του Ηλία Φραγκούλη

Δεν είχα καταφέρει να δω ολόκληρη την προηγούμενη ταινία του Ντάριο Αρτζέντο, το «Dracula 3D» (2012), καθώς δεν είχε κινηματογραφική διανομή στη χώρα μας, άρα δεν υπήρχε λόγος να βασανίσω την ύπαρξή μου για 110 λεπτά, δίχως την υποχρέωση να γράψω κριτική γι’ αυτήν. Για να λέμε και την… μαύρη αλήθεια, ο Αρτζέντο έχει να σκηνοθετήσει πραγματικά αξιοπρεπές έργο από το 1987! Και πριν από αυτό το χάος, επίσης, πρέπει κάποτε να παραδεχτούμε πως το σενάριο ανέκαθεν δεν ήταν το forte του. Αυτό το τελευταίο, σε συνδυασμό με την ηλικία του σήμερα (είναι 82 ετών!), αρκούν για να υποψιάσουν το τι συμβαίνει στα «Μαύρα Γυαλιά»…

Η Ντιάνα, μια δύστροπη βίζιτα, δεν παίρνει είδηση ότι στη Ρώμη κυκλοφορεί ένας serial killer που προτιμά να δολοφονεί συναδέλφους της. Κάποια στιγμή, μοιραία, θα γίνει κι εκείνη στόχος του, χωρίς ποτέ να καταλαβαίνουμε αν υπάρχει κάποιο κίνητρο πίσω από όλα αυτά, ακόμη και στην επιλογή των γυναικών που σκοτώνει. Προσπαθώντας να του ξεφύγει οδικώς, εν μέσω καταδίωξης, η Ντιάνα «απογειώνεται» με το αμάξι της, χτυπά ένα άλλο διερχόμενο αυτοκίνητο και καταλήγει στο νοσοκομείο… τυφλή (ο Νίκος Φώσκολος θα ενέκρινε)! Παράλληλα, έχει αφήσει ορφανό ένα ανήλικο αγόρι από την Κίνα, καθώς επέβαιναν σ’ εκείνο το δεύτερο όχημα του ατυχούς τροχαίου. Νιώθοντας τύψεις για το ατύχημα, θα επισκεφτεί τον μικρό Τσιν στο ίδρυμα όπου ζει προσωρινά. Το παιδί που υφίσταται bullying (διότι είναι… της μοδός) θα το σκάσει ένεκα συμπάθειας προς την τυφλή γυναίκα και θα ζητήσει καταφύγιο στο σπίτι της. Πόση ασφάλεια μπορεί να του προσφέρει η νέα «κηδεμόνας» του, από τη στιγμή που ο δολοφόνος καιροφυλακτεί για να την αποτελειώσει;

Εάν ανήκε στην περίφημη κατηγορία των αποκαλούμενων «bad movies we love», θα είχα έστω αυτό το «πάτημα», να σας προτείνω να δείτε τούτο το τελευταίο κινηματογραφικό πόνημα του Αρτζέντο. Η αλήθεια, όμως, είναι ότι εδώ μιλάμε για εκτρωματική αποτυχία, που εν μέρει σε κάνει να θέλεις να γελάσεις, μέχρι ν’ αρχίσει να γίνεται βίωμα το αληθινά τρομακτικό γεγονός που συνοδεύει το φιλμ: ακόμη και στα (μόλις) 86 λεπτά… δεν υποφέρεται! Πέραν κάποιων πρώτων φόνων στο ξεκίνημα της ταινίας, το αιματοκύλισμα μας αποχαιρετά (!) σταδιακά, για να καταλήξουμε να βλέπουμε τις (και καλά θριλερικές) προσπάθειες της Ντιάνα και του Τσιν ν’ αποφύγουν τον serial killer, κάνοντας τόσο… σαματά και βαβούρα, που όχι μονάχα καταφέρνουν να τον προσελκύσουν, αλλά εγώ για πάρτη τους θα καλούσα και την Αστυνομία για διατάραξη της κοινής ησυχίας!

Ο τραγέλαφος παίρνει εκνευριστικά αστεία τροπή στην εξοχή, με αποκορύφωμα τη σκηνή στις καλαμιές της όχθης ποταμού, όπου η φάση είναι «βάστα με να σε βαστώ, για να μην πέσουμε κάτω από τα γέλια»! Όσο για την απόπειρα δημιουργίας κινήτρου κατά της Ντιάνα, με την οποία ο δολοφόνος έχει αποκτήσει μια κάποια εμμονή, όλα τα ανακριτικά του κόσμου θα σήκωναν τα χέρια ψηλά… Είναι κρίμα που ο Αρτζέντο δεν δύναται να διαχειριστεί κάποιες αβανταδόρικες λεπτομέρειες της ιστορίας (έστω και την πεπατημένη των υποκειμενικών πλάνων του ανώνυμου και άγνωστου δολοφόνου), έτσι ώστε να χτίσει σκηνοθετικά μια κάποια ατμόσφαιρα σασπένς και τρόμου, πράγματα που απουσιάζουν ολοκληρωτικά από τα «Μαύρα Γυαλιά». Το δε ταίριασμα της τυφλής Ιταλίδας πόρνης και του ανήλικου αγοριού από την Κίνα, από κάποιο σημείο της ταινίας κι έπειτα σε κάνει να θέλεις να πάρεις το μέρος του serial killer!