του Παναγιώτη Μήτσικα

Το ημερολόγιο γράφει 2007. Το βαρύ πυροβολικό της επερχόμενης οικονομικής κρίσης ακόμα δεν έχει κάνει την εμφάνιση του. Ο Στιβ Τζομπς ανακοινώνει την κυκλοφορία του πρώτου iphone. Παράλληλα, στο Χόλιγουντ, ένας clean-cut λιμοκοντόρος, από την ατέλειωτη στρατιά «κλώνων» που θα μπορούσαν να παρουσιάζουν εκπομπές στο E! Entertainment, ο Τζος Ντουαμέλ, έχει μόλις πάρει ρολάκι στο «Transformers» και παρουσιάζει σχετικό potential. Στη μικρή οθόνη, ο Νέστορ Καρμπονέλ κατέχει έναν από τους μνημειώδεις ρόλους της νεότερης τηλεοπτικής ιστορίας, ως Ρίτσαρντ Άλπερτ στο «Lost». O Μελ Γκίμπσον, ένα χρόνο μόλις πριν, έχει γυρίσει το «Apocalypto». Ένας μοναχικός, μα ασυμβίβαστος παραγωγός σκέφτεται: «Κι αν βάζαμε όλους αυτούς μαζί σ’ ένα crime ταινιάκι, που θα βασίζεται και σε πραγματική ιστορία; Χρυσωρυχείο!». Το μόνο που λείπει είναι ένας γυναικείος ρόλος ανάμεσα τους, σωστά; Διάβολε, μόλις τρία χρόνια πριν, η Ελίσα Κάθμπερτ στο «Κόριτσι της Διπλανής Πόρτας» είχε γίνει αφίσα στα μισά εφηβικά δωμάτια και DVD bestseller στα συνοικιακά video club. Που είναι το τηλέφωνό της;

Τι θα μπορούσε να πάει στραβά σ’ αυτό το αδιάτρητο σχέδιο; Well, το ότι τούτη η ιδέα δεν πέρασε από το μυαλό κάποιου παραγωγού το 2007, αλλά… το 2022! Έτσι, ο Αλαν Άνγκαρ, σκηνοθέτης τριτοδεύτερων περιπετειών με πρωταγωνιστές ανθυποστάρ του παρελθόντος, μας παρουσιάζει την πραγματική αυτή ιστορία, βασισμένη στο βιβλίο του Ρόμπερτ Νακλ. Δεν αρκεί, δε, το γεγονός πως η αισθητική της ανήκει ξεκάθαρα στο πάλαι ποτέ αποκαλούμενο «straight-to-DVD», αλλά αποφασίζει να θέσει και την διάρκειά της στα 126 λεπτά, μιας και η δράση της είναι τόσο καταιγιστική. (Spoiler alert: δεν είναι!)

Το φιλμ ξεκινά με τη στοιχειωτική εικόνα του πρωταγωνιστή μας μπροστά στο γκισέ μιας τράπεζας, μεταμφιεσμένο σ’ ένα απόκοσμο υβρίδιο Έλβις Πρίσλεϊ και Ρος από τα «Φιλαράκια», στο επεισόδιο με το solarium. Γενικότερα, θα παρατηρήσουμε ένα φίλτρο σέπια προσαρμοσμένο στον ήρωά μας, καθ’ όλη τη διάρκεια του έργου. Από εκεί και πέρα, οτιδήποτε διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια μας θυμίζει variété του Τάκη Ζαχαράτου! Και δεν είναι υπερβολή: κάθε τράπεζα που ληστεύει ο διαβόητος «Flying Bandit», αποτελεί και μια νέα μεταμφίεση, εκτελεσμένη με περίσσια ευκολία ή και (συχνότερα) με κωμικοτραγικά αποτελέσματα (όπως εκείνη στη χημική τουαλέτα). Τουλάχιστον, η ταινία κάνει μια κάποια επιλογή και δεν παρακολουθούμε και τα πενήντα εννέα (!) rififi του ήρωα (με τρόμο σκέψης για το που θα είχε φτάσει η δημιουργικότητα της παραγωγής σε αντίθετη περίπτωση…).

Το ζήτημα έγκειται ακριβώς εκεί. Το επαναλαμβανόμενο μοτίβο του μεταμφίεση-ληστεία-ταξίδι-επόμενη μεταμφίεση-επόμενη ληστεία, σε συνδυασμό με τη μηδενική δράση, μιας κι εκείνη την εποχή στον Καναδά δεν υπήρχαν οπλισμένοι φρουροί στις τράπεζες (απλά έμπαινες, τους ζητούσες τα χρήματα κι έφευγες κύριος, όπως μας λέει η ταινία). Στοιχεία που κάνουν ακόμη πιο ακατανόητη την επιλογή να διαρκέσει το φιλμ ένα σαραντάλεπτο παραπάνω από το σύνηθες ενενηντάρι αυτού του είδους.

Σε τελική ανάλυση, είναι κρίμα, μιας και δεν θα λέγαμε ότι το «Ληστής με Στυλ» είναι κάκιστο σε όλα τα επίπεδα. Η διανομή των ρόλων είναι περιέργως αξιοπρεπής, χωρίς υπέρ του δέοντος αγγαρείες, με την Κάθμπερτ να ξεχωρίζει και τον Γκίμπσον να παίζει για περίπου ένα τεταρτάκι με κλειστά μάτια. Στο… στυλ τα χαλάμε, όμως.