του Ηλία Φραγκούλη

Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα που μπορεί (ή πρέπει) να πει ένας κριτικός κινηματογράφου για ένα τέτοιο έργο. Υπάρχει μαγεία. Και ομορφιά. Που μεγεθύνονται σε απίστευτο βαθμό στη μεγάλη οθόνη. Κι ακόμη κι αν σε κάποιους θεατές το franchise των «Φανταστικών Ζώων» μπορεί να φαντάζει άστοχο, βαρετό, άνευ νοήματος ή αδικαιολόγητα μπερδεμένο, ίσως αυτοί οι «αρνητές» αξίζει να κάνουν μια δεύτερη σκέψη, προσπαθώντας ν’ απαντήσουν στο ερώτημα «Γιατί πάμε σινεμά;». Για τρίτη φορά, τούτη η κινηματογραφική σειρά αποδεικνύει πως έχει τα φόντα να δώσει μια (τουλάχιστον) εντυπωσιακή απάντηση, με σοβαρά επιχειρήματα… μεγέθους!

Και τα λέω εγώ αυτά, που με τις προηγούμενες μεταφορές βιβλίων της Τζέι Κέι Ρόουλινγκ με ήρωα τον ονομαστό και πιο δημοφιλή (από τούτους εδώ) ανήλικο διοπτροφόρο, περνούσα απλά «ΟΚ» όσο διαρκούσαν οι ταινίες και… ξεχνούσα τα πάντα λίγη ώρα αργότερα! Η αλήθεια είναι πως (και) τα «Φανταστικά Ζώα» δεν αποτελούν ουσιαστικά αξιομνημόνευτες φιλμικές εμπειρίες που θα μείνουν στην Ιστορία του σινεμά, όμως, όσο βρίσκεσαι εντός της αιθούσης, είναι δύσκολο ν’ αντισταθείς στη γοητεία του θεάματος και το πλέον προφανές στοιχείο αυτής της μαγικής φαντασίας και μιας υπερβολής που συνδέει με αλλόκοτο τρόπο μια κάποια αληθοφάνεια σε περιβάλλοντα βίου vintage εποχής με μοναδικές εικόνες παραμυθένιας CGI «φυγής». Με πλοκή πολύ πιο βατή από εκείνη των «Εγκλημάτων του Γκρίντελβαλντ», τα «Μυστικά του Ντάμπλντορ» αποκτούν μια αφηγηματική τόλμη που προσεγγίζει ευκολότερα ένα πιο ενήλικο κοινό (άλλωστε, όπως συνέβη και με τις ταινίες του «Χάρι Πότερ» στο πέρασμα του χρόνου, έτσι κι εδώ έχουν ήδη περάσει έξι χρόνια από την έξοδο του πρώτου φιλμ κι ένας έφηβος θεατής του τότε σίγουρα έχει ωριμάσει περισσότερο), το οποίο μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα θέματα όπως ο θάνατος, φασίζουσας τακτικής αλληγορίες, οικογενειακά τραύματα εγκατάλειψης ή κακοποίησης, έως και συναισθήματα ομοφυλοφιλικής έλξης.

Η επιτυχία του Ντέιβιντ Γέιτς στα σκηνοθετικά κουμάντα εδώ είναι ένα μείγμα συνεχούς αλλαγής τόνων, ανάμεσα στο χιούμορ, την καθαρά εφετζίδικη δράση (υπέροχος συνδυασμός και των δύο η… «χορευτική» σκηνή διαφυγής των αδελφών Σκαμάντερ από ορδή μικροκαμωμένων τεράτων, η οποία θα γίνει all-time classic), το σασπένς που σε κάποιες στιγμές απογειώνεται κυριολεκτικά (η σεκάνς της επιθετικής κόντρας ανάμεσα στους Κοβάλσκι και Γκρίντελβαλντ στο συνέδριο των μάγων στη Γερμανία και η αποτελεσματική επέμβαση της Λάλι είναι ένα αριστούργημα) και μια συγκινησιακή φόρτιση που με απρόσμενο τρόπο αγγίζει το… παιδί που (μακάρι να κρύβεις ακόμα) μέσα σου. Και (ταυτόχρονα) καταφέρνει να δώσει ένα τόσο θαυμαστό αποτέλεσμα ξεπερνώντας κατά πολύ τους περιορισμούς του PG-13 rating!

Η αντικατάσταση του Τζόνι Ντεπ από τον Μαντς Μίκελσεν είναι ένα καλοδεχούμενο upgrade για τον χαρακτήρα του Γκρίντελβαλντ και ο Έζρα Μίλερ (ως Κρίντενς Μπέαρμποουν) αναβαθμίζεται σε μια τραγική φιγούρα που αντιπροσωπεύει και το πλέον ενδιαφέρον στοιχείο των προσωπικοτήτων των «Φανταστικών Ζώων»: το Καλό και το Κακό δεν απέχουν όσο θα φανταζόταν κανείς πραγματικά. Κι αυτό βγάζει μια ανθρωπιά που κάνει το έργο (πιο) ξεχωριστό. Περί φαντασίας, δεν τίθεται θέμα λόγου. Σε γεμίζει. Και θέλεις κι άλλο!