της Σοφίας Σταυριανίδου

Το ωραίο με το Φεστιβάλ Βερολίνου, που μόλις ξεκίνησε, είναι αυτός ο χαρακτήρας της ανθρώπινης διοργάνωσης, ενός Φεστιβάλ φτιαγμένου όχι μόνο για τους επαγγελματίες, αλλά και για τον κόσμο που αγαπά το σινεμά. Πέρα από το κέντρο διεξαγωγής εκδηλώσεων, και των γραφείων του στην Potsdammer Platz, αν κάνεις μια βόλτα σε εκείνο το τεράστιο Friedrichstadt Palast ή στα Cubix της Alexanderplatz, μπορείς πραγματικά να καταλάβεις για ποιον γίνεται τούτη η μεγάλη κινηματογραφική γιορτή, κυρίως: για τους θεατές, γι’ αυτούς τους οποίους γυρίζονται οι ταινίες, πραγματικά! Οι μεγάλες ουρές στα ταμεία το αποδεικνύουν, εξάλλου. Είναι όμορφο να βλέπεις τον κόσμο να στήνεται έτσι, υπομονετικά, για δυο ώρες συγκίνησης μπροστά στη μεγάλη οθόνη.

Από τα πρώτα πράγματα που έκανε η Μπερλινάλε, με το ξεκίνημά της, ήταν να μας συστήσει στην Κριτική Επιτροπή που θα αποφασίσει ποιοι θα πάρουν τα βραβεία. «Ένα ‘γεια σου’ προς την Αθήνα» ή την Αθηνά (Ραχήλ Τσαγγάρη), μέλος της Επιτροπής για φέτος, ήταν ο χαιρετισμός που ακούστηκε για την Ελληνίδα σκηνοθέτιδα που βρίσκεται ανάμεσα στους Γουόνγκ Καρ Γουάι (Πρόεδρος), Σουζάν Μπίερ, Αντρέας Ντρέσεν, Έλεν Κούρας, Σιρίν Νεσάτ και Τιμ Ρόμπινς. Το πρώτο που έκανε σαφές ο Πρόεδρος (εννοείται δίχως να βγάλει ποτέ τα γυαλιά του), ήταν ότι «είμαστε εδώ για να υπηρετήσουμε τις ταινίες, όχι για να τις κρίνουμε. Είμαστε εδώ για να βρούμε τις ταινίες που θα μας εμπνεύσουν, που θα μας κάνουν να νιώσουμε συναισθήματα και που θα μας συγκινήσουν».

Εντυπωσιάστηκα, πάντως, γιατί θα περίμενα το ενδιαφέρον να μονοπωλήσει ο Τιμ Ρόμπινς, καθότι Χολιγουντιανός και πολυαγαπημένος (σεμνός και πολύ κύριος, επίσης). Όμως, όχι. Τα περισσότερα ερωτήματα απέσπασε η Σιρίν Νεσάτ, η Ιρανή καλλιτέχνις, και βέβαια το θέμα αφορούσε στην εθνικότητά της και τα προβλήματα λογοκρισίας που βιώνουν οι δημιουργοί συμπατριώτες της. Η Νεσάτ δεν ζει ούτε εργάζεται στο Ιράν, πια. Είπε, λοιπόν, πως υπάρχουν πολλοί σκηνοθέτες που για να δουλέψουν αναγκάζονται να εγκαταλείπουν τη χώρα και αυτό είναι κάτι που ο υπόλοιπος κόσμος γνωρίζει καλά. Το ξέρει ότι υπάρχει λογοκρισία και ότι αυτή η κατάσταση είμαι μια πρόκληση για τις νεότερες γενιές (υπαινισσόμενη ότι τα πράγματα πρέπει να αλλάξουν).

Προφανέστατα, η πολύ hot κατάσταση της Ελλάδας την έφερε σε πρώτο πλάνο και σε ερώτηση για το από πού βρίσκουν πόρους οι Έλληνες σκηνοθέτες, η Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη είπε: «Όλοι γνωρίζουν για την κατάσταση στην Ελλάδα. Το πρώτο θύμα ήταν οι τέχνες και ο κινηματογράφος. Πρέπει να κινηθούμε χωρίς υποστήριξη και χωρίς την αρωγή του Υπουργείου. Αλλά πρέπει να εξάγουμε αυτά που κάνουμε, παρότι δεν υπάρχει πρόσβαση σε κρατικά χρήματα. Υπάρχει μεταξύ μας μεγάλη συναδελφικότητα, και όλα αυτά που συμβαίνουν μας έχουν ενώσει. Δεν ξέρω αν μιλάμε για νέο κύμα ελληνικού σινεμά ή για ένα «weird» κύμα ελληνικού σινεμά. Ξέρω ότι είναι κάτι ζωτικό». Πάντως, το χειροκρότημα ήταν μεγάλο, όταν μια δημοσιογραφική παρατήρηση επιβεβαίωσε τον Διευθυντή, Ντίτερ Κόσλικ, ότι φέτος θα είναι μια χρονιά αφιερωμένη στις γυναίκες: είναι η πρώτη φορά που στην Kριτική Eπιτροπή του Φεστιβάλ, υπερέχουν οι γυναίκες (με τέσσερα προς τρία)!

Ε, μετά από αυτό, και στο δρόμο για… martial arts, πέρασα από το Ditsch, που βρίσκεται στην υπόγεια είσοδο του του εμπορικού κέντρου Arkaden, και έφαγα ένα ζεστό bretzel, ένα από τα καλύτερα και οικονομικότερα: στοιχίζει μόνο 65 λεπτά. Το συνιστώ ανεπιφύλακτα. Αυτό και το κρουασάν με τυρί. Για όσους βρίσκονται στο Βερολίνο αυτές τις μέρες.