του Παναγιώτη Μήτσικα

Η πάλαι ποτέ βασίλισσα των rom-coms Μεγκ Ράιαν επιστρέφει στο είδος που την καθιέρωσε μ’ ένα απόλυτα «νοραεφρονικο» φιλμ, κι αυτή τη φορά σε διττό ρόλο: ως σκηνοθέτις και πρωταγωνίστρια. Δυστυχώς, το αποτέλεσμα δεν την δικαιώνει στον παραμικρό βαθμό, καταλήγοντας να μοιάζει με ένα «Πριν τα Μεσάνυχτα» (2013) αν η… Hallmark είχε κάνει την παραγωγή, και με ρυθμό που κάνει τον «Ιρλανδό» (2019) του Μάρτιν Σκορσέζε να μοιάζει με τον «Άνθρωπο Χωρίς Παρελθόν» (2002) του Άκι Καουρισμάκι!

Ειλικρινά μιλώντας, από τα πρώτα 15 λεπτά, ένα βασανιστικό ερώτημα κυριαρχεί στο μυαλό του θεατή: θα πρέπει ν’ αντέξουμε ακόμα 90 λεπτά αυτών των δύο μέσα σ’ ένα αεροδρόμιο; Η κυνική (όσο και εξωφρενική) απάντηση είναι πως… ναι. Και το πρόβλημα δεν είναι τόσο η Ράιαν και ο (θαρρείς αγουροξυπνημένος συνταξιούχος που πάει για το τελευταίο μεροκάματο) Ντέιβιντ Ντουκόβνι, μιας και η χημεία μεταξύ τους είναι το μοναδικό αξιοπρεπές στοιχείο του «Τι Συνέβη Μετά…». Η αλήθεια είναι πως αμφότεροι μοιράζονται μια κοινή εμπειρία και στην πραγματικότητα, όντας θύματα μιας αδηφάγας βιομηχανίας: η μεν Ράιαν με τις υπέρ του δέοντος αισθητικές επεμβάσεις λόγω του χολιγουντιανού motto «μετά τα late ‘30s δεν είσαι αρκετά ελκυστική για να είσαι το love interest σε μια ταινία», ο δε Ντουκόβνι σ’ ένα εντυπωσιακά κακό… hair day, απόρροια του πρότερου βίου του ως σέξι womanizer. They shoot horses, don’t they?

Έτσι, στα πρώτα λεπτά θα παρακολουθήσουμε ουκ ολίγες «εξωφρενικές» σεκάνς, όπως την Γουίλα να προσπαθεί να συνδέσει τον φορτιστή της στην πρίζα του αεροδρομίου για κάνα πεντάλεπτο (χωρίς να τα καταφέρνει) και λίγο αργότερα ν’ αποφασίζει χαλαρά να απαντήσει το κινητό του Μπιλ στην κλήση που δέχεται από τη νυν γυναίκα του. Μιλάμε για δύο πρώην εραστές που έχουν να βρεθούν για χρόνια, έτσι; Το έργο θα συνεχιστεί, με το δίδυμο να περιφέρεται από δωμάτιο σε δωμάτιο κι από διάδρομο σε bar, πιστοποιώντας έτσι το εμφανώς χαμηλότατο budget, αλλά και το γεγονός πως το σενάριο βασίζεται σε θεατρική παράσταση.

Ανάμεσα, θα δούμε και κάποια ατάκτως ερριμμένα στοιχεία «μαγικού ρεαλισμού», για να τελειώσει η ταινία μετά από 103 ψυχοφθόρα (για εμάς…) λεπτά, δύο ηθοποιούς που μοιάζουν παραιτημένοι και, ίσως το χειρότερο όλων, μια πάρα πολύ κακοσκηνοθετημένη φωνή ανακοινώσεων στο αεροδρόμιο, που έχει μάλιστα κομβικό ρόλο στο φιλμ.

Συγγνώμη, αλλά χίλιες φορές να περιμένεις σε 24ωρη ανταπόκριση στο αεροδρόμιο. Ή το ΕΚΑΒ.