Ο «Λύκος της Wall Street», που ακολούθησε στις 25 του μήνα, παίχτηκε μονάχα με ψηφιακές κόπιες. Από 40.045 κινηματογραφικές αίθουσες που διαθέτει η Αμερική, πλέον, μόλις το 8% παραμένει πιστό στο αυθεντικό φιλμικό format, με όλες τις υπόλοιπες να έχουν ολοκληρώσει τη μετάβασή τους στην αποκλειστική προβολή μέσω ψηφιακών αρχείων. Η αλλαγή ήταν ραγδαία, αν τη συγκρίνεις με την ιστορία του φιλμ: 33.319 κινηματογράφοι του 2008 έπεσαν στους 6.387 ώς το τέλος του 2012! Τα απομεινάρια τού δοξασμένου παρελθόντος εντοπίζονται αποκλειστικά σε μικρές πόλεις, εξαιτίας της αδυναμίας των ιδιοκτητών τους να σηκώσουν το βάρος τού κόστους και να εκσυγχρονίσουν τα μηχανήματα προβολής…
Δε θα παριστάνω το… «Σινεμά ο Παράδεισος»! Έχουν υπάρξει αρκετές φορές που έχω αναθεματίσει αίθουσα επειδή η ποιότητα της προβολής με φιλμ ήταν απλά… τραγική. Το διάστημα της μετάβασης από το ένα format στο άλλο, όμως, είναι τόσο βεβιασμένο και ταχύτατα αποτελεσματικό, που αφήνει μια αίσθηση τρόμου στο νου. Για το πόσο γρήγορα μπορεί να σβήσει κάτι (το) σήμερα. Κάτι σαν 15 χρόνια, λένε οι αναλυτές τού Χόλιγουντ.
Προ ημερών, είδα τη «Nebraska» του Αλεξάντερ Πέιν σε φιλμ. Βρήκα χαριτωμένες τις «αποκλίσεις» στο τύπωμα της κάθε ασπρόμαυρης μπομπίνας, που ενίοτε εμφάνιζε και μια υποψία μπλε, πράσινου ή σέπιας στην εικόνα. Ξέρω πως όταν ξαναδώ την ταινία σε Blu-Ray θα είναι… μια «άλλη» ταινία. Κάπου με θλίβει αυτή η αλλαγή. Το μάτι μας έχει κακομάθει με την πολυτέλεια της ψηφιακής ευκρίνειας, όμως, αυτό ταιριάζει πιο πολύ με το… σπιτικό θέαμα. Καταλαβαίνεις τι εννοώ, έτσι;
