Η ΘΗΛΙΑ (1948)
(ROPE)
- ΕΙΔΟΣ: Δραματικό Θρίλερ
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Άλφρεντ Χίτσκοκ
- ΚΑΣΤ: Τζον Νταλ, Φάρλεϊ Γκρέιντζερ, Τζέιμς Στιούαρτ, Τζόαν Τσάντλερ, Σέντρικ Χάρντγουικ, Κόνστανς Κόλιερ, Ντάγκλας Ντικ, Ίντιθ Έβανσον, Ντικ Χόγκαν
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 80'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: SUMMER CLASSICS
Για να αποδείξουν τις ακραίες θεωρίες ανωτερότητάς τους, δύο άνδρες οργανώνουν το «τέλειο έγκλημα», στραγγαλίζουν έναν πρώην συμμαθητή τους και κρύβουν το πτώμα του σ’ ένα μπαούλο το οποίο χρησιμοποιούν αντί buffet, λίγο πριν υποδεχθούν τους καλεσμένους τους για ένα cocktail party, σ’ ένα retiré του Μανχάταν.
Εμπνευσμένος από ένα αληθινό συμβάν (τη δολοφονία του 14χρονου Μπόμπι Φρανκς από δύο φοιτητές του Πανεπιστημίου του Σικάγου, το 1924), ο Άλφρεντ Χίτσκοκ «πειραματίζεται» για πρώτη φορά με το Technicolor και προσπερνά ιδιοφυώς κάθε «σκόπελο» του μοντάζ, δημιουργώντας την πρώτη ταινία – «μονοπλάνο», σ’ ένα πλαίσιο δράσης που εξελίσσεται σε πραγματικό χρόνο! Ουσιαστικά, η «Θηλιά» αποτελείται από σχεδόν δεκάλεπτα long takes (εξαιτίας των περιορισμών της διάρκειας του φιλμ), τα οποία συνδέονται μέσω του «trick» του περάσματος της κάμερας πίσω από την πλάτη ενός ηθοποιού, ώστε να κολλήσουν σε «ένα», δίνοντας την ψευδαίσθηση του αδιάκοπου continuity. Σε αυτό το πλαίσιο, ο Χίτσκοκ αποδεικνύεται καινοτόμος, απόλυτα μπροστά από την εποχή του και τολμηρός σε επίπεδα που ξεπερνούν (και) τα τεχνικά εμπόδια, αν αναλογιστούμε και τους σαφείς υπαινιγμούς γύρω από τη σχέση «φιλίας» των δύο κεντρικών χαρακτήρων.
Τυφλωμένοι από μία εστετίστικη αντίληψη ανωτερότητας της ύπαρξής τους, το ομοφυλόφιλο ζευγάρι των Μπράντον και Φίλιπ ξεπερνά κάθε όριο δοκιμασίας καταπάτησης των δέκα ηθικών εντολών και σκηνοθετεί όχι απλά το «τέλειο έγκλημα» αλλά και τη δραματική του εξέλιξη / κορύφωση σε μορφή… cocktail party, σ’ ένα μεγαλοαστικό retiré του Μανχάταν. Ένας παλιός συμμαθητής τους προσκαλείται εκεί και στραγγαλίζεται εν ψυχρώ, με το πτώμα του να παραμένει πάντοτε στον ίδιο χώρο, κρυμμένο μέσα σ’ ένα μπαούλο το οποίο πρόκειται να χρησιμοποιηθεί αντί buffet! Στην ακόλουθη «τελετή» θα πάρουν μέρος ο πατέρας του θύματος, μια θεία του, η μνηστή του και ο πρώην της, στενός φίλος του μακαρίτη. Επίσης, παρών είναι και ένας πρώην καθηγητής τους και εκδότης, ίνδαλμα του Μπράντον και του Φίλιπ, ο οποίος τους καθοδήγησε προς τη θεωρία του νιτσεϊκού «υπεράνθρωπου» και, ενδεχομένως, να επιβράβευε την εγκληματική τους πράξη χαρακτηρίζοντάς την… «έργο Τέχνης»!
Πίσω από τη συμβατική δομή αφήγησης που μαρτυρά (και) τη θεατρική προέλευση του έργου, ο Χίτσκοκ απολαμβάνει με απροκάλυπτα σαδιστικό τρόπο το γεγονός πως ο θεατής γνωρίζει τι έχει προηγηθεί εντός αυτού του μοναδικού χώρου δράσης του φιλμ, δημιουργεί πρωτοφανείς κανόνες / πρότυπα σασπένς και σχεδόν χλευάζει τους ανήμπορους ν’ αντιδράσουν από την άλλη πλευρά της οθόνης «καλεσμένους» του, σαρκάζοντας ενάντια στις συντηρητικές τους αντιλήψεις, όποιο κι αν είναι το τίμημα της πράξης των δύο εραστών, που επίσης «προκαλούν» την εποχή στην οποία γυρίστηκε η «Θηλιά», εμφανιζόμενοι με κομψά κοστούμια και μια αρρενωπότητα… πέραν κάθε υποψίας.
Με αμφιλεγόμενες αντιδράσεις από κριτικούς και κοινό στην αρχική του διανομή, το φιλμ «εξαφανίστηκε» για περισσότερες από τρεις δεκαετίες (δίχως αυτό να ενοχλεί τον Χίτσκοκ!), για να επιστρέψει στα ‘80s, σ’ ένα πακέτο πέντε επανεκδόσεων από το studio της Universal, οι οποίες αναζωπύρωσαν το ενδιαφέρον για τη σπουδαιότητα του έργου του μεγαλύτερου κινηματογραφικού σκηνοθέτη ever. Που να πάτε να πνιγείτε αν διαφωνείτε!