Κι ύστερα σκεφτόμουν την ώρα που η Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου θα την προτείνει γι’ αυτό το βραβειάκι της καλύτερης γυναικείας ερμηνείας σε δεύτερο ρόλο. Που μπορεί να κερδίσει, γιατί… ποιος δεν γουστάρει την Καβογιάννη; Αλλά μπορεί και να χάσει, αν στην ίδια κατηγορία βρεθεί κάποια συνάδελφός της με καλύτερο «παρεάκι»… Χαμένη ή κερδισμένη στη χώρα μας, η Καβογιάννη θα ήταν και πάλι «ριγμένη», όμως. Γιατί αυτό που κάνει στο «Ένας Άλλος Κόσμος» ξεπερνά τα σύνορά μας. Πρέπει να ξεπεράσει τα σύνορά μας.
Αλλά μετά σκέφτεσαι πως και το φιλμ θα έπρεπε να κερδίσει τον τίτλο της καλύτερης ταινίας της χρονιάς από την ίδια Ακαδημία, μπας και καταφέρει να γίνει η επίσημη πρόταση της Ελλάδας για το ξενόγλωσσο Όσκαρ και να βγει η ταινία σε ένα – δύο σινεμά σε Λος Άντζελες και Νέα Υόρκη και να γίνει μια κάποια καμπάνια και να την δει κανένα μέλος της… σωστής Ακαδημίας και να πει «Κοίτα πώς στέκεται αυτή η γυναίκα δίπλα στον Τζ. Κ. Σίμονς, βρε παιδί μου!», μπας και την ψηφίσει για τις υποψήφιες της κατηγορίας της. Και μετά το διπλοσκέφτεσαι και… σε πιάνουν τα γέλια! Γιατί ο Παπακαλιάτης έχει τον «αχώνευτο» και σιγά μην τον ψηφίσει η δική μας Ακαδημία, που φέτος έχει στείλει… το «Xenia». Seriously!
Και κάπως έτσι «φορτώνεις» με τις αδικίες της Ψωροκώσταινας (πες ότι έχω την «ενόραση»…) που πλήττουν τους δημιουργικούς ανθρώπους, εκείνους που πολεμάνε για την όποια Τέχνη και μοιράζονται τον καλύτερο εαυτό τους σ’ αυτό που διάλεξαν να κάνουν. Μάλλον χωρίς αναγνώριση βραβείων. Ναι, η Καβογιάννη μπορεί και να μείνει με άδεια χέρια στο φινάλε. Αλλά αν ήμουν στη θέση της, κι έβλεπα τις ουρές στα ταμεία ή τον κόσμο που θα ρίξει μαύρο δάκρυ για πάρτη της στις κινηματογραφικές αίθουσες σε λίγες μέρες, μια υπερηφάνεια θα την ένοιωθα. Αυτού του είδους η μνήμη δικαιώνει καλύτερα, άλλωστε.
