του Ηλία Φραγκούλη

Χάρμα ψυχαγωγίας και… μακελειού ήταν το πρώτο «The Equalizer» του 2014, όμως, η εξέλιξη του συγκεκριμένου franchise δεν ήταν καθόλου θετική, σε αντίθεση με τον μεγαλύτερο αντίπαλο του πρώην μυστικού πράκτορα Ρόμπερτ ΜακΚολ, τον Τζον Γουίκ, ο οποίος έκανε ένα «δειλό» ποδαρικό την ίδια χρονιά, για να φτάσει σε επίπεδα επικής απογείωσης με την τέταρτη φιλμική του περιπέτεια. Λες και «κοντράρονται» από τότε, το τρίτο «Equalizer» εμφανίζεται επίσης εφέτος, με τον Αντουάν Φουκουά να βασίζεται ολοκληρωτικά στο σκηνοθετικό του ανάστημα, δίχως να λογαριάζει από ανταγωνισμό. Υπεροψία. Και ανοησία.

Μιλώντας περί ανοησίας, ένας «καλοθελητής» θα μου πει πως οι περιπέτειες και οι εξωφρενικές απιθανότητες (ειδικά σε επίπεδο σωματικής αντοχής του ήρωα) που συνοδεύουν τη δράση του Τζον Γουίκ είναι… για γέλια! Μα, φυσικά και είναι! Αυτό αποτελεί τη «μαγκιά» του franchise. Κάπως έτσι, μαγκιόρος, θέλει να εμφανίζεται και ο 69χρονος (!) Ντενζέλ Γουόσινγκτον στο τρίτο «Equalizer». Απίθανος και άτρωτος. Και δικαίωμά του. Απλά, ο Φουκουά, ο οποίος παραπαίρνει στα σοβαρά τον εαυτό του, θέλει η ιστορία του να πατάει γερά πάνω σ’ ένα σενάριο, υπηρετεί μια πλοκή ως «παλαιομοδίτης» εκπρόσωπος του σινεμά μυθοπλασίας. Και η αλήθεια είναι πως το σενάριο εδώ δεν είναι μονάχα… για γέλια, αλλά και για κλάματα μαζί!

Μπλέκοντας τρομοκρατία Μέσης Ανατολής και CIA με τη μαφιόζικη Καμόρα και άλλα «συγγενικά» παρακλάδια οργανωμένου εγκλήματος από τη Σικελία, το σενάριο στερείται κάθε ίχνους σοβαρότητας, αφήνοντας τελικά τον ΜακΚολ του Γουόσινγκτον να σολάρει με τα δικά του κόλπα «εκκαθάρισης» των κακών, όπου κι αν βρεθεί. Στην προκειμένη, αφού έχει ξεκληρίσει ολόκληρο άντρο παρανομίας σε αμπελώνα – οινοποιείο «βιτρίνα» και βρίσκει τη δύναμη (αν και πληγωμένος από όπλο) να το σκάσει από εκεί, σώζεται από καλόψυχο γιατρό μικρού ιταλικού χωριού, εγκλιματίζεται διακριτικά με τους κατοίκους του και σκέφτεται να εγκατασταθεί μόνιμα, αποδεχόμενος το (σταδιακά) όλο και πιο απαγορευτικό της ηλικίας του και της φυσικής του κατάστασης. Φυσικά, αντί να βγει σε «σύνταξη», γίνεται ο ανώνυμος πληροφοριοδότης «ψαρούκλας» πρακτόρισσας της CIA, για να επιτευχθεί η σύνδεση με το αιματοκύλισμα της Σικελίας, και παρατηρεί πως το χωριουδάκι – κρησφύγετο τρομοκρατείται από συμμορία «προστατών», που στο άμεσο μέλλον σχεδιάζει να φέρει την «ανάπτυξη» (γέλια στο βάθος…) στην περιοχή! Αντί του… Αδώνιδος Γεωργιάδη, βέβαια, εδώ τους σκάει μια κανονική Καμόρα που παίρνει και χέρια (literally!) Αρχηγών της Αστυνομίας σε όλη την ιταλική επικράτεια, με σαφές υπονοούμενο σχέσης εξάρτησης και χρηματισμού (una faccia una razza, μην τα ψάχνεις…).

Η άψογα επαγγελματική σκηνοθεσία του Φουκουά τρώει άγρια τρικλοποδιά από την αστειότητα του καταστασιακού, ενώ το αφόρητο couleur locale των locations σε κάνει να υποψιάζεσαι πως ο αντίστοιχος ΕΟΤ της Ιταλίας έριξε χοντρά φράγκα στην παραγωγή του φιλμ. Η αλήθεια είναι πως ο συνδυασμός του τουριστικά καρτποσταλικού με το σε απλόχερες δόσεις και γραφικής βίας gore του έργου (σήμα κατατεθέν τούτης της κινηματογραφικής σειράς από το 2014), κάνουν ένα παράδοξο, εκκεντρικό και όχι τόσο πετυχημένο ταίριασμα (που στο μυαλό του Φουκουά μπορεί, αφελώς, να σημαίνει πως «την είδε»… κορλεονικός Κόπολα!), το οποίο επίσης προκαλεί ένα κάποιο μειδίαμα.

Το «The Equalizer 3» υπόσχεται πως αποτελεί το τελευταίο κεφάλαιο τούτου του franchise. Το εύχομαι από καρδιάς. Και, το καλό που τους θέλω εκεί στα κεντρικά της SONY, να στέλνουν εγκαίρως τα… ένσημα του ΜακΚολ στην Ιταλία, μην τύχει καμιά στραβή…