του Ηλία Φραγκούλη

Μπορεί να διανέμεται στο 2023, όμως, αν αναζητήσει κανείς τον τίτλο του «Saison Morte» στο YouTube, θ’ ανακαλύψει video reportage από τα γυρίσματα του φιλμ με ημερομηνίες… καλοκαιριού του 2017! Συνήθως, παρόμοιες καταστάσεις ταυτίζονται με «καλλιτεχνικές» παραγωγές του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου που… ποτέ δεν καταλήγουν στις αίθουσες και μένουν στα αζήτητα μέχρι να θυμηθεί την ύπαρξή τους… η ΕΡΤ (λόγω συν-χρηματοδότησης). Τούτο εδώ, βέβαια, εξαιρείται του κανόνα, γι’ αυτό και προκαλεί διαφορετικού τύπου… ανησυχητικές υποψίες. Οι οποίες, εκ του αποτελέσματος, βγαίνουν αληθινές!

Το αφηγηματικό στυλ του πρόσφατου «Πίσω από τις Θημωνιές» της Ασημίνας Προέδρου συναντάται κι εδώ, για να παίξει κάπως πιο δημιουργικά (φευ!) με τον σεναριακό ιστό του μυστηρίου διαφόρων εγκλημάτων, τα οποία έχουν «εναλλακτικές» πτυχές, ανάλογα με το point of view του κάθε εμπλεκόμενου χαρακτήρα. Με τη διαφορά ότι εδώ είναι… όλα λάθος! Κακό σενάριο, χείριστη (και σχεδόν ερασιτεχνική) διαχείριση του όλου «κλου» σκηνοθετικά, ερμηνείες ικανές να προκαλέσουν το γέλιο και μια ουρανοκατέβατη κατακλείδα «του γιατρού», για να αισθανθεί ο θεατής ότι τον πιάσανε στα πράσα (ενώ στην ουσία τον πιάνουνε… Κώτσο, εάν φτάσει να κόψει εισιτήριο για τόσο μεγάλη «φάρσα» αστυνομικού θρίλερ!).

Θα μπορούσα ν’ αναπτύξω περισσότερο τούτο το κείμενο χαρίζοντας στιγμές… κεφιού στους αναγνώστες, όμως, το «Saison Morte» ανήκει σ’ εκείνες τις ταινίες που τις έχεις δει και… αρνείσαι να πιστέψεις ότι σου συνέβη (!), γι’ αυτό και μάλλον «δειλιάζεις» να σπαταλήσεις δίχως λόγο κι αφορμή τις λέξεις σου. Που να πρωτοσταθώ, άλλωστε; Από την «τρελή του χωριού» μέχρι τα «παιχνίδια» ταυτοτήτων των ηρώων, τις πιο #fail ερωτικές σκηνές που είδαμε στο ελληνικό σινεμά εδώ και πολλά χρόνια ή την τόσο εμβόλιμη (και καθυστερημένη) προσθήκη της σεκάνς με τ’ αρχαία (μόνο και μόνο για πειστούμε ότι όντως υπήρχε η συγκεκριμένη υποπλοκή!), αυτό το άτσαλο φιλμικό ντεμπούτο του Θανάση Τότσικα πίσω από τις κάμερες δίνει την εντύπωση συρραφής υλικού κακοστημένης τηλεοπτικής σειράς που κάποιος σκέφτηκε να πειραματιστεί μαζί του στο μοντάζ, μπας και προκύψει κινηματογραφική ταινία.

Σε γενικές γραμμές, έχουμε να κάνουμε με την πιο αποτυχημένη απόπειρα της ντόπιας παραγωγής στο είδος της crime περιπέτειας, σε βαθμό να νοσταλγούμε (με αθωότητα…) μέχρι και το camp έπος του «Deep End» (2008) του Θανάση Αντωνίου! Ναι, για τέτοιο κατόρθωμα μιλάμε!