του Άγγελου Μαύρου

«Ταξιδιάρα Ψυχή» (όπως ο concert ανδριάντας τού Γιάννη Αγγελάκα που την έβαλε προ τετραετίας στον κινηματογραφικό χάρτη) και ταμένη στην τεκμηριωτική σολφέζ σελιλόζη επίσης στην τηλεόραση, η Αγγελική Αριστομενοπούλου βρίσκεται… φυσικά στο στοιχείο της, εν χορδαίς και οργάνω. Χρόνια roadie των μαυροπουκαμισάδων, αλλά στον Ψηλορείτη πλέον, επιχείρησε να αφουγκραστεί το διαγενεακό συναπάντημα των γονιδιακών διαδρομών στο σταυροδρόμι τής κληρονομιάς και της ελεύθερης έκφρασης του καλλιτέχνη, μέσα απ’ το πορτρέτο τού δίκαια επιφανέστερου, κατεξοχήν τζακιού πρεσβευτών της μελωδικής παρακαταθήκης της λεβεντογέννας.

Το πέτυχε; Κι ας μην βάζει η δοξαριά πάντα φωτιά, κρατάς τ’ αυτιά σου ανοιχτά. Οι junior που ακούνε scouse (!) στο laptop προτού κεντήσουν στα τάστα, η απ’ τη στόφα τής star βενιαμίν Απολλωνία a cappella, το τζαμάρισμα όλων τους down under με τον Ιρλανδό παππού & κομπανία φίλων, κι η ethnic ψυχεδελική trance τής λύρας τού πυρετικού 80χρονου performer Ψαραντώνη live στα ξένα σέρνουν καλά τον συρτό, που έχει ανοίξει το – ενορχηστρωτικό tool – αθέατο καταπόδας τής Αριστομενοπούλου πλάι κυρίως στον Γιώργη Ξυλούρη ως ατραξιόν γάμων, διεθνή σολίστα, καθηγητή σχολής, fusion συνομιλητή του Τζιμ Γουάιτ, γεννήτορα τριών ταλέντων, ανιψιό ενός totem και γιό ενός δεύτερου.

Ακομπανιάροντάς τον, η γυναίκα του για τη δεύτερη πατρίδα της («Άλλος κόσμος!»), το μιξάρισμα του προφιλαρίσματος γονέων & τέκνων πότε χωρισμένων πότε ευρισκόμενων ξανά στα 2 ημισφαίρια (αλλά πηγαία ενωμένων πάντα στην επωδό «Η μουσική είναι το οξυγόνο μας»), και το σιγοντάρισμα των συντοπιτών του («Η μουσική μας εδίνει ζωή») δεν αντηχούν όσο η ανάδελφη Μούσα τής Ίδης, αηδόνι στις μαντινάδες στους τάφους, στις εντυπωσιακές vintage πενιές αρχείου (anthem ένα sample παλιού ντοκιμαντέρ της ZDF με τον, τότε μικρότερο το δέμας απ’ το… λαούτο του, Γιώργη να κρατάει αλάνθαστα τον ρυθμό για τον πατέρα του), στα οπτικοαακουστικά memento τού αείμνηστου Νίκου, στις σημειώσεις εσωφύλλου για τους βοσκούς που γίναν μουζικάντηδες και για το πώς νίκησαν οι κοντυλιές τα tango μόλις δεκαετίες πριν στην Κρήτη.

Και να (ξανα)ερωτευθείς τα τροπάρια αυτού του πολιτισμού, πιάνεις πάντως το φαλτσάκι. Σ’ αυτό το τρικανάλο παίζουν τα ποτενσιόμετρα μεταξύ του φωτοάλμπουμ σογιού, του πολιτιστικού couleur locale fresco και του τουρνατζίδικου extended play. Κι ενώ η παροιμιωδώς φευγάτη παρουσία του φημισμένου πρεσβύτερου (που έχει μείνει εκτός προβολέα επί ώρα) ψάχνει τα στιβάνια της, ακόμη και το track που θα έπρεπε να δονεί αυτή την ταινία ως συναισθηματικό κρεσέντο και νοηματικό alto, της επί σκηνής μάζωξης στην Αδελαΐδα μετά από μια στραβή στην πρόβα, αποδεικνύεται ένα κάπως αμήχανο medley λήψεων. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Και, όπως στον αυτοσχεδιασμό (sound bites τού οποίου καθηλώνουν σε κάποια απ’ τα πιο καθηλωτικά… music videos εδώ), «Αν είσαι βρεμένος, δε θα χαθείς», που λέει κι ο παλιός στον νέο τού Ξυλουραίικου. «Να κελαηδούνε πέρδικες, να κλαψουρίζει ο Δίας», αν τραβάει η ψυχή σου, εδά είσαι. Να μην τραβιέσαι μόνο στο Αλάτσι…