του Ηλία Φραγκούλη

Είναι κρίμα. Να φαίνεται πως έχεις ικανότητες σκηνοθετικές, να έχεις καλούς συντελεστές γύρω σου και να προτιμάς να… χαντακώνεις τα πάντα επειδή έχεις αποφασίσει να υπηρετήσεις την πιο στείρα φεστιβαλική φόρμα ύφους και αφήγησης, κάνοντας κουρελόχαρτο το σενάριο και κάθε έννοια χρήσης μιας ιστορίας, η οποία οφείλει ν’ αποτελεί τη βάση μιας κινηματογραφικής ταινίας. Μιας ιστορίας που (θα) σε πηγαίνει κάπου. Δυστυχώς, ακριβώς όπως συνέβαινε και με το «Park» (2017), το «Animal» δεν πάει πουθενά. Ούτε καν προς ένα αδιέξοδο!

Είναι σοκαριστικό! Ελάχιστες λέξεις ν’ άλλαζα από εκείνη την κριτική του «Park» και θα μπορούσα να την ποστάρω ξανά εδώ, εκ νέου! Μιλάμε για τέτοιο copy / paste λαθών, επανάληψης και πείσματος από την Σοφία Εξάρχου, η οποία παραδίδει… το ίδιο «έργο», (απλά) τοποθετημένο σε ένα ελαφρώς διαφορετικό background (και ούτε καν, αν εστιάσουμε στο δεύτερο μέρος του ξενοδοχείου από την παραγωγή που… κανείς δεν είδε στα σινεμά το 2017, έτσι ώστε ν’ αντιληφθεί τι ακριβώς συμβαίνει και στο σήμερα). Πραγματικά, δεν έχω λόγια. Καταντά να κάνει το (περσινό) «How to Have Sex» να μοιάζει με ταινία με σενάριο!

Εξαιρετικά φωτογραφημένα κάδρα της Μόνικα Λεντζέφσκα, μια θαρραλέα εμφάνιση της Δήμητρας Βλαγκοπούλου στον πρώτο ρόλο, η οποία αγωνίζεται να κρατήσει στα πόδια της μια ηρωίδα δίχως ίχνος επεξεργασίας χαρακτήρα, με το άλλοθι του «χαμένου κορμιού» και μιας ολόκληρης γενιάς που αργοπεθαίνει στην Ελλάδα χωρίς να τολμά να ξεψυχήσει πρόωρα, άξια αναφοράς η Φλομαρία Παπαδάκη (που επισημαίνω για να προσέξουμε στο μέλλον) και… εδώ τελειώνουν τα θετικά στοιχεία του «Animal».

Τι άλλο να πω; Πλοκή δεν υφίσταται, ούτε και κάτι για να σχολιαστεί περισσότερο (από τα όσα είχα γράψει για το «Park»). Το φιλμ αποτελεί μια «λούπα» συμβάντων (φαΐ, ποτό, σεξ) και δραστηριοτήτων του group των animateur στο ξενοδοχείο, με βασική «υποπλοκή» ένα κομμάτι γυαλιού που καρφώνεται στη γάμπα της Κάλιας κι εκείνη δεν φροντίζει ποτέ το τραύμα της, μονάχα για να μας πετάξει η Εξάρχου μια σεκάνς δήθεν «shock value» και ανθρώπινου πόνου. Ειλικρινά, αγανάκτησα να βλέπω χαζομάρες και «προκάτ» ψυχολογική μίρλα άνευ storyline (και φινάλε, φυσικά!) για σχεδόν δύο ολόκληρες ώρες! Φτάνει! Ας διαχωρίσουν οι παραγωγοί, οι χρηματοδότες και οι διανομείς για ποιο λόγο γυρίζονται οι ταινίες στη χώρα μας και εκείνες που προορίζονται για τα φεστιβάλ της αλλοδαπής να πουλάνε την «τρελίτσα» τους μόνο εκεί, μπας και πάψει αυτή η εξολόθρευση του ντόπιου κοινού από την κινηματογραφική αίθουσα. Φεστιβάλ και ΕΡΤ2. Τέλος!

Υ.Γ. Το όλο θέμα (όχι της ταινίας, αυτό δεν υπάρχει), πάντως, σηκώνει και project τηλεοπτικής εκπομπής φεστιβαλικο-τουριστικού περιεχομένου. Με τόσα ανάλογα προγράμματα για ταξιδιωτικούς προορισμούς, είναι άξιον απορίας το πώς δεν το έχει σκεφτεί κανείς ακόμα…