του Δημήτρη Κολιοδήμου

Άλλη μία «ταινία» που δεν είναι κινηματογραφική ταινία! Είχαμε μιλήσει γι’ αυτό το φαινόμενο πριν έναν χρόνο, με αφορμή μία άλλη anime περιπέτεια φαντασίας, το «Demon Slayer: Kimetsu no Yaiba – To the Swordsmith Village». Η «ταινία» εκείνη αποτελούσε συρραφή τριών επεισοδίων της ιαπωνικής τηλεοπτικής σειράς «Kimetsu no Yaiba» (δύο ενδιάμεσων από τον κύκλο 2 και του πρώτου από τον κύκλο 3), ενώ τούτη η «ταινία» αποτελεί συρραφή δύο επεισοδίων της ίδιας τηλεοπτικής σειράς (του 11^ου και τελευταίου του κύκλου 3, που είχε μεταδοθεί στις 18 Ιουνίου 2023, και του πρώτου του επερχόμενου κύκλου 4, που πρόκειται να ξεκινήσει τέλη Απριλίου / αρχές Μαΐου 2024).

Όπως σ’ εκείνη, έτσι κι εδώ δεν γίνεται καμία προσπάθεια να κρυφτούν τα «βαφτίσια» της τηλεοπτικής σειράς σε… κινηματογραφική ταινία. Μόνο που αυτήν τη φορά το «πακετάρισμα» είναι περισσότερο επιμελημένο: έχουν αφαιρεθεί όλοι οι «περιττοί» τίτλοι (δηλαδή, εκείνοι που δεν πέφτουν πάνω σε εικόνες), όπως επίσης και οι επαναλήψεις σκηνών από επεισόδιο σε επεισόδιο. Και, στην αρχή, εκτός των επεξηγηματικών τίτλων, αναγκαίων για να δοθεί μία «ένδειξη» ιστορίας, υπάρχουν και τρία (!) τραγουδάκια. Ξέρετε, του τύπου εκείνων των pop, γλυκανάλατων και χαζοχαρούμενων, που αποτελούν… κοινό τόπο σε πολλές άπω ανατολίτικες τηλεοπτικές σειρές

Ποια είναι αυτή η… ένδειξη; Ο Τάνζιρο Κάμαντο ζούσε μία ήρεμη ζωή στο ήσυχο αγροτικό χωριό του. Η οικογένειά του πουλούσε κάρβουνα και ο ίδιος, μαζί με τη μικρότερη αδελφή του, τη Νέζουκο, αισθανόντουσαν ευλογημένοι, καθώς βίωναν την προστατευτική ζεστασιά της οικογένειάς τους. Όλοι τους είχαν ακούσει για τους δαίμονες που παραμόνευαν εκεί έξω, στο σκοτάδι, και έτρωγαν τους ανυποψίαστους περαστικούς, αλλά αυτό έμοιαζε κάπως με παραμύθι. Το Κακό δεν είχε εισβάλει ποτέ στη δική τους ζωή – μέχρι που συνέβη!

Η ζωή του Τάνζιρο άλλαξε για πάντα όταν ένοιωσε την οσμή του αίματος και τη βρωμερή μυρωδιά του δαίμονα που είχε σφάξει την οικογένειά του. Από τη φονική μανία του, που δεν θα ξεχνούσε ποτέ πια, είχε σωθεί μόνο η αγαπημένη του, Νέζουκο. Είχε σωθεί; Ναι, αν κάποιος αποκαλούσε «σωτηρία» το ότι είχε διαφθαρεί από τον δαίμονα και, μετά την επίθεσή του, είχε μετατραπεί κι αυτή σε δαίμονα. Όχι, αν λάβαινε κανείς υπόψη ότι έπρεπε να κρύβεται στο σκοτάδι και να κυκλοφορεί μόνο τις ώρες της νύχτας, ότι έπρεπε να συγκρατεί τη δαιμονική παρόρμηση για ανθρώπινο αίμα και να αποφεύγει την έκθεση στο φως του ήλιου.

Ο Τάνζιρο δεν είχε παραδοθεί στην απελπισία. Το νεαρό αγόρι ορκίστηκε να κυνηγήσει τον δαίμονα που είχε αφανίσει τόσο άγρια την οικογένειά του και να βρει τρόπο να επαναφέρει την ανθρώπινη υπόσταση της αδελφής του. Για να γίνει αυτό, όμως, ο ασήμαντος πωλητής κάρβουνου θα έπρεπε να γίνει κάποιος άλλος. Κάποιος πολύ ικανότερος και ισχυρότερος, που θ’ ακολουθούσε το μονοπάτι ενός μαχητικού Κυνηγού δαιμόνων και θα γινόταν μέλος του επίλεκτου Σώματός τους.

