AMERICAN CARNAGE (2022)
- ΕΙΔΟΣ: Κοινωνική Σάτιρα Τρόμου
- ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ: Ντιέγκο Χαλίβις
- ΚΑΣΤ: Χόρχε Λέντεμποργκ Τζούνιορ, Τζένα Ορτέγκα, Άλεν Μαλντονάντο, Γιουμάρι Μοράλες, Χόρχε Ντίας, Έρικ Ντέιν, Μπρετ Κάλεν
- ΔΙΑΡΚΕΙΑ: 101'
- ΔΙΑΝΟΜΗ: WEIRD WAVE
O JP, ένας απλός υπάλληλος φαστφουντάδικου, προσπαθεί να βγάζει τα προς το ζην, ελπίζοντας σε μια καλύτερη δουλειά. Η αδελφή του, Λίλι, βρίσκεται σ’ ένα διαφορετικό mindset, προετοιμαζόμενη για τη φοίτησή της στο κολέγιο. Όταν ο Κυβερνήτης της Πολιτείας όπου κατοικούν περνά νόμο για τη μαζική φυλάκιση των μεταναστών χωρίς χαρτιά, καθώς και για τα παιδιά τους, ο μόνος τρόπος «διαφυγής» είναι η εθελοντική έκτιση της θητείας τους ως προσωπικό οίκων ευγηρίας.
Εδώ έχουμε μία πραγματικά ενδιαφέρουσα περίπτωση ταινίας. Το «American Carnage» προσπαθεί ν’ ακολουθήσει ένα ιδεολογικό και υφολογικό μοτίβο που γενικότερα είναι underexploited, λαμβάνοντας υπόψη τη σημαντικότητα του θέματος το οποίο διαπραγματεύεται. Ο λόγος αναφοράς ταυτίζεται με το gamechanger «Τρέξε!» (2017) του Τζόρνταν Πιλ, ένα φιλμ που άλλαξε τα δεδομένα στον τρόμο – και προφανώς θα περιμέναμε πολύ περισσότερα «copycats». Εδώ παρουσιάζεται κάτι σαν (ας μας επιτραπεί η έκφραση) «Τρέξε!: The LatinX Version», εξαιρετικά σημαντικό να υφίσταται, μιας και η LatinX κοινότητα στην Αμερική παραγνωρίζεται συχνότατα, ενώ υπόκειται σε συστηματικό ρατσισμό και αποκλεισμό από κοινωνικές ευκαιρίες.
Η σκηνοθεσία από το Ντιέγκο Χαλίβις, ο οποίος συνυπογράφει το σενάριο με τον αδελφό του, είναι ξεκάθαρα επηρεασμένος από προσωπικά τους βιώματα κι αυτό δίνει μεγαλύτερο βαθμό αξιοπιστίας και αληθοφάνειας στην ταινία. Προσωπικά, βρίσκω έξυπνο το εύρημα με τον οίκο ευγηρίας και τη φροντίδα των ηλικιωμένων, ενώ το καστ είναι πραγματικά προσεγμένο, με fan favourites όπως η Τζένι (Τζενάρα) Ορτέγκα (Ορτεγκάρα), ενώ και ο Χόρχε Λέντεμποργκ Τζούνιορ είναι ιδιαίτερα πειστικός ως ο ονειροπόλος βιοπαλαιστής JP.
Το πρόβλημα για τον Χαλίβις είναι κυρίως η μη εμβάθυνση, αλλά και η μη εκμετάλλευση στο 100% των θεματικών της ταινίας, γεγονός που μας «πετάει» κάπως απ’ έξω, όπως τα specifics του τι συμβαίνει μέσα στους οίκους ευγηρίας (κάτι που γίνεται εύκολα αντιληπτό από νωρίς, αλλά και πάλι κάτι δεν κολλάει λογικά στη γενικότερη αρμονία του φιλμ). Σίγουρα, το «American Carnage» είχε πάρα πολλές προοπτικές βελτίωσης και εμβάθυνσης, αλλά μόνο και μόνο το γεγονός ότι παίρνει το θάρρος να εμπνευστεί από ένα classic (πλέον, κι ας είναι τόσο πρόσφατο) έργο κοινωνικού σχολιασμού και να πει κάτι απόλυτα relevant στην κοινότητα του, είναι άξιο αναφοράς. Και θέασης.
