του Ηλία Φραγκούλη

Η παρουσία του ονόματος του Τζέσι Άιζενμπεργκ συχνά δηλώνει τον τόνο μιας ταινίας, ειδικά όταν προέρχεται (και) από το ανεξάρτητο κύκλωμα παραγωγής. Το «The Art of Self-Defense» αποτελεί ένα σαφές παράδειγμα αυτής της λογικής, με το έργο να ανήκει στο σύμπαν της offbeat κωμικής «παραξενιάς» που επιδιώκει να φέρει στο genre κάτι το καινούργιο, το κυριολεκτικά εναλλακτικό.

Εδώ έχουμε έναν κεντρικό ήρωα που λες και είναι βγαλμένος από τον κόσμο του «Office Space» (1999), χωρίς όμως την καπατσοσύνη των βασικών χαρακτήρων εκείνης της cult κωμωδίας. Ο Κέισι είναι ο «ανύπαρκτος» του γραφείου, ένας νεαρός άνδρας που δεν έχει καν κοινωνική ζωή ή φίλους. Ένα βράδυ πέφτει θύμα ξυλοδαρμού από άγνωστη συμμορία που δρα στην περιοχή δίχως προφανή σκοπό. Θα πάρει «αναρρωτική» από τη δουλειά και μια μέρα θα ανακαλύψει την ύπαρξη μιας τοπικής σχολής dojo και θα δοκιμάσει να γραφτεί και να κάνει τα σχετικά μαθήματα, με το όνειρο της απόκτησης μιας αξιοπρεπούς χρώματος ζώνης που θα αποδεικνύει τις ικανότητές του στην αυτοάμυνα.

Η σεναριακή ανάπτυξη του φιλμ είναι αρκετά απροσδόκητη και η αλήθεια είναι πως κοντά στο φινάλε εκτροχιάζεται προβοκατόρικα εις βάρος της συνολικής ιδέας του σκηνοθέτη και σεναριογράφου Ράιλι Στερνς, ο οποίος επιχειρεί μια ριψοκίνδυνη κριτική επάνω στην τοξικότητα της αρρενωπότητας και σε φασίζουσες κοινωνικές τάσεις που μπορεί να περνούν απαρατήρητες αλλά κατοικούν… στη διπλανή μας πόρτα. Το αρχικό γέλιο του καταστασιακού δίνει τη θέση του σε εκρήξεις βίας, με το «μείγμα» να μην λειτουργεί πάντοτε. Δεν παύει, όμως, να αποτελεί μια ταινία που στέκεται με ενδιαφέρον, πόσω μάλλον στο πλαίσιο του home entertainment. Φυσικά, δεν διανεμήθηκε ποτέ στους ελληνικούς κινηματογράφους…