του Ηλία Φραγκούλη

Υπάρχουν άνθρωποι που επικρίνουν ή ειρωνεύονται τον Χριστόφορο Παπακαλιάτη, αλλά… δεν είδαν ποτέ το «Αν…». Αυτοί οι άνθρωποι δεν γνωρίζουν τον κινηματογραφικό Παπακαλιάτη. Κι αν νομίζουν ότι δεν χρειάζεται να κάνουν μια απόπειρα… αναθεώρησης βλέποντας το «Ένας Άλλος Κόσμος», το δεύτερο μεγάλου μήκους φιλμ που σκηνοθέτησε, τότε δεν ενδιαφέρονται ούτε για το σινεμά ούτε και για το αν θα συνεχίσουν να γυρίζονται ταινίες στην Ελλάδα.

Είναι εύκολο να καταλάβει κανείς γιατί αμφισβητείται τόσο αυτό το όνομα: γιατί σχεδόν κανένας θεατής δεν έχει μάθει ακόμη πώς λέγεται αυτό το νέο φιλμ (που θα κάνει πρεμιέρα στις ελληνικές αίθουσες στις 17 του Δεκέμβρη)! Όλοι γνωρίζουν πως έρχεται… «η καινούργια ταινία του Παπακαλιάτη». Και αυτό εξοργίζει. Προκαλεί περισσότερο φθόνο. Γιατί το να είσαι «brand name» σε τούτη τη χώρα ενοχλεί. Πόσω μάλλον όταν ο ίδιος άνθρωπος αποτελεί (σχεδόν) από μόνος του την πλειοψηφία του (όποιου αποκαλούμενου) ελληνικού star system…

Για το teasing της υπόθεσης, λοιπόν, κάποια λιγοστά αλλά βασικά points σχετικά με το «Ένας Άλλος Κόσμος», που βρίσκει τον Παπακαλιάτη σαφώς πιο έμπειρο κινηματογραφικά, σαφώς πιο φιλόδοξο σε αυτά που θέλει να πει και να δείξει, μέσα από μια άψογα δομημένη αφηγηματικά δουλειά.

• Το «Ένας Άλλος Κόσμος» είναι σινεμά. Νομίζω πως δεν υπάρχουν άλλες, κατάλληλες λέξεις που μπορούν να αποδώσουν τούτη τη διαπίστωση.

• Όλα αυτά τα χρόνια της περίφημης «κρίσης», δεν θυμάμαι να έχω ακούσει σε άλλη ελληνική ταινία τόση αλήθεια, τόσο σήμερα και τόσο ρεαλιστικό, απλό, ανθρώπινο ή και έξυπνο διάλογο, εξομολογήσεις ανθρώπων, λόγια που μαρτυρούν σοβαρές προθέσεις στο γράψιμο. Ο Παπακαλιάτης νοιάζεται για το σενάριο, νοιάζεται για τον τρόπο με τον οποίο θα συναντηθούν αυτές οι τρεις «άσχετες» ιστορίες της ταινίας του, για να κορυφωθούν σε κάτι συγκινησιακά φορτισμένο, που δικαιώνει εκείνους τους ήρωες που άξιζαν μια «δεύτερη ευκαιρία». Γιατί αγάπησαν, σεβάστηκαν και τίμησαν τον άνθρωπο που ο Έρως έφερε στον δρόμο τους, στη ζωή τους.

• Υπάρχουν όμορφες ερμηνείες σε τούτο το φιλμ. Σωστά μελετημένο κάστινγκ. Η «σατανική» τύχη του να έχεις έναν σπουδαίο καρατερίστα, τον Τζ. Κ. Σίμονς, αμέσως μετά το Όσκαρ δεύτερου ανδρικού ρόλου για το «Χωρίς Μέτρο», να ενισχύει την «αύρα» της ταινίας και πέρα από τα σύνορά της. Αλλά, στο τέλος, υπάρχει… η Μαρία Καβογιάννη. Για να καταλάβεις τι κάνει εδώ πέρα αυτή η γυναίκα, χρειάζεται να θυμηθείς την έκπληξη των θεατών του «Δεκαπενταύγουστου» (2002) του Κωνσταντίνου Γιάνναρη, όταν είδαν την Ελένη Καστάνη να… σολάρει σε δραματικό ρόλο. Λοιπόν, σκέψου εκείνη την ερμηνεία και πολλαπλασίασέ την σε ένα ξέσπασμα δακρυϊκών αδένων που σπάνια έχουμε ξαναβιώσει στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου! Είναι κρίμα που το «Ένας Άλλος Κόσμος» αποτελεί μια «μικρή» παραγωγή από μια ακόμη πιο μικρή κινηματογραφία στον παγκόσμιο πλανήτη σινεμά. Υπό άλλες συνθήκες, η Καβογιάννη θα ήταν υποψήφια για Όσκαρ δεύτερου γυναικείου ρόλου το 2016.

Τα υπόλοιπα ας τα αφήσουμε για την κριτική της ταινίας, στις 17 του μήνα. Λέγοντας απλά, ναι, μου άρεσε πολύ αυτό που είδα.