του Ηλία Φραγκούλη

Δεν το βάζει κάτω ο Πολ Σρέιντερ. Και (ειδικά) σκηνοθετικά, ο «Μετρητής Καρτών» του βγάζει κάτι πραγματικά φρέσκο. Ακόμα. Κάνει το λάθος, όμως, να γίνεται υπερβολικός στο σενάριό του, προσπαθώντας να κάνει παιχνίδι με δύο αταίριαστες ιστορίες που ζορίζονται να δέσουν μεταξύ τους, πόσω μάλλον και να φανερώσουν ένα επιπλέον επίπεδο ανάγνωσης με πολιτική χροιά, σχετικά με τα εγκλήματα των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών και του στρατού κατά τη διάρκεια του πολέμου στο Ιράκ.

Στο ένα μέρος, έχουμε τον κεντρικό ήρωα και τον τζογαδόρικο εθισμό του. Ο Γουίλιαμ Τελ (χαριτωμένη η «βάπτιση» του χαρακτήρα) έχει ένα σκοτεινό στρατιωτικό παρελθόν, το οποίο τον οδήγησε σε μια αντίστοιχη φυλακή με οκταετή ποινή. Η «ασκητική» ζωή αυτού του περιβάλλοντος τον άλλαξε αρκετά, τον έφερε σε μια αρμονική ισορροπία με το μέσα του και, για να περνά την ώρα του, του έδωσε τη δυνατότητα να εξερευνήσει τη μεθοδολογία της χαρτοπαιξίας. Ο Γουίλιαμ έγινε, λοιπόν, ένας εξαιρετικός μετρητής των χαρτιών της τράπουλας και, πλέον, βγάζει τα προς το ζην επισκεπτόμενος casino σε διάφορες Πολιτείες της Αμερικής, στα οποία πάντοτε διατηρεί low profile. Ποντάρει λίγα χρήματα στην τσόχα, φεύγει με ικανοποιητικά κέρδη και πορεύεται έτσι δίχως να ρισκάρει να μπαίνει σε επικίνδυνους μπελάδες.

Στο δεύτερο μέρος της πλοκής, ο Κερκ, ένας μυστηριώδης νεαρός δείχνει να γνωρίζει την πραγματική του ταυτότητα από το παρελθόν, τον προσκαλεί να μιλήσουν και του προτείνει ένα σχέδιο φονικής εκδίκησης που αφορά σε άτομο από το κοινό στρατιωτικό παρελθόν του πατέρα του και του Γουίλιαμ. Ο τελευταίος θα ανατρέψει τη ρουτίνα της καθημερινότητάς του, θα ζητήσει από τον Κερκ να τον ακολουθεί και να μαθαίνει από τα όσα βλέπει στα casino που πηγαίνουν μαζί, αναλαμβάνοντας σχεδόν το ρόλο ενός μέντορα.

Αυτή η εξέλιξη προκαλεί μία αίσθηση σεναριακής «εκτροπής» από την κεντρική ιδέα της ιστορίας, που έτσι κι αλλιώς ήταν ισχνή και είχε την ανάγκη του «ντυσίματος» με επιπλέον υποπλοκές. Αν δεχτούμε τη συνύπαρξη του Γουίλιαμ και του Κερκ, έχουμε ξαφνικά ένα είδος «buddy movie», ένα «εναλλακτικό», μικρού βεληνεκούς φιλμ που στο βάθος του μυαλού σου σε πηγαίνει προς τον «Άνθρωπο της Βροχής» (1988). Η πρόσθεση της Λα Λίντα, η οποία χρηματοδοτεί τη συμμετοχή του Γουίλιαμ σ’ ένα μεγάλο tournoi poker, μπερδεύει ακόμα περισσότερο το καταστασιακό του σεναρίου, καθώς η ηθική στάση του κεντρικού ήρωα αποχαιρετά κάθε ίχνος συνέπειας.

Ο Γουίλιαμ, διαγράφει ανεξήγητα το ζωτικής σημασίας για εκείνον χαρακτηριστικό της μοναχικής και απόλυτα αντικοινωνικής ζωής (μ’ ένα εξαιρετικό εύρημα «νοσηρής» ιεροτελεστίας στο πως διαμορφώνει τους χώρους των δωματίων στα motel όπου διαμένει), «αγκαζάροντας» σαν κηδεμόνας τον Κερκ, καταπατά τον κανόνα του να μη δουλεύει με «σπόνσορες» και να ποντάρει για μεγάλα κέρδη, κι όλα αυτά συμβαίνουν μάλλον αψυχολόγητα, στερώντας πόντους από τη σκιαγράφηση του ήρωα, αλλά και τη συνοχή του σεναρίου. Μένει κυρίως το στυλ της αφήγησης, ένα «υπνωτιστικό» tempo δράσης που κάνει καλή παρέα με την ηχητική μπάντα και τα electro μουσικά ηχοχρώματα.