της Βαρβάρας Κοντονή

Παραδοσιακής κοπής εισαγόμενο animation που (θέλει να) θυμίζει «Βαϊάνα» (μη με ρωτάτε γιατί το «Moana» είχε έρθει έτσι σ’ εμάς…), ενδείκνυται για μικρότερες ηλικίες, είναι πολύχρωμο και διαθέτει ένα κάποιο σενάριο με βασική πλοκή, σε σχέση με αδιανόητους αχταρμάδες, δηλαδή, τους οποίους έχουμε δει κατά καιρούς στις ελληνικές αίθουσες από το εν λόγω genre.

Βαθιά μέσα στον Αμαζόνιο υπάρχει το Καντάμο, ένα χωριό ανέγγιχτο από τη δυτική, «λευκή» παρουσία. Εκεί, η νεαρή Αίνμπο, μια ατρόμητη (;) κυνηγός, θα προσπαθήσει να «λύσει» μια κατάρα που μαστίζει τον οικισμό κι έχει ως αποτέλεσμα να μολύνει τα νερά και ν’ αρρωσταίνει τους ντόπιους. Έχοντας στο πλευρό της δυο παλαβιάρηδες «πνευματικούς οδηγούς» (ένα αρμαντίλλο κι έναν τάπιρο), θα ξεκινήσει ένα περιπετειώδες ταξίδι προκειμένου να βρει και να δώσει ένα τέλος στην κυριαρχία του μοχθηρού Γιακουρούνα, ο οποίος (σύμφωνα με κάποιο θρύλο) αποτελεί την πηγή του κακού και της κατάρας. Στο δρόμο της η Αίνμπο θα συναντήσει πολλά εμπόδια, αλλά παράλληλα θα μάθει να πιστεύει στον εαυτό της και στους φίλους της.

Πολλά τα δάνεια από δημοφιλείς ταινίες των Disney / Pixar, όμως, τουλάχιστον υπάρχει ένα μέτρο ως προς τη χρήση τους. Για παράδειγμα, υπάρχει μια σκηνή στην οποία η Αίνμπο και οι δύο οδηγοί της περπατούν μέσα στη νύχτα διασχίζοντας ένα ποτάμι με φόντο το φεγγάρι, μια ξεκάθαρη μνεία στην κλασική σκηνή των Σίμπα, Τιμόν και Πούμπα από τον «Βασιλιά των Λιονταριών» (1994). Ευτυχώς, η ταινία των Κλάους και Ζελάντα αποτελεί μια τίμια επιλογή για τους μικρότερους θεατές, με την επίσης τίμια ελληνική μεταγλώττιση (Ακίνδυνος Γκίκας, αφού…) να βοηθά στο μεθεόρτιο «χώνεμα».

Σίγουρα η Αίνμπο δεν είναι ένα φιλμ για ενήλικες (υπάρχουν και προτιμότερα οικογενειακά animation για εσάς), παρ’ όλα αυτά μπορεί κανείς να βρει αξιόλογες θεματικές προς συζήτηση εδώ, όπως (για παράδειγμα) η αλόγιστη μόλυνση του περιβάλλοντος και η καταστροφή της ζούγκλας λόγω της βιομηχανικής εξόρυξης. Ανά στιγμές, η ταινία δεν ξέρει κατά που ακριβώς να προσανατολιστεί σεναριακά – είναι ένα έργο για τα πνεύματα του δάσους και την πίστη ότι μπορούμε ν’ αλλάξουμε τον κόσμο προς το καλύτερο ή απλά μια κυνική παραδοχή της καταστροφικής δράσης του ανθρώπου στον πλανήτη Γη; Όπως και να ’χει, το μήνυμα «περνάει» και τα παιδιά είναι πιθανό να βρουν πρόσφορο έδαφος πάνω στο οποίο θα μπορέσουν να συζητήσουν τυχόν προβληματισμούς τους οποίους τούτο εδώ το φιλμ (θα) εγείρει στο τέλος του. Ένα μάλλον κερδισμένο στοίχημα και για τις δυο πλευρές.