του Νίκου Παλάτου

Με το προηγούμενο του φιλμ, το «Σημείο Βρασμού» (2021), ο Άγγλος σκηνοθέτης έμοιαζε σαν να προσπαθούσε να δώσει πνοή σ’ ένα παντελώς αδιάφορο καταστασιακό, καταφεύγοντας στο «gimmick» του μονοπλάνου. Με τον «Ύποπτο» βουτάει σε νερά που αφορούν πολύ πιο ουσιαστικά από εκείνα των παρασκηνίων μιας κουζίνας εστιατορίου, εν τούτοις, πέφτει θύμα ενός αστείου όσο και διάτρητου σεναρίου, που το ξεκινάει για Χίτσκοκ, για να βγει στην πορεία σε… slasher!

Η βασική ιδέα της ταινίας αντλεί σαφέστατη έμπνευση από το κλασικό χιτσκοκικό μοτίβο του αθώου που εκλαμβάνεται ως ένοχος, φέρνοντας το «13 Εγκλήματα Ζητούν Ένοχο» (1956) στην εποχή της διαδικτυακής (με ρατσιστικό υπόβαθρο) στοχοποίησης. Το αθώο θύμα του «Ύποπτου» είναι ο Χάρι, ο οποίος ευρισκόμενος καθ’ οδόν για το σπίτι των (ευκατάστατων) γονιών του, πληροφορείται πως στον κεντρικό σταθμό του Λονδίνου (απ’ όπου μόλις είχε περάσει για ν’ αλλάξει τρένο) έγινε βομβιστική επίθεση. Καθώς βρίσκεται μόνος στο αχανές σπίτι (οι γονείς έφευγαν για ταξίδι και κάποιος έπρεπε να τους κρατήσει το σκύλο), μέσω του Twitter «πληροφορείται» πως η ομοιότητά του με τον ύποπτο της επίθεσης, φωτογραφία του οποίου η Αστυνομία έχει δώσει στη δημοσιότητα, τον έχει φέρει σε θέση να θεωρείται από τους χρήστες των social media… ένοχος εν ριπή οφθαλμού. Το χρώμα του δέρματος του, άλλωστε, βοηθά πολύ ώστε να βγει αυτό το συμπέρασμα.

Καθώς τα παραπάνω συμβαίνουν στο πρώτο τέταρτο της ταινίας, η αίσθηση που δημιουργείται είναι πως θ’ ακολουθήσει αγώνας δρόμου για τον Χάρι, προκειμένου ν’ αποδείξει κόντρα σε όλους και σε όλα την αθωότητά του. Ο σκοπός, όμως, δεν είναι αυτός. Κόντρα στη λογική της αρχικής σεναριακής υπόσχεσης και της όποιας κριτικής διάθεσης για το χάος του διαδικτύου, οι χρήστες του οποίου ξέρουν… τα πάντα για τα πάντα καταπίνοντας αμάσητο οτιδήποτε διαβάζουν εκεί μέσα, αρκεί να ταιριάζει με το αφήγημα που (εκ των προτέρων) έχουν σχηματίσει, ο Μπαραντίνι δείχνει πως μάλλον ζήλεψε τα home invasion θρίλερ τύπου… «Κλείδωσες;» (2008), κάνοντας μια γυριστή άνευ προηγούμενου!

Η «σοβαρή» πλευρά του στόρι γρήγορα πηγαίνει περίπατο, δίνοντας τη θέση της σ’ ένα récital ανοησίας, ασυνάρτητων αποφάσεων και θριλερικής κλιμάκωσης για παιδιά του δημοτικού, όπου τον πρώτο λόγο έχουν τα μαχαίρια και το… οικιακό wi-fi. Με μοναδικό του (πλέον) ατού το σχόλιο για τον διάχυτο ρατσισμό του σύγχρονου δυτικού κόσμου (σε επίπεδο τηλεπαράθυρου πρωινάδικου, μη φανταστείτε τίποτα βαθιές φιλοσοφίες), το φιλμ μένει να σέρνεται πίσω από ένα σενάριο, οι τρύπες του οποίου είναι περισσότερες κι από εκείνες του λονδρέζικου υπόγειου σιδηρόδρομου (ειδικά η στάση της Αστυνομίας σε όλη αυτή τη σχεδόν real time φάση, δεν μπορεί να παρθεί στα σοβαρά για κανέναν λόγο). Ο «Ύποπτος» εξελίσσεται σε ταινία τσιχλόφουσκα, που όχι μόνο δεν στέκεται στο ύψος της «κοινωνικής καταγγελίας» που δήθεν πρεσβεύει, αλλά δεν διαθέτει ούτε ίχνος αξιοπρεπών (έστω) jump scares.