του Ηλία Φραγκούλη

Γιατί επιτρέπουν σε Γάλλους ηθοποιούς να σκηνοθετούν ταινίες; Πως γίνεται να υπάρχουν παραγωγοί που αφήνουν τον Γκιγιόμ Κανέ να παίρνει στους ώμους του ένα τόσο μεγάλο franchise και έργο είδους με υψηλές απαιτήσεις, στο οποίο έχουν δαπανηθεί ένα κάρο λεφτά; Ναι, μπορεί να γυρίζει… για πλάκα διάφορες ρομαντικές κωμωδιούλες ή άλλες τυπικές φλυαρίες με τους φίλους του στο Παρίσι (η όπου αλλού του κατέβει, με το απαιτούμενο couleur locale…), αλλά εδώ μιλάμε για «Αστερίξ & Οβελίξ»! Που, εντάξει, δεν είναι και το απαύγασμα της κινηματογραφικής Τέχνης, όμως, ο συνδυασμός κομιξάδικου αστεϊσμού, ιστορικών στοιχείων, εξωτικής δράσης και όσο το δυνατόν πιο επικών διαστάσεων, απαιτεί ικανότητες, έστω και σ’ ένα πλαίσιο στοιχειώδους διαχείρισης. Τίποτε από όλα αυτά δεν υφίσταται εδώ, καθώς ο Κανέ μόνο στο δρόμο προς… το ναυάγιο μπορεί να οδηγήσει. Ούτε με μαγικό φίλτρο, πως αλλιώς να το πω;

Υπάρχει, όμως και άλλη σοβαρή ευθύνη για το «ατύχημα» που παρακολούθησα στη μεγάλη οθόνη (δυστυχώς), ώστε να χαρακτηρίζω το «Αστερίξ & Οβελίξ στο Δρόμο για την Κίνα» σαν τη χειρότερη ταινία που βασίστηκε στους χαρακτήρες της κοσμαγάπητης σειράς των Γκοσινί και Ουντερζό (διόλου τυχαία, για πρώτη φορά, το σενάριο δεν έχει καμία σχέση με προϋπάρχουσα κυκλοφορία comic book ή αυτές τις δύο σεβαστές υπογραφές από το παρελθόν!): το (άθλιο) casting. Οι Κανέ και Ζιλ Λελούς (στους αντίστοιχους ρόλους) δεν έχουν ούτε χημεία μεταξύ τους (μιλάμε για παντελώς ανύπαρκτο κωμικό «γκελ»), ούτε και τα σωστά… μεγέθη! Ειδικά ο δεύτερος, εμφανώς δίχως το… υπέρβαρο το οποίο χαρακτηρίζει τον ήρωα, κυκλοφορεί μ’ ένα κουστούμι «επένδυσης» επιπλέον κιλών τόσο κακά εκτελεσμένο, που ακόμη και σε κατάστημα με φτηνές αποκριάτικες στολές (αν όχι στο καρναβάλι της Πάτρας…), κάτι καλύτερο θα βρισκόταν. Ειλικρινά, ακόμη κι εγώ που δεν είμαι Γάλλος, σκέφτηκα πως ο Ντενί Μενοσέ (για παράδειγμα) θα ήταν ένας ιδανικός Οβελίξ εδώ. Αλλά… γιατί να θέλει να μπλέξει ένας ικανός ηθοποιός με τέτοιο «τσίρκο»;

Ακόμα περισσότερο εκτεθειμένοι, ο Βενσάν Κασέλ (Καίσαρας) αισθάνεται αμηχανία και αβεβαιότητα ως προς τον προσανατολισμό του ύφους με το οποίο πρέπει να ερμηνεύσει τον κλασικό Ρωμαίο villain, ενώ η Μαριόν Κοτιγιάρ (Κλεοπάτρα) περιφέρεται χασκογελώντας σαν μαστουρωμένη, στην πιο θλιβερά κακή εμφάνιση της φιλμικής της καριέρας (η ολιγόλεπτη παρουσία της θα είναι το μοναδικό της «άλλοθι» στο μέλλον).

Με γυρίσματα που πραγματοποιήθηκαν αποκλειστικά στη Γαλλία (λόγω COVID-19), το «Στο Δρόμο για την Κίνα» στερείται του όποιου εικαστικού εντυπωσιασμού των locations, τα sets δεν δικαιολογούν το εξωφρενικό budget του φιλμ (άνω των εβδομήντα εκατομμυρίων ευρώ!) και… αν δεν ασχολήθηκα ιδιαίτερα με την πλοκή μέχρι στιγμής, είναι διότι αποτελεί κάτι το απλά ασήμαντο και εξωφρενικό σε σύλληψη. Πριγκίπισσα από την Κίνα «πετάγεται» μέχρι το διαβόητο γαλατικό χωριό, για να διαφύγει από κακούς συνωμότες που κρατάνε όμηρο την Αυτοκράτειρα μητέρα της στην πατρίδα; Πόσα χρόνια της πήρε για να κάνει αυτό το ταξίδι (γέλια στο βάθος); Βέβαια, η επιστροφή της εκεί βγάζει περισσότερο νόημα, όταν βλέπουμε τον Οβελίξ να σέρνει κάρο με ταχύτητες αγώνων Formula 1.

Η ένθεση της υποπλοκής του Ιούλιου Καίσαρα έχει γίνει αποκλειστικά και μόνο για να υπάρχουν κάποιες σκηνές όπου Αστερίξ και Οβελίξ πλακώνουν στο… απογειωτικό μπουνίδι Ρωμαίους στρατιώτες, το κλασικό πειρατικό πλοίο «παίζει» σε μια σκηνούλα εν είδει αγγαρείας, για πολεμικές τέχνες… μη γίνει κουβέντα καλύτερα και η διάρκεια της ταινίας, σε συνδυασμό μ’ έναν εφιαλτικά άκεφο ρυθμό, δίνουν πολλές (και δικαιολογημένες) αφορμές για ύπνο (υπήρξαν συνάδελφοι που «τον πήραν» στη δημοσιογραφική προβολή!). Ίσως, μετά από πέντε live action φιλμικές απόπειρες, θα έπρεπε ν’ αφήσουν τον Αστερίξ και τον Οβελίξ να πέφτουν μονάχα σε χέρια… animators, πια.