Σκληρό πράμα η ηλικία. Ακόμα χειρότερα για τους ηθοποιούς του Χόλιγουντ. Θυμάμαι τον Τομ Κρουζ να χοροπηδάει μ’ ένα σώβρακο κι ένα πουκάμισο, να κυλιέται στα πατώματα και τους καναπέδες, ελεύθερος και teenager, μόνος στο σπίτι, επιτέλους χωρίς τους γονείς, στο «Risky Business» του Πολ Μπρίκμαν. Να τραγουδάει το «Old Time Rock and Roll» του Μπομπ Σίγκερ σαν rock star. Ήταν 1983. Σε avant premiere του ΠΟΠ & ΡΟΚ, στο Παλλάς της Βουκουρεστίου…
Σήμερα ο Τομ Κρουζ έχει πενηνταρίσει. Και βαράει άσχημα στο «Jack Reacher»! Το κοινό τον έχει σχεδόν συγχωρέσει, κι ας μην έχει καταλάβει τίποτε γι’ αυτόν. Ποτέ! Γιατί όλο αυτό το ρεντίκολο με τη Σαϊεντολογία; Γιατί να μας νοιάζει τόσο η σεξουαλικότητά του; Γιατί να τον εμπιστεύονται τόσα χρόνια οι καλύτεροι σκηνοθέτες του Χόλιγουντ, ενώ όλοι μας αδυνατούμε να δούμε το όποιο «βάθος» αυτού του ταλέντου; Στο φινάλε, γιατί όλος αυτός ο σαρκασμός;
Ο Κρουζ ήταν ένα αθώο πιόνι του στουντιακού marketing, που κακόμαθε μόλις προσγειώθηκαν επάνω του μερικές εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια. Ήταν ο ίδιος τόσο έξυπνος στη συνέχεια, ήταν απλή τύχη ή τον χειρίστηκαν οι καλύτεροι agents που μπορούσε να φανταστεί; Ήταν ο Σάκης Ρουβάς της Αμερικής, αλλά για το σινεμά, για να το κάνω όσο πιο λιανά γίνεται. Ήταν pop. Και ευτυχώς που δεν είναι γυναίκα. Γιατί, έτσι, πριν από δέκα χρόνια, θα είχε πλακωθεί με τους πλαστικούς του Λος Άντζελες και σήμερα θα μάζευε τα κολλαγόνα του από τιμητικό event σε δεξίωση και πάλι απ’ την αρχή…
Τουλάχιστον, δεν αισθάνθηκα καμία λύπηση βλέποντάς τον σε δύο φιλμ μέσα στο 2012, το «Jack Reacher» αλλά και το «Rock of Ages». Και στα δύο ήταν άψογος. Επαγγελματίας. Και σε σωστή ισορροπία με τον ώριμο εαυτό του. Στα 50 του! Είναι δύσκολο να το συνηθίζεις. Και δεν έχω καν γενέθλια.
Υ.Γ. Δεν είμαι 50. Αλλά συμπονώ.
