Υπάρχει, βέβαια, και μια σχετικά λογική εξήγηση, την οποία προσωπικά αποκαλώ «άδειασμα» ραφιών. Ας δούμε, λοιπόν, πώς λειτουργεί αυτή η διανομή, ως επί το πλείστον.
Έχεις μερικά χιλιάρικα που σου «περισσεύουν» σε ευρώ. Από τρία ή πέντε χιλιάρικα μέχρι και μερικές εκατοντάδες, επειδή ο «Θεός» σού χάρισε τύχη ή και μερικά σινεμά για να υποστηρίξεις τις… τζογαδόρικες (εξηγείται παρακάτω) τακτικές σου. Βγαίνεις στις αγορές και τα μεγάλα φεστιβάλ ή όπου σε βγάλει η ευχή της Παναγίας, βρε αδελφέ. Κι αγοράζεις. Αγοράζεις. Αγοράζεις. Αγοράζεις. Και τα μάτια Της, καταλαβαινόμαστε, έτσι; Όχι ότι έχεις δει τι αγοράζεις! Προπληρωμένα τα έχεις συνήθως, από ένα σενάριο που διάβασες, από ένα teaser που σε δελέασε ή κι από ονόματα πρωταγωνιστών αλλά και «δημιουργών» (όταν μιλάμε για το arthouse κύκλωμα). Μόνο. Και φτάνει η ώρα η φαρμακερή που όντως βλέπεις το «προϊόν». Και είναι μια… μαλακία ολκής! Και την έχεις αγοράσει. Τέλος.
Γυρίζεις πίσω στην πατρίδα και κάθεσαι να κάνεις έναν «προγραμματισμό» (τα εισαγωγικά έχουν μπει για το κωμικό της υπόθεσης). Κρατάς τις καλές εβδομάδες για αυτά που «σου βγήκανε», υπολογίζεις με στερεότυπο τρόπο το πώς μοιράζεται η τράπουλα ανάλογα με τις εποχές, κουτσοβλέπεις και τον ανταγωνισμό… et voilà! Χίλιοι «καλοί» χωράνε! Οι ταινίες, δηλαδή, εσείς απέχετε, διότι μάλλον βάλατε μυαλό ύστερα από αμέτρητες φόλες που υποστήριξε φιλικά (#diplhs) η ντόπια κριτική.
Ας πάρουμε για παράδειγμα τον μήνα Απρίλιο, που είναι μεταοσκαρικός και περίεργος κλιματολογικά, στο μεταίχμιο του ανοίγματος των θερινών σινεμά. Μιλάμε για 6 με 9 ταινίες την εβδομάδα. Οι περισσότερες από αυτές ποικίλλουν σε έτος παραγωγής (σε εύρος της τελευταίας πενταετίας), κοινώς είχανε μείνει στα «ράφια» όλη την υπόλοιπη σεζόν ή, ακόμη χειρότερα, είχανε ξεχαστεί εκεί διότι προέκυψαν κάτι σαν τις δέκα πληγές του Φαραώ και επειδή ενίοτε υπάρχει και συνείδηση, κανείς δεν πίεσε να βγουν στις αίθουσες, μέχρι που ήχησε ο κώδωνας των δικαιωμάτων εκμετάλλευσης ή πώλησης στο home και στα κανάλια, μαζί με τη Μαρινέλλα άδουσα το «Άνοιξε Πέτρα» (ξανά #diplhs, λόγω επερχόμενου Πάσχα)!
