ΟΙ ΕΡΓΕΝΙΣΣΕΣ (2012)
(BACHELORETTE)
- ΕΙΔΟΣ: Κομεντί
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Λέσλι Χέντλαντ
- ΚΑΣΤ: Κίρστεν Ντανστ, Αϊλα Φίσερ, Λίζι Κάπλαν, Ρέμπελ Γουίλσον
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 88'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: SEVEN FILMS
Όταν η… «γουρουνόφατσα» του γυμνασίου τις καλεί να γίνουν οι παράνυμφοί της, τρεις φίλες από τα παλιά ενώνονται ξανά για να βγάλουν όλη… τη χολή της ανύπανδρης ή τα συναισθήματα αγάπης που κρύβουν μεταξύ τους;
Αν η απάντηση δε σου είναι αυτονόητα προφανής, μόλις μου αποκάλυψες το φύλο σου… Το κακό είναι πως και πίσω από το φιλμ κρύβεται μια γυναικεία πένα, εκείνη της Λέσλι Χέντλαντ, η οποία σκηνοθέτησε ένα θεατρικό της έργο που το marketing προσπαθεί να επιβάλει σαν τη θηλυκή version του «Hangover» με ολίγη από «Φιλενάδες». Δεν ισχύει καμία σύγκριση. Και είναι παράδοξα… θλιβερό το γεγονός, γιατί εσύ φανταζόσουν, με κάθε καλή θέληση, πως ένα τόσο γυναικείο φιλμ θα μπορούσε ν’ αποδώσει με γνήσια εσωτερικότητα και χιούμορ αληθινό την ψυχολογία των ηρωίδων του, αποφεύγοντας το κακό γούστο ή την πλακατζίδικη βαρβαρότητα των ανδρών που καταπιάστηκαν με παρόμοιο θέμα. Ήττα και πάλι!
Οι τρεις «φίλες» της Χέντλαντ, δυστυχώς, συνδέονται μονάχα από την κοινή τους… εργένικη μοίρα, ούτε που ξέρουν τι πάνε ν’ αποδείξουν παίρνοντας μέρος σε όλη αυτή την ιεροτελεστία σαχλαμάρας ενός παραδοσιακού γάμου και αυτό το συναίσθημα διαπερνά όλο το φιλμ, καθώς φθονεί και τις αστεϊστικές του δυνατότητες αλλά και την όποια απόπειρα εμβάθυνσης (στο τυπικό πλαίσιο μιας indie αμερικανικής παραγωγής). Το καταστασιακό περιστρέφεται σχεδόν αποκλειστικά γύρω από το σκίσιμο του νυφικού που πρέπει να επιδιορθωθεί ως το πρωί για να το φορέσει η νύφη, κανένα από τα κορίτσια δεν το διασκεδάζει ξενυχτώντας, ούτε με το σεξ, ούτε με τα ναρκωτικά, ούτε και με το αλκοόλ και το σύνολο της φιλμικής εμπειρίας μοιάζει είτε με γυναικεία περίοδο είτε με ημικρανία που σου βγαίνει από τους υστερικούς τόνους των διαλόγων. Αν δεν έχεις ήδη κοιμηθεί γιατί δεν ξέρεις από στρίφωμα…
Το πρωταγωνιστικό τρίο έμοιαζε αξιοζήλευτο στα χαρτιά, όμως, ούτε η κυνική και δυστυχισμένη, τελικά, σκύλα της Ντανστ, ούτε η «Πότε θα ντυθώ νυφούλα κι εγώ;» της Φίσερ ολοκληρώνουν χαρακτήρες, ενώ η πιο rock φιγούρα της Κάπλαν, με το μάτι θολό από αυτά που έχει «πιει» (φαντάζομαι πως με τόση κόκα σκοτώνεις και ελέφαντα…), βγάζει μια κάποια αίσθηση αστείας νεύρωσης (έχει, άλλωστε, και τη μοναδική σκηνή ανθολογίας του φιλμ, όπου αναλύει την τέχνη του στοματικού σεξ στον επιβάτη ενός αεροπλάνου). Κάποιος έπρεπε να πει στη Χέντλαντ να νοικιάσει και να δει τις «Φιλενάδες», προτού επιχειρήσει το σκηνοθετικό της ντεμπούτο στο σινεμά. Βλέπεις, μερικές φορές δε φταίει η ανθρωπότητα που καταλήγει στο μισογυνισμό!