του Ηλία Φραγκούλη

Να σας κάνω μια ερώτηση;

Αν κάποτε συναντούσατε ξαφνικά τον άνθρωπο που μοιάζει να είναι ο ιδανικός σύντροφος της ζωής σας, θα πιστεύατε ότι μπορείτε ν’ αλλάξετε τον κόσμο; Κι αν αυτές οι 14 ώρες «σχέσης» δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα παραλήρημα πάθους; Αν όλο αυτό το φλερτ δεν ήταν παρά ένα αστείο για να περάσει η ώρα περιμένοντας το τρένο, το πλοίο ή την όποια πτήση; Θα δίνατε ένα στοίχημα με τον εαυτό σας ή εκείνη/ον για μια μελλοντική συνάντηση ξανά; Θα δίνατε ελπίδες σε μια τέτοια υπόσχεση; Θα την τηρούσατε; Κι αν δεν εμφανιζόσασταν στο ραντεβού; Ή αν το «πρόσωπο» ήταν εκείνο που θα σας έστηνε; Τι θα σκεφτόσασταν μετά; Πως δεν υπάρχει αγάπη;

Κι αν μετά από μια δεκαετία σχεδόν οι δρόμοι σας συναντιόντουσαν ξανά, πως θα αντιμετωπίζατε το παρελθόν; Την αλήθεια; Ποιος θα τολμούσε να πει αν πήγε ή δεν πήγε; Ποιος θα τολμούσε να φανερώσει πως ήταν ο πιο ερωτευμένος από τους δύο; Πώς θα περνούσε η ώρα μεταξύ σας; Πόσες κουβέντες μισές για τα χρόνια που πέρασαν χωριστά θα ανταλλάσσατε; Πόσες ευκαιρίες θα δίνατε σ’ αυτή τη… δεύτερη ευκαιρία;

Κι αν η μοίρα το έφερνε μέσα σε τόσα χρόνια να έχετε βρει το ταίρι σας; Ή να είχατε φτιάξει οικογένεια; Ή να ήσασταν ένα ράκος από τους απανωτούς χωρισμούς; Γιατί το μυαλό σας, η φαντασία και τα όνειρά σας ακόμη έχουν μονάχα ένα πρόσωπο φυλαγμένο γι’ αγαπημένο; Εκείνο που αφήσατε χρόνια πριν και τώρα αντικρίζετε ξανά για να λογαριάσετε τι χάθηκε από εκείνες τις ώρες; Άραγε, χάθηκε η σπίθα; Πώς μπορείτε να εξερευνήσετε τα μυστικά της ψυχής της/του; Πόσα έχουν αλλάξει, διάβολε; Και γιατί ενώ στέκεστε πάλι ο ένας δίπλα στον άλλον, δεν μπορείτε να ξεστομίσετε πως όλα ήταν μισά στη ζωή σας από εκείνη τη μέρα; Γιατί δεν αρπάζετε τη μοίρα από τα μαλλιά και γιατί δε χάνεστε από το πρόσωπο αυτής της γης; Γιατί φοβάστε το ποιος θα πληγώσει περισσότερο τον άλλο; Γιατί ποτέ δεν τολμάτε να αφήσετε τον πόνο να πάει ακόμη πιο βαθιά για να τελειώσει; Γιατί δε νοιώθετε πως τις ίδιες πιθανότητες έχετε να βρείτε τη λύση, τη γιατρειά; Μιλάτε ώρες τώρα, αλλά νόημα βγάζετε;

Τι κι αν ο χρόνος και πάλι δεν είναι αρκετός; Έχετε τη δύναμη να παλέψετε το υπόλοιπο που σας έμεινε με τόσα ερωτήματα; Κι αν αυτό το υπόλοιπο δεν είναι μονάχα τα 80 λεπτά μιας ταινίας αβάσταχτα ρομαντικής αλλά η ίδια σας η ζωή; Θα βρείτε το κουράγιο μετά την έμπνευση που σας δίνει το σινεμά; Θα προσπαθήσετε να κοπιάρετε τα υπέροχα τσιτάτα του Ρίτσαρντ Λίνκλεϊτερ που κάνουν τη λογοδιάρροια να μοιάζει με χείλη που πλησιάζουν να φιληθούν μα στέκονται απόμακρα, αφημένα σε τρεμάμενες λέξεις; Θα πείτε πως εκείνος ή εκείνη είναι πλάσματα ακόμη πιο όμορφα από τους ιδανικούς εραστές της Ζιλί Ντελπί και του Ίθαν Χοκ; Θα τολμήσετε να πείτε πως αυτό που ζήσατε εσείς ήταν ακόμη πιο όμορφο γιατί ήταν αληθινό; Θα σνομπάρετε αυτά που βλέπετε στο πανί ως ανοησία ή θα τα κοντράρετε με θετική ενέργεια; Θα βγείτε από την αίθουσα γεμάτοι ερωτήματα για το πόσα πράγματα μπορεί να αφήσατε πίσω, κάνοντας άλλες επιλογές; Θα σας πάρει από κάτω ή θα σας κάνει να γυρίσετε τον κόσμο ανάποδα για να ξαναβρείτε εκείνη την αγάπη; Ή έστω την ελπίδα να αναζητήσετε κάτι που θα της μοιάσει; Μήπως, πάλι, θα διαλέξετε να παραμείνετε στις αναμνήσεις; Γιατί δε θα καταλάβετε ποτέ πως αυτές οι αναμνήσεις είναι πιο γλυκές όταν δε σε φέρνουν πρόσωπο με πρόσωπο με το παρελθόν;

Μήπως τόση ώρα εκτίθεμαι ως ρομαντική κι αγαπησιάρικη ψυχή; Και γιατί δεν το έχω φορτώσει στα «αστεράκια» το έργο; Γιατί έχω κι εγώ την ψευδαίσθηση ότι έχω βιώσει κάτι πιο δυνατό από αυτό που γέννησε η πένα του Λίνκλεϊτερ, παρέα με το ζευγάρι των πρωταγωνιστών του; Γιατί ο δυσκοίλιος «κριτικός» μέσα μου υπερίσχυσε του ανθρώπινα ευάλωτου; Θέλετε μια απάντηση; Γιατί κι εγώ έχω δει τη Νίνα Σιμόν σε συναυλία αλλά δεν έκανα έτσι…