ΓΑΤΕΣ ΣΤΟ ΜΟΥΣΕΙΟ (2023)
(KOTY ERMITAZHA)
- ΕΙΔΟΣ: Animation
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Βασίλι Ροβένσκι
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 83'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: ROSEBUD.21
Θαλασσοδαρμένος γάτος ξεβράζεται στο μουσείο Ερμιτάζ, στελεχώνοντας άμεσα την ειδική ομάδα γατοφυλάκων, κύριο μέλημα της οποίας είναι η προστασία των πολύτιμων πινάκων ζωγραφικής από τα δόντια των πάσης φύσεως τρωκτικών. Η επικείμενη άφιξη της… πεντανόστιμης Μόνα Λίζα θέτει άπαντες σε συναγερμό, πολύ περισσότερο τον καλό γατοναυαγό, ο οποίος (στα κρυφά!) είναι κολλητός με χαρωπό πόντικα σωτήρα της ζωής του.
Διατηρούσα τη βεβαιότητα πως το μεγαλύτερο βάσανο που μπορεί να υποβάλει σ’ έναν άνθρωπο μια γάτα είναι το (πολύ) πρωινό γρατζούνισμα στην πόρτα του υπνοδωματίου του, μετά συνεχόμενου και ασταμάτητου νιαουρίσματος, σαν έχει αποφασίσει πως έφτασε η ώρα του φαγητού (κοινώς, ξύπνα να με ταΐσεις). Η θέαση τούτου του ρωσικού animation μ’ έκανε να αλλάξω άρδην γνώμη! Οι «Γάτες στο Μουσείο» αποδεικνύουν (με τρόπο αναμφισβήτητο!) πως εκεί έξω υπάρχουν πολύ χειρότερα βασανιστήρια που μπορεί να υποστεί ένας ενήλικας από τα συμπαθή γατούλια. Και αυτά δεν κρατάνε μόλις ένα-δύο λεπτά, μέχρι δηλαδή να το πάρεις απόφαση να σηκωθείς από το κρεβάτι, αλλά ξεπερνούν με άνεση τη μία ολόκληρη ώρα!
Η υπόθεση που αναγράφεται στη σύντομη περίληψη δείχνει εκ πρώτης όψεως πως το φιλμ πατά στα χνάρια ενός buddy movie, με το αταίριαστο δίδυμο γάτας και ποντικού ν’ αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας τους σχετικούς κώδικες, πλην όμως τούτη δεν αποτελεί παρά μία απλή παράμετρο των όσων απολύτως σουρεάλ συμβαίνουν στην πλοκή. Το στόρι ξεκινά από την εποχή της Αικατερίνης Β΄, επιχειρώντας να συνδέσει το τάγμα των… γατοφυλάκων με τα ένδοξα χρόνια της τσαρικής Ρωσίας, ρίχνοντας παράλληλα στο menu της γατοτροφής extra συστατικό μυστηριώδους φαντάσματος που επί χρόνια στοίχειωνε το μουσείο Ερμιτάζ, με τις γάτες – φρουρούς να λύνουν τότε και αυτό το πρόβλημα. Το «τρομακτικό πνεύμα» από το παρελθόν (φυσικά) θα επιστρέψει στον τόπο του εγκλήματος κάτι αιώνες μετά (μην τα ρωτάτε…), μπλέκοντας με καλοσυνάτα τετράποδα, με ερωτευμένα γατούλια, με διπρόσωπους γατοφύλακες, με πεινασμένα (#diplhs) για Τέχνη ποντίκια και κάτι ξέμπαρκους ανθρώπους. Στο φόντο όλων αυτών παίζουν οι διάφοροι Ρέμπραντ και βαν Γκογκ που είναι κρεμασμένοι στους τοίχους του μουσείου, με τον πολυαναμενόμενο Ντα Βίντσι να προσθέτει αλατοπίπερο αστυνομικού μυστηρίου σε… πιάτο και υπόθεση.
Ο ειδικευμένος στο animation Ρώσος σκηνοθέτης Βασίλι Ροβένσκι συνεχίζει το αδίστακτο σερί του (το πρόσφατο «Μεγάλο Ταξίδι του Μικρού Γκρίζλι» έφερε κατά το ήμισυ την υπογραφή του), απευθυνόμενος σταθερά σε παιδάκια προσχολικής ηλικίας, τα οποία δεν μπορώ να ξέρω σε τι του έχουν φταίξει για να τους ξηγιέται έτσι! Το animated σχέδιο των «Γάτων» δεν είναι απλά ανεπαρκές (ως αποτέλεσμα κάποιου μικρού budget), αλλά πραγματικά κακό, με την παντελώς ανόητη πλοκή να έρχεται για να δέσει το γλυκό. Κάπου στο βάθος επιχειρείται η ανάδειξη των έργων Τέχνης που κοσμούν το Ερμιτάζ, σε στυλ… δείτε πως θα ήταν η «Ρώσικη Κιβωτός» (2002) αν την γύριζαν τετράποδα (δεν θα ήταν πολύ καλή). Κρίμα από μία άποψη, διότι οι γάτες είναι παιχνιδιάρικα και συμπαθέστατα ζωάκια. Τούτες εδώ δεν είναι μόνο του «Μουσείου», αλλά και… του γιατρού.