του Δημήτρη Δημητρακόπουλου

Ο Ρόι Άντερσον και το «A Pigeon Sat on a Branch Reflecting on Existence» του φαίνεται ότι έφεραν γούρι στο διαγωνιστικό τμήμα του Φεστιβάλ Βενετίας, καθώς αμέσως μετά την προβολή αυτού του αναμφισβήτητα μεγάλου φιλμ, πήραν σειρά τρεις ταινίες που εξακολούθησαν να κινούνται σε υψηλό ποιοτικά επίπεδο και αντάμειψαν τους επισκέπτες που περίμεναν κάτι πραγματικά ουσιαστικά.

Η ΓΑΛΛΙΑ ΚΡΑΤΗΣΕ ΤΟ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΓΙΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

Το φετινό Φεστιβάλ Βενετίας, που δεν έδειξε φειδώ στην επιλογή γαλλικών ταινιών εντός διαγωνιστικού, κράτησε την καλύτερη για το τέλος. Στο «Le Dernier Coup de Marteau», η Αλίξ Ντελαπόρτ, στη δεύτερη μόλις ταινία της, παρουσιάζει μια ιστορία χαμηλών τόνων όπου ένα παιδί διαλυμένης οικογένειας κινείται ανάμεσα στην πάσχουσα από καρκίνο μητέρα του και τον απόντα πατέρα του, μαέστρο συμφωνικής ορχήστρας, προσπαθώντας να βάλει σε θέση τα συναισθήματά του, να εξασφαλίσει τη βιωσιμότητα των οικογενειακών δεσμών και να δει με αισιοδοξία το μέλλον, ψάχνοντας μια διέξοδο, έστω αρχικά, μέσω του ποδοσφαίρου. Αυτό που κάνει την ταινία να ξεχωρίζει με άνεση από το μέσο όρο των παρόμοιων γαλλικών φιλμ, είναι η καθαρή, «στεγνή» γραφή της (που θυμίζει αδελφούς Νταρντέν κατά στιγμές), η έξυπνη χρήση της μουσικής τού Μάλερ, που αποκτά ρόλο ξεχωριστού χαρακτήρα στην πορεία της αφήγησης, ο συγκρατημένος συναισθηματισμός της, που δεν την αφήνει να κυλήσει σε μελοδραματικά μονοπάτια, και το ρεαλιστικό φινάλε, που δεν αγιοποιεί καταστάσεις αλλά ούτε κλείνει τις πόρτες της αισιοδοξίας. Μερικές φορές, η αυθεντική συγκίνηση προκύπτει από την ειλικρινή προσέγγιση ενός θέματος, και το φιλμ της Ντελαπόρτ, ευτυχώς, δε χρειάζεται να προσπαθήσει πολύ για να κερδίσει την καρδιά του θεατή. Κάτι μου λέει ότι θα μπορούσε να αγαπηθεί πολύ στην Ελλάδα.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΦΑΤΙΧ ΑΚΙΝ, ΜΟΝΟ «SIVAS»

Παρά το γεγονός ότι ο Φατίχ Ακίν ήταν ο Τούρκος δημιουργός που διαφημίστηκε περισσότερο στη φετινή Mostra, η πραγματική αποκάλυψη ήρθε από το ντεμπούτο του Κανάν Μουζντετσί, «Sivas». Σε μια επαρχιακή πόλη της Τουρκίας, ένα μικρό παιδί εισάγεται στον κόσμο των κυνομαχιών, κάτι το οποίο του ανοίγει την πόρτα στο ενήλικο σύμπαν μιας ολόκληρης κοινωνίας και τις πρώτες δύσκολες, ηθικές αποφάσεις. Η ταινία δε στερείται σκληρών σκηνών, ειδικά στην αποτύπωση των κυνομαχιών, όμως ο μικρός πρωταγωνιστής, με την πληθωρική προσωπικότητα και τα εκφραστικά μάτια του, αντισταθμίζει τη σκληρότητα με παιδικό αυθορμητισμό, καταφέρνοντας να δημιουργήσει, τελικά, μία ανορθόδοξη ιστορία ενηλικίωσης, προσφέροντας μια ματιά στις βίαιες παραδόσεις της Τουρκίας, που λίγο-πολύ σε υποψιάζουν και για την εν γένει κοινωνική δομή της χώρας. Η επιλογή της ταινίας στο διαγωνιστικό, αν και χωρίς προηγούμενα εχέγγυα, ήταν απολύτως δικαιολογημένη. Εξάλλου, τι αξία έχει ένα Φεστιβάλ χωρίς τις αποκαλύψεις του;

ΤΟ «RED AMNESIA» ΚΛΕΙΔΩΝΕΙ ΒΡΑΒΕΙΟ

Τίποτα δε μας είχε προετοιμάσει για το «Chuangru Zhe / Red Amnesia» του Σιαοσουάι Γουάνγκ, το οποίο ξεκινά με τα ανώνυμα τηλεφωνήματα που δέχεται μια ηλικιωμένη γυναίκα στην Κίνα και συνεχίζει για να ξετυλίξει μια εξαιρετικά πολυεπίπεδη ιστορία, που αφορά την οικογένεια, την ιστορία της Κίνας και τις κοινωνικές αδικίες, οι οποίες πάντα απασχολούσαν τον Κινέζο δημιουργό, καταλήγοντας σε ένα κρεσέντο απίστευτης δύναμης, που επιβεβαιώνει πως η ταινία ανήκει στις καλύτερες που είδαμε φέτος στη Βενετία. Αυτό που εντυπωσιάζει, δεν είναι μόνο η κεντρική ερμηνεία της ηρωίδας, που φαίνεται να έχει κλειδώσει το αντίστοιχο βραβείο για το Σάββατο, αλλά η μαεστρία με την οποία ο Γουάνγκ χειρίζεται φαινομενικά άσχετα μεταξύ τους θέματα, συνδυάζοντας το κοινωνικό δράμα με το καθαρόαιμο θρίλερ και την αφήγηση μιας παραδοσιακής οικογενειακής ιστορίας με τις πάντοτε εμφανείς πολιτικές ανησυχίες του. Χωρίς να χρειάζεται να πω περισσότερα (γιατί θα μπω στην περιοχή των spoilers), το φιλμ του Γουάνγκ αποτελεί ξεκάθαρο, ποιοτικό σινεμά, που αξίζει να βρει αν όχι τη διανομή, έστω τη συμμετοχή σε όσο το δυνατόν περισσότερα Φεστιβάλ. Ακούει η Θεσσαλονίκη;