριγυρίζει με τη φωτογραφική μηχανή. Σε μια σκηνή, μάλιστα, ακούγεται και το «υπάρχουν ακόμη ιδιωτικοί ντετέκτιβ;»! Δε βοηθάει ιδιαίτερα και το γεγονός ότι στους δύο βασικούς ρόλους, ο Γουόλμπεργκ και ο Κρόου μοιάζουν να έρχονται από άλλη εποχή. Για να δέσει το «Broken City» χρειαζόταν υλικά πιο πειστικά από αυτό της παλιομοδίτικης σκανδαλολογίας.