Εξαιρώντας τις στουντιακές ταινίες που ακολουθούν τις ημερομηνίες του εξωτερικού, έχουμε έναν αχταρμά μαλακίας (τα φιλμ αποκαλώ έτσι, δεν κατηγορώ τον αυνανισμό) που σε «αστεράκια» κριτικής προκαλεί νύστα πριν διαβάσεις το κείμενο, με έργα τα οποία θα «σκότωνες» στο zapping αν είχες την ατυχία να πετύχεις στην τηλεόραση. Αυτά τα απομεινάρια, λοιπόν, σκάνε κατά κόρον εβδομαδιαίως, με ανοίγματα που δεν περιορίζονται σε ένα σινεμά και μόνο, αλλά απλώνονται και σε δεκάδα (και βάλε) αιθουσών ακόμη, διότι τώρα με το DCP τα πάντα είναι πιο φτηνά κι αφού ο κάθε αιθουσάρχης θέλει ν’ αλλάζει την ταινία σαν το πουκάμισο, πλερώνει η διανομή κάτι σαν 150 ευρώ για τον κάθε παραπανίσιο σκληρό δίσκο, τζάμπα είναι, σκέψου τα χιλιάρικα που κόστιζαν οι μπομπίνες του φιλμ παλαιότερα…
Και βαράνε οι «λουκετιές» εβδομαδιαίως και ζητά το κάθε σινεμά ξανά «νέο αίμα», μπας και κάτσει καμία «αρπαχτή». Διότι τζόγος είναι το άθλημα, ας μην κρυβόμαστε. Μόνο η μάνα μου δεν έχει γίνει διανομέας ακόμα (που θα μπορούσε, δηλαδή, αλλά δεν την αφήνω εγώ, αφού αν το μάθαιναν οι «συνάδελφοι» θα τη βαράγανε λυσσαλέα με «αστεράκια», αντιλαμβάνεσαι…)! Από πέντε – έξι τίτλους τον χρόνο να βγάλεις, δύο να σου κάνουν ένα minimum σουξέ, συνεχίζεις έτσι για λίγα χρονάκια κι αν τη δεις και πιο «big», χτυπάς ακριβότερο «προϊόν» ή κάνεις τους τίτλους δεκαπέντε κι όποιον πάρει ο χάρος. Τα σπασμένα ύστερα τα βγάζεις από την κρατική τηλεόραση και τα συνδρομητικά (κάποτε και από τα «δώρα» των εφημερίδων) κι έγινες αστέρι, η MGM της γειτονιάς σου! Roar!
Πάνω-κάτω τα ίδια ισχύουν και για ολόκληρο το καλοκαίρι, πλειοψηφικά. Με τη διαφορά ότι εκείνους τους μήνες τα είδη είναι πιο συγκεκριμένα, ακούς γαλλικά και τον όρο «κομεντί» μέχρι να βρουν τον σκελετό σου σε κανένα Φάληρο (αστεϊσμός επικαιρότητας), αν είσαι τυχερός μπορεί να πετύχεις ένα θριλεράκι ή ό,τι βοηθάει την καντίνα του θερινού να πουλήσει κάτι κι εκείνη, κεράκια εκκλησίας να βάλουν προτείνω εγώ, μπορεί να γινόταν trend, τύπου ν’ αρέσει το φιλμ που παίζεται (ως εκ θαύματος) και να τ’ ανάβουν στο τέλος…
Γιατί τα (ξανα)θυμάμαι όλα αυτά; Διότι το περασμένο τετραήμερο, με 62.165 εισιτήρια από ολόκληρη τη χώρα (τα χειρότερα μέχρι στιγμής εντός 2016), πέσανε νωρίτερα οι πλερέζες. Κι Ανάσταση δεν θα έρθει. Από την πρώτη Πέμπτη του Μάη ανοίγουν τα περισσότερα θερινά, με κάμποσα «ράφια» στον ώμο κι ό,τι πιάσει ο καθένας. Αρκεί να βγει στο σινεμά. Γιατί είναι πληρωμένο. Και πρέπει να «την πληρώσεις» κι εσύ. Γιατί εδώ είναι Ελλάδα. Και όλοι γίνονται διανομείς, στις πλάτες του κάθε ιδιοκτήτη κινηματογράφου. Που θα πάρει κι εκείνος το μερίδιό του, αλλά κάποτε μπορεί και να υποστήριζε μια κάποια β΄ προβολή, αφήνοντας τα καλά έργα να «αναπνεύσουν» μερικές εβδομάδες παραπάνω, γιατί υπήρχε κόσμος που τα ανακάλυπτε και άξιζε να έχουν και καλύτερη τύχη. Σήμερα, που η β΄ προβολή έγινε «κατεβασμένο» από το σπίτι (διότι εκεί καταλήγει κυρίως το θετικό word of mouth…), όλοι παίζουν το «καινούργιο». Αλλά είναι καινούργιο από τις εκπτώσεις. Κι όταν δεν πας να το δεις, θα «φταις» εσύ. Ή εγώ που τα λέω. Ποτέ ο άλλος. Ποτέ η ταινία. Ποτέ ο κακός προγραμματισμός. Ποτέ τα λάθη της διανομής. Που αυτή την εβδομάδα βγάζει, ξέρω ‘γω, πάνω από ντουζίνα. Αλλά εσύ χέστηκες. Γιατί περιμένεις τη νέα season του «Game of Thrones». Που είναι καλύτερη. Και τζάμπα. Όχι τζάμπα μαγκιά (με την τσέπη τη δική σου).