Η σειρά (όπως κάθε τηλεοπτική σειρά) επιτρέπει στον πρωταγωνιστή της ν’ ακολουθήσει αυτό το μονοπάτι, φέρνοντας στον δρόμο του (σε κάθε επεισόδιό της) συμμάχους και αντιπάλους, που κάποιοι γίνονται μόνιμοι και κάποιοι εξαφανίζονται λίγο μετά την εμφάνισή τους. Η «ταινία», πάλι, απευθύνεται σχεδόν αποκλειστικά στους λάτρεις της σειράς που γνωρίζουν τους παλιούς χαρακτήρες (ο πιο ενδιαφέρον από τους οποίους θεωρώ ότι είναι ο Άρχοντας Μούζαν, η καταγωγή του οποίου μας πάει πάνω από χίλια χρόνια πίσω, στη λεγόμενη «ειρηνική περίοδο» – από το 794 μέχρι το 1185 μ.Χ.-, όταν ο νεαρός ευγενής υπέφερε από μία μυστηριώδη ασθένεια) και θέλουν να γνωρίσουν τους καινούργιους (αυτούς που θα λανσάρει ο νέος κύκλος της σειράς και θα τους κρατήσουν συντροφιά στα επόμενα έντεκα επεισόδιά του).

Το σχέδιο στο flashback του Μούζαν είναι ασπρόμαυρο, με τις εικόνες να έχουν έναν έντονο κόκκο, ερχόμενες έτσι σε πλήρη αντίστιξη με τις χρωματιστές και πεντακάθαρες του παρόντος (το οποίο «παρόν» τοποθετείται στην περίοδο 1912 με 1926, όταν η Ιαπωνία άρχιζε να εκσυγχρονίζεται και αγροτικές κοινότητες σαν αυτήν όπου διέμεναν οι Τάνζιρο μεταλλάσσονταν και αστικοποιούνταν). Από την άλλη, η προσθήκη του κόκκινου χρώματος στις σκηνές με αίμα απηχεί τη βιαιότητα των σκηνών του παρόντος, δένοντας έτσι με τον καλύτερο τρόπο τα γεγονότα των δύο διαφορετικών εποχών, που εγκυμονούν τον ίδιο ακριβώς κίνδυνο για το φθαρτό και απροστάτευτο ανθρώπινο σώμα.

Οι δαίμονες είναι ισχυρότεροι, γρηγορότεροι και πιο επιθετικοί από τους ανθρώπους. Και η καταπολέμησή τους δεν είναι ένα εγχείρημα που μπορεί να γίνει ελαφρά τη καρδία. Ο δε τρόπος, η «μέθοδος», μπορεί να ποικίλλει: κάθε Κυνηγός δαιμόνων έχει τη δική του – και ο Τάνζιρο την βρίσκει στη χρήση ενός σπαθιού (το αναζητούσε σχεδόν σε ολόκληρο τον κύκλο 3, μιας και είναι σφυρηλατημένο ειδικά γι’ αυτόν), που του επιτρέπει ν’ αποκεφαλίζει τους Δαίμονες που αντιμετωπίζει. Η ένταξή του στο Σώμα Κυνηγών Δαιμόνων, αυτήν την ελίτ ομάδα των ατρόμητων δεινών ξιφομάχων που καταδιώκουν τους θανατηφόρους κατοίκους του Σκότους, τους «πυλώνες» του ελληνικού τίτλου, ίσως γίνει στον κύκλο 4… Που, σχεδιαστικά, έχει τα ίδια προτερήματα και μειονεκτήματα με τους προηγούμενους: zoom στα φόντα, κυνηγητά και καταδιώξεις σε δασώδεις ή ασυνήθιστες περιοχές, απλοϊκή απεικόνιση ή κοφτό μοντάζ, εκρήξεις εντυπωσιακών χρωμάτων και απουσία του όποιου ρεαλισμού στις σκηνές των αναμετρήσεων.

Και κάτι τελευταίο, σχετικό με τους υποτίτλους: γιατί τα ονόματα όλων των χαρακτήρων γράφονται με λατινικούς χαρακτήρες; Τι σχέση έχουν οι λατινικοί χαρακτήρες με τη γλώσσα της «ταινίας» (που είναι η ιαπωνική) και με τη γλώσσα των υποτίτλων της (που είναι η ελληνική); Ο μεταφραστής δεν είναι ένας αδαής ερασιτέχνης, αλλά ένας έμπειρος επαγγελματίας. Πώς μπορεί να διαπράττει ένα τέτοιο ολέθριο λάθος, που δυσχεραίνει την ανάγνωση των ονομάτων και αποτρέπει από την ορθή προφορά τους; Ελπίζω στο μέλλον να είναι πιο προσεκτικός και να ενδιαφέρεται πραγματικά για τη δουλειά του, όπως τόσοι άλλοι άξιοι συνάδελφοί του στο παρελθόν.