του Ηλία Φραγκούλη

Σίγουρα σου θυμίζει κάτι. Το σωστό είναι να σου θυμίζει πολλά! Και φοβούμαι πως δε θυμάσαι να το έχεις δει και ποτέ σου… Είναι το περίφημο «An Affair to Remember» του Λίο ΜακΚάρεϊ, remake του «Love Affair» (1939) του ιδίου, ο οποίος, το 1957, σε απεγνωσμένη αναζήτηση μιας εμπορικής επιτυχίας, γύρισε πίσω σ’ εκείνη την κλασική ταινία με τους Σαρλ Μπουαγιέ και Αϊρίν Νταν, τους αντικατέστησε με το πανέμορφα ταιριαστό ζευγάρι των Κάρι Γκραντ και Ντέμπορα Καρ, πρόσθεσε τη μαγεία του Technicolor και (με λίγο ζόρισμα από το studio της Fox) το μοδάτο σινεμασκόπ της εποχής, για να βλέπουμε μέχρι και σήμερα στην οθόνη ένα φιλμ που το American Film Institute συγκαταλέγει στο top 5 των καλύτερων ρομαντικών, ερωτικών ιστοριών του αμερικανικού κινηματογράφου, δίπλα στα… «Καζαμπλάνκα», «Όσα Παίρνει ο Άνεμος», «West Side Story» και «Διακοπές στη Ρώμη»! Το 1994, ο Γουόρεν Μπέιτι και η Ανέτ Μπένινγκ έζησαν κι αυτοί το δικό τους (μέτριο και άνευ λόγου ύπαρξης) «Love Affair», με προφανή αφορμή… το «Sleepless in Seattle» (1993) της Νόρα Έφρον. Αν δε γνωρίζεις πού κολλάει αυτό, μάλλον γεννήθηκες… μετά από αυτό! Ακόμη και η πλοκή της ταινίας της Έφρον αποτελεί ένα τεράστιο homage στο φιλμ του ’57, αυτό βλέπουν όλες οι ηρωίδες της και πλαντάζουν στο κλάμα, με αποτέλεσμα το «An Affair to Remember» να πουλάει ξαφνικά πάνω από 2.000.000 βιντεοκασέτες και να μετατρέπεται σε ultimate «chick movie», όπως λέει και ο Τομ Χανκς σε μια χαρακτηριστική σκηνή του αισθηματικού blockbuster των 90’s.

Δεν υπάρχουν και πολλά πράγματα που μπορείς να κρίνεις σε ένα τέτοιο είδος ταινίας. Απλά, μονολογείς επειδή… δεν τις φτιάχνουν έτσι, πια! Η φινέτσα του παλιομοδίτικου, το ονειρεμένο vintage, οι ζηλευτά γραμμένες ατάκες του φλερτ στο πρώτο μέρος, η ανάλαφρη χάρη στις δόσεις του χιούμορ, η γοητεία του πρωταγωνιστικού ζευγαριού (που λειτούργησε με τέτοια «χημεία», σε βαθμό να αυτοσχεδιάζει σε ουκ ολίγες από τις σκηνές του πλοίου), οι λεπτές πινελιές ρομαντισμού σε ανθρώπινες συμπεριφορές που… μας έχουν αφήσει χρόνους. Είναι το παλιό, «αμόλυντο» (τουλάχιστον στο πανί) Χόλιγουντ, που μετατρέπει την ίδια τη σεμνοτυφία του σε σκηνοθετικό εύρημα, αν προσέξεις το πρώτο, παράνομο φιλί του Γκραντ και της Καρ. Είναι αυτή η επικάλυψη του αμερικανικού ονείρου, όπου η ευτυχία πρέπει να κρύβεται κάπου στο τέλος, με την ικανότητα και την αντοχή της διαιώνισης ως το σύγχρονο σήμερα, χρησιμοποιώντας συνήθειες, κουλτούρες και σύμβολα που δε θα γεράσουν… εύκολα.

Τα ελάχιστα πταίσματα του «An Affair to Remember» εντοπίζονται από το σημείο όπου η πλοκή… πιάνει λιμάνι. Η δίωρη διάρκεια του φιλμ φαίνεται, το διασκεδαστικό αναζητά κάπως εκβιαστικά το δραματικό, όμως, οι κορυφώσεις σε κάνουν να ελπίζεις για το πιο αγριεμένο μελό, έτσι ώστε τα δάκρυα (όλων μαζί) να εξαγνίσουν και τα δικά σου βάσανα σε τούτη τη ζωή. Όσες κι αν είναι οι αντιρρήσεις για τον πλατειασμό ή κάποιες διακοσμητικές σκηνές (που σχετίζονται με την καριέρα της τραγουδίστριας που υποδύεται η Καρ), σβήνουν μπροστά στη… λαίλαπα του φινάλε, που εξακολουθεί να μην αφήνει στεγνό μάτι στο θεατή εδώ και τόσες δεκαετίες! Το δραματικό σασπένς ενός διαλόγου σ’ ένα ψεύτικο δωμάτιο – σκηνικό, μας διδάσκει ακόμη το πώς μπορείς να κάνεις παιχνίδι ανάμεσα στον αφόρητα έντονο ρομαντισμό και το λαϊκό μελόδραμα, χωρίς να είσαι υποχρεωμένος να βρεις την ισορροπία ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο. Ο ΜακΚάρεϊ δε φοβήθηκε να φλερτάρει και με τα δύο. Γι’ αυτό και σήμερα έχουμε ξανά την κουβέντα του. Από το 1957, παρακαλώ.