Και πες ότι συνέβη μια φορά αυτό; Αλλά, όχι, μιλάμε ήδη για τρείς συνεχόμενες εβδομάδες! Και πάει λέγοντας… Παρακολουθώντας, ταυτόχρονα, την απαξίωση των θεατών που δηλώνεται ξεκάθαρα από τα ταμεία, όπως είδαμε και από το περασμένο τετραήμερο, τότε βρισκόμαστε μπροστά σε μια συνήθεια που τείνει να μετατραπεί σε απειλή. Ειδικά η αποτυχία της «Μις Πέρεγκριν» (16.303 εισιτήρια από 74 οθόνες!), η οποία ήταν το «κεφαλάρι» της διανομής, με ευρύ ηλικιακό target group και δη multiplexάδικο, ήταν κάτι που δεν μου άρεσε καθόλου ως συμπεριφορά κοινού. Όταν ούτε αυτή η μία, βασική πρεμιέρα της εβδομάδας δεν καταφέρνει να ξεχωρίσει κάπως εισπρακτικά, τότε βρισκόμαστε μπροστά σε ένα φαινόμενο που σαφώς τείνει να μειώσει τη σημασία του κινηματογράφου ως επιλογής και… εξόδου για διασκέδαση. Και εκεί έχουμε πρόβλημα.
Και, προσοχή, μιλάμε για τίτλο (επί του άνωθεν παραδείγματος) ο οποίος δεν είχε «πειρατευτεί» καν! Από μια πρόχειρη ματιά στα social κατά τη διάρκεια του weekend, πρόσεξα ότι δεν υπήρχαν αναφορές στο φιλμ. Αντιθέτως, τα τηλεοπτικά «Westworld» και «Luke Cage» μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον και το hype, σε βαθμό που έχουμε να δούμε εδώ και κάμποσο καιρό για κινηματογραφική παραγωγή. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο στην οποία το τηλεοπτικό θέαμα αλλάζει επικίνδυνα (και ίσως ανεπιστρεπτί) κάποιους κανόνες του θεάματος. Αρχικά, μειώνει το μέγεθος αυτού. Μια οθόνη τηλεόρασης, laptop ή και tablet αρκεί για τις νέες γενιές θεατών που «μαθαίνουν» την κινηματογραφική γλώσσα μέσα από τις τηλεοπτικές σειρές, χάνοντας πλέον τα σύνορα μεταξύ μεγάλης και μικρής οθόνης / διάστασης. Και δεν είναι μόνο η εμπειρία του σινεμά που γίνεται παρελθόν. Ο νέος θεατής εθίζεται σε διαφορετικές αντοχές, σε σχέση με τη διάρκεια του θεάματος που παρακολουθεί. Ένα σχεδόν ωριαίο επεισόδιο γίνεται το πρότυπο για μια μορφή… «ταχύτερου» entertainment, μετατρέποντας ένα δίωρο φιλμ σε βασανιστική και «αργή» εμπειρία. Παρατηρώντας τις διάρκειες πολλών από τις ταινίες που διανέμονται σήμερα ως mainstream θέαμα, βλέπω μια έφεση προς τα 80 και κάτι λεπτά. Σε μια αίθουσα με διάλειμμα, αυτό σημαίνει πως ο θεατής βλέπει κάτι σαν… δύο επεισόδια από μια τηλεοπτική σειρά! Σε απλά λόγια, το σινεμά «μικραίνει» από παντού. Και ακόμη και εκείνοι που το αγαπούν και το σέβονται, πληρώνοντας το αντίτιμο της διασκέδασής τους, ίσως αρχίσουν να αισθάνονται προδομένοι για κάτι που διαρκεί λιγότερη ώρα από την αντίστοιχη που σπατάλησαν για να βγουν και να επιστρέψουν στην οικία τους! Δεν ακούγεται και τόσο διασκεδαστικό, ε;
Ας επιστρέψω, όμως, στο ερώτημα που τέθηκε εξαρχής: πόσες ταινίες παρακολουθήσατε σε κινηματογραφική αίθουσα σε αυτές τις τρεις τελευταίες εβδομάδες; Χωρίς να συνυπολογίζουμε την πιθανότητα να είχατε διαγράψει εντελώς τα φιλμ της κανονικής διανομής λόγω της διοργάνωσης των Νυχτών Πρεμιέρας; Και πόσες ταινίες βλέπετε στο σινεμά κάθε εβδομάδα, συνήθως; Η δεύτερη ερώτηση ίσως αποτελεί πολυτέλεια και θα έπρεπε να μιλάμε για μηνιαία βάση, για να μην εισπράξω πραγματικό Βατερλό στα σχόλια. Θα ήθελα, όμως, πραγματικά να διαβάσω σχόλια πάνω σε αυτό. Όχι για μια ταινία που είδατε σε avant premiere δωρεάν ή για μια άλλη που «κατεβάσατε» και είδατε από το σπίτι. Κατανοητό;
Ας συγκεντρωθούν κάποιες καίριες απαντήσεις, μαζί με ό,τι θα ήθελε να εκφράσει ελεύθερα ο κάθε θεατής προς τα γραφεία διανομής αλλά και τους αιθουσάρχες ακόμη. Μερικοί εκ των οποίων προχωράνε σταδιακά και στην αγορά και διανομή δικών τους ταινιών, επιχειρώντας να κρατάνε για λογαριασμό τους όλο το αντίτιμο του εισιτηρίου (χωρίς τους φόρους, προφανώς). Δίνει κάποια πραγματική λύση κι αυτό ή απλά διογκώνει ανεξέλεγκτα τον αριθμό από πρεμιέρες εβδομαδιαία; Διερωτώμαι, γιατί σε μια ενδεχόμενη αύξηση αυτής της κατάστασης, με τα φιλμ να πιάνουν διψήφια νούμερα κάθε Πέμπτη, οι αντοχές οι δικές μας θα εξαντληθούν άσχημα. Και δεν ξέρω τι είναι χειρότερο για τα σινεμά: οι αρνητικές κριτικές των φιλμ που προβάλλονται ή καμία απολύτως ενημέρωση ή κριτική γι’ αυτά; Έτσι κι αλλιώς, στη συγκεκριμένη περίοδο, το κοινό έμπρακτα δηλώνει ότι οι ταινίες που διανέμονται… δεν το αφορούν. Σα να μην υπάρχουν. Και έπεται συνέχεια…
Ο χώρος των σχολίων, κάτω από το editorial, είναι δικός σας. Και με ενδιαφέρει να δω ειλικρινείς τοποθετήσεις και απορίες ή πράγματα τα οποία θα θέλατε να διαβάσουν άνθρωποι της ντόπιας κινηματογραφικής αγοράς. Γιατί μας διαβάζουν.
