του Νίκου Παλάτου

Εάν υπάρχει ακόμα αμφιβολία, παρά την ύπαρξη animated φιλμ όπως το «Ψηλά στον Ουρανό» (2009), λόγου χάρη, πως μια ταινία κινουμένων σχεδίων μπορεί να κρύβει ασύγκριτα περισσότερο συναίσθημα από πολλές στις οποίες πρωταγωνιστούν ηθοποιοί με σάρκα και οστά, τότε μια σύγκριση μεταξύ της original, φτιαγμένης με ζωγραφιές σε χαρτί εκδοχής της «Πεντάμορφης και του Τέρατος» (1991) έναντι αυτής της νέας εκδοχής της, θα πείσει ακόμη και τον πιο δύσκολο άνθρωπο του κόσμου. Ο οργανισμός Disney, συνεχίζοντας την τακτική των τελευταίων ετών που τον θέλει να ξανασερβίρει πασίγνωστα παραμύθια κινουμένων σχεδίων του παρελθόντος σε live action versions, επιλέγει αυτή τη φορά την ταινία που εικοσιπέντε σχεδόν χρόνια πριν έβαλε εκ νέου την εταιρεία στον δρόμο της επιτυχίας, καταφέρνοντας εκτός από υπερκερδοφόρα στο box-office, να αποτελεί και μια υψηλοτάτου επιπέδου καλλιτεχνική επιτυχία, κερδίζοντας μάλιστα και υποψηφιότητα βραβείου Όσκαρ στην πεντάδα καλύτερου φιλμ (γεγονός πρωτοφανές και ανεπανάληπτο μέχρι και σήμερα). Δυστυχώς, εκ του αποτελέσματος, αποδεικνύεται πως η μαγεία του παρελθόντος δεν μπορεί, στη συγκεκριμένη τουλάχιστον περίπτωση, να επαναληφθεί σήμερα…

Ο σκηνοθέτης Μπιλ Κόντον επιμηκύνει τη διάρκεια της ταινίας (του) σε σχέση με την πρωτότυπη κατά σαράντα περίπου λεπτά, δεν φαίνεται όμως να έχει λάβει υπόψιν του το αρχαιοελληνικό ρητό «ουκ εν τω πολλώ το ευ». Οι καινούργιες σκηνές που έχει συμπεριλάβει, και έχουν βασικά να κάνουν με την αποθανούσα μητέρα της Μπελ, τη σχέση του μορφονιού Γκαστόν με τον υπηρέτη του Λεφού, αλλά και δυο-τρεις νέες μουσικές συνθέσεις οι οποίες στέκουν εντελώς αδιάφορα δίπλα στα κλασικά πλέον τραγούδια των Άλαν Μένκεν και Χάουαρντ Άσμαν (που, μάλλον ευτυχώς, έχουν διατηρηθεί σχεδόν αυτούσια εδώ), όχι μόνο ελάχιστα προσφέρουν αλλά κουράζουν κιόλας. Το ξεκίνημά της, πάντως, είναι εξαιρετικό, αφού η υπό μορφή διονυσιακού μιούζικαλ εισαγωγή των χαρακτήρων των κατοίκων του χωριού, στο οποίο διαμένει η όμορφη και έχουσα πάθος για τη λογοτεχνία και τα ταξίδια Μπελ, αλλά και ο jeune premier Γκαστόν, για τον οποίο αποτελεί ανεκπλήρωτο αντικείμενο του πόθου, λειτουργεί έξοχα, προδιαθέτοντας για ένα αληθινά διασκεδαστικό υπερθέαμα. Η συνέχεια, όμως, δεν είναι ανάλογη, με το μεγαλύτερο πρόβλημα (που γίνεται ολοένα και πιο φανερό καθώς προχωρά η υπόθεση) να αποτελεί το γεγονός πως οι τρεις βασικοί πρωταγωνιστές του παραμυθιού είναι άχρωμοι για τους ρόλους τους. Η Έμμα Γουότσον κάπως το παλεύει, προδίδεται όμως από την έλλειψη χημείας που έχει με τους δύο βασικούς ανδρικούς ρόλους, καθώς ο Νταν Στίβενς ως το Τέρας και (κυρίως) ο Λουκ Έβανς ως ο μοχθηρός Γκαστόν, είναι απογοητευτικοί. Ειδικά ο δεύτερος δεν καταφέρνει σε καμιά περίπτωση να βρει την απαιτούμενη ισορροπία ανάμεσα στη μοχθηρία και την ωραιοπάθεια του ήρωά του, περιοριζόμενος σε βαθμό… παρεξηγήσεως στον ναρκισσισμό τού Γκαστόν.

Διόλου παράξενο που οι καλύτερες σεκάνς του φιλμ είναι αυτές στις οποίες πρωταγωνιστούν τα μαγεμένα αντικείμενα του κάστρου του Τέρατος, αφού αυτά (και μόνον αυτά…) στέκονται επάξια έναντι των animated παλιών. Όταν τα κηροπήγια, τα φλιτζάνια και τα ρολόγια (που έχουν πέσει θύματα της ίδιας κατάρας, καταδικασμένα να μείνουν αντίκες σε περίπτωση που δεν λυθούν τα μάγια) ζωντανεύουν, χαρίζουν στιγμές παραμυθένιας μαγείας, η οποία, φευ, είναι αδύνατον να επανορθώσει για λογαριασμό των φαινομενικά και μόνο ζωντανών πλην όμως εντελώς άψυχων ηθοποιών του καστ. Ο Γιούαν ΜακΓκρέγκορ, υποδυόμενος τον μεταμορφωμένο σε πολυτελές χρυσό κηροπήγιο, άλλοτε αρχισερβιτόρο του κάστρου, Λιμιέρ, κλέβει την παράσταση με το παιχνιδιάρικο γαλλικό accent που υιοθετεί (στη μη μεταγλωττισμένη version, ασφαλώς), πετυχαίνοντας την καλύτερή του πρόσφατη ερμηνεία (του «Τ2» συμπεριλαμβανομένου).

Κατά τα άλλα, το επίπεδο της παραγωγής είναι αψεγάδιαστο, με τα κοστούμια και τα γραφικά να υποδηλώνουν το απεριόριστο budget που είχε ο Κόντον στη διάθεσή του (πάνω από εκατόν πενήντα εκατομμύρια δολάρια), με μικρή μόνο υποσημείωση την όχι και τόσο τρομακτική φάτσα του Τέρατος. Οικογενειακή ταινία της Disney είναι, όμως, όχι παραγωγή του Γκιγέρμο ντελ Τόρο, οπότε είναι εύκολα κατανοητό για ποιον λόγο έχει ακολουθηθεί μια πιο «φιλική» απεικόνιση ενός (υποτιθέμενα) τρομακτικού πλάσματος. Μιας Disney που έχει πάρει ιδιαίτερα ζεστά το θέμα του «diversity» στις παραγωγές της, δείχνοντας, όμως, πως από την πολύ προσπάθεια μπορεί εύκολα να χάσει κάθε μέτρο στο μέλλον. Διότι η υποφώσκουσα gay (#diplhs) ατμόσφαιρα στα πολλά τραγούδια και τους χορούς, αλλά και στον χαρακτήρα του Λεφού, μπορεί κάπως να δικαιολογηθεί, όμως μη μου πείτε πως ο… μαύρος βιβλιοθηκάριος σε γαλλικό χωριό του Μεσαίωνα δεν φλερτάρει με την υπερβολή.