Το «Μνημείων Άνδρες» και ο ντόρος που έκανε ο Τζορτζ Κλούνεϊ για… τον ελληνικό πολιτισμό (λέμε και κανένα αστείο…) από το Βερολίνο δεν «ψάρωσαν» τους θεατές, που, ευτυχώς, αντιλήφθηκαν ότι μπορούν να κοιμηθούν και εκτός αιθούσης ή χωρίς να καταβάλουν το αντίτιμο ενός εισιτηρίου για ν’ ακούνε τις διδαχές του star – σκηνοθέτη ως κομψότατο… νανούρισμα.
Τον τελευταίο καιρό, όλο και σπανιότερα οι θεατές μετατρέπουν σε εισπρακτική επιτυχία κάποιο φιλμ, κυρίως για δύο πολύ συγκεκριμένους λόγους: α) ή η ταινία δεν αξίζει τα λεφτά της ή β) την έχουν ήδη δει στο σπίτι τους! Ως επακόλουθο αυτών των δύο συμπτωμάτων, μετριότητες ή φιλμ που αδυνατούν να προσεγγίσουν μια μεγάλη ηλικιακή γκάμα του mainstream κοινού, καταποντίζονται ή και εξαφανίζονται σε 2 – 3 εβδομάδες διότι, επιπλέον, η διανομή είχε φροντίσει να τις απλώσει και σε δεκάδες αίθουσες, με το εισπρακτικό screen average να καταλήγει να μοιάζει με… χαρτοπόλεμο. Όταν, δε, τις έχει χτυπήσει και η «πειρατεία», διερωτάσαι για τη σκοπιμότητα ανοιγμάτων σε άνω των 20 αιθουσών.
Θα μου πεις, τι να παίξουν κι αυτά τα σινεμά; Θα σου πω… όχι άλλη / νέα ταινία κάθε εβδομάδα! Έτσι, όμως, υποχρεώνονται να λειτουργούν, όταν τα εισιτήρια 2 – 5 αιθουσών διαιρούνται σε πολλαπλάσιες αίθουσες – και εξαφανίζουν κάθε ευκαιρία ν’ αντέξει κι ένα έργο που αξίζει να ανακαλυφθεί στο πιο χαλαρό του. Εκεί, βέβαια, τίθεται ένα άλλο ερώτημα: πόσες ταινίες θα χρειαζόταν να βγαίνουν σε μικρότερα κυκλώματα; Μήπως έχουμε περισσότερα σινεμά απ’ όσα πρέπει για να δοκιμαστεί κάτι τέτοιο; Κι εκεί συνειδητοποιείς τη μεγαλύτερη ζημιά που έχουν κάνει τα multiplex εδώ και χρόνια! Got it?
