του Νίκου Παλάτου

Φαίνεται πως ο Τζόελ Κίναμαν έχει μπει από νωρίς στην καριέρα του σε mood… Λίαμ Νίσον, υποδυόμενος κάθε λογής εκδικητές – τιμωρούς (είτε εντός, είτε εκτός Νόμου), με bonus στην περίπτωσή του ένα κάποιο είδος… αναπηρίας των χαρακτήρων που καλείται να παίξει! Έπειτα, λοιπόν, από τον μουγγό πατέρα που ορκιζόταν εκδίκηση μέχρις εσχάτων στη «Σιωπηλή Οργή» (2023), έρχεται ο κουφός ντετέκτιβ που ορθώνει το ανάστημά του ως ασπίδα προστασίας σε άτυχη γυναίκα, σε τούτη την «Ώρα της Σιωπής», για να κάνει έτσι ρελάνς στους… αμνησιακούς ανταγωνιστές της «Μνήμης του Δολοφόνου» (2022) και του «Χρέους του Εκτελεστή» (2024).

Τοποθετημένο σχεδόν εξ ολοκλήρου σ’ ένα εγκαταλειμμένο κτήριο (σε κάτι που θυμίζει τους «Άρπαγες» του 1992), το στόρι παρακολουθεί την προσπάθεια του έντιμου αστυνομικού ντετέκτιβ Φρανκ Σο να προστατεύσει την κωφάλαλη Έιβα, η οποία όχι μόνο βρέθηκε στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή, αλλά ακόμα χειρότερα τράβηξε με το κινητό της μία εν ψυχρώ δολοφονία, καθιστώντας τον εαυτό της στόχο εκείνων που επ’ ουδενί (φυσικά) επιθυμούν να μιλήσει. Η όλη φάση οχύρωσης, διαφυγής και σωτηρίας από το δαιδαλώδες υπό εκκένωση σύμπλεγμα διαμερισμάτων έχει αρκετό από το «Πολύ Σκληρός για να Πεθάνει» (1988), καθώς Φρανκ και Έιβα επιχειρούν «μόνοι εναντίον όλων» να τη βγάλουν καθαρή από μια κατάσταση που μόνο εύκολη δεν είναι γι’ αυτούς. Η αιτία δεν είναι απλά πως το εν λόγω κτήριο έχει πολιορκηθεί από συμμορία οπλισμένων ανδρών, οι οποίοι δεν έχουν κανένα πρόβλημα να σκοτώσουν όποιον πάει κόντρα στα πλάνα τους, αλλά από το γεγονός πως οι συγκεκριμένοι κακοποιοί δεν είναι παρά διεφθαρμένοι… συνάδελφοι του καλού ντετέκτιβ Σο, με τη λεπτομέρεια αυτή να κάνει κάθε αναζήτηση βοήθειας από τον έξω κόσμο να μοιάζει αδύνατη γι’ αυτόν (και την προστατευόμενή του).

Η δεύτερη (και πλέον βασική) λεπτομέρεια που κάνει τις προσπάθειες του Φρανκ να μοιάζουν απέλπιδες και το στόρι να (ήθελε να) κινείται στα βήματα του «Περίμενε Μέχρι να Νυχτώσει» (1967), δεν είναι άλλη από την αναπηρία που χαρακτηρίζει τόσο αυτόν όσο και τη μάρτυρα που αγωνίζεται να κρατήσει ζωντανή. Η αδυναμία εύκολης συνεννόησης μεταξύ των δυο τους δημιουργεί ακόμη ένα handicap στην προσπάθειά τους, πλην όμως το «εύρημα» τούτο πέφτει θύμα ενός σεναρίου που είναι ολοκληρωτικά προβλέψιμο όσο και κλισεδιάρικο. Οι κακοί αστυνομικοί ασφαλώς και δεν διεκδικούν κανενός είδους πρωτοτυπίας, η δε ταυτότητα του ενορχηστρωτή της όλης επιχείρησης «σιωπής» της Έιβα φωνάζει από μίλια μακριά (από τα… credits κιόλας, θα τολμούσα να πω!). Συν τοις άλλοις, η απόπειρα να εμπλουτιστεί η αστυνομική δράση με τα πατρικά ζητήματα του ντετέκτιβ και το ζοφερό παρελθόν της μάρτυρος, γίνεται με διάθεση γεμίσματος του καταστασιακού και όχι για λόγους ουσίας.

Από την άλλη, τα καλά νέα για τους φίλους του «μπιμουβάδικου» αστυνομικού θρίλερ είναι πως το εγχείρημα του Μπραντ Άντερσον διαθέτει καλογυρισμένες σκηνές δράσης, που μέχρι ενός σημείου αποζημιώνουν για την παντελή έλλειψη πρωτοτυπίας. Η σεκάνς στο φρεάτιο του ασανσέρ είναι θαυμάσια ενορχηστρωμένη, ενώ η χρήση των εσωτερικών χώρων του κτηρίου γίνεται με τρόπο που σε αρκετές περιπτώσεις πετυχαίνει στη δημιουργία σασπένς. Κάπου ανάμεσα στα πολλά κυνηγητά μετά πυροβολισμών στις σκάλες και τον συνεχή θόρυβο από τη… heavy metal μουσική που παίζει από τα απέναντι μεγάφωνα, όμως, το σενάριο εξαντλεί τις όποιες πιθανότητες έκπληξης (με εξαίρεση την «ταραντινική» εμφάνιση της ιατρού επειγόντων περιστατικών), αφήνοντας μια τελική αίσθηση… streaming παραγγελιάς.