της Βαρβάρας Κοντονή

Δανέζικο animation που εκ πρώτης (και εκ δεύτερης) όψεως Pixar-ίζει επικίνδυνα και στην πορεία αποδεικνύεται (έτσι κι αλλιώς) κλασικός, φτωχός συγγενής με περιεχόμενο, μάλιστα, αντιγραμμένο σχεδόν από την ταινία – σταθμό του διάσημου studio, «Τα Μυαλά που Κουβαλάς», με κάμποσες ύποπτες σκόρπιες ιδέες τριγύρω, αρκετές ώστε να σε κάνουν να πιστέψεις πως πράγματι τούτοι εδώ οι «Ονειρομπελάδες» είναι περισσότερο… μπελάς, παρά όνειρο.

Έχοντας εγκαταλειφθεί σε μικρή ηλικία από τη μητέρα της, η οποία επέλεξε ν’ ακολουθήσει το όνειρό της και να γίνει τραγουδίστρια, η Μίνα ζει πλέον μόνη μαζί με τον πατέρα της. Οι δυο τους απαρτίζουν ένα αχτύπητο δίδυμο και ξέρουν πως να περνούν καλά, τουλάχιστον μέχρι και λίγο πριν τον ερχομό της νέας σχέσης εκείνου στο σπίτι, η οποία τυγχάνει να έχει μια κόρη από προηγούμενο γάμο, την Τζένι, ένα κακομαθημένο κορίτσι που βάζει στόχο να κάνει τη ζωή της Μίνα κόλαση. Ένα βράδυ, κατά τη διάρκεια του ύπνου της, η Μίνα θα συνειδητοποιήσει πως έχει την ικανότητα να παρεμβαίνει και ν’ αλλάζει τα όνειρα οποιουδήποτε θελήσει. Έτσι, θα προσπαθήσει να βάλει τέλος στην άσχημη συμπεριφορά της ετεροθαλούς αδελφής της, «ξαναγράφοντας» ουσιαστικά τα όνειρά της! Η κατάσταση θα ξεφύγει από κάθε έλεγχο όταν η Μίνα πέσει, τελικά, στην ίδια της την παγίδα.

Στο βάθος (στο πολύ βάθος, όμως…) υπάρχει μια ενδιαφέρουσα ιδέα γύρω από την οποία χτίζεται το σεναριακό υπόβαθρο τούτου εδώ του (όχι και τόσο απόλυτα παιδικού) animation και το καθιστά ενδιαφέρον, αν μη τι άλλο για το πρώτο μισό της ταινίας, στο κομμάτι δηλαδή που «στήνεται» όλο το σκηνικό αναφορικά με την ξεχωριστή δύναμη της Μίνα. Το πρόβλημα είναι, αφενός, πως αυτό το «δώρο» της πιτσιρίκας δεν πατάει πουθενά, εμφανίζεται εντελώς ξαφνικά και ο θεατής πρέπει απλά να το δεχτεί ως κομμάτι της ιστορίας και, αφετέρου, δεν γίνεται ποτέ αντικείμενο σωστής εκμετάλλευσης από τους δημιουργούς και δη από το σεναριογράφο της ταινίας, Σόρεν Γκρίντερσλεβ Χάνσεν. Πόσο ωραία ιδέα θα ήταν, για παράδειγμα, η ικανότητα της Μίνα να σχετίζεται με κάποιον τρόπο με τη σκληρή πραγματικότητα της εγκατάλειψής της από τη μητέρα της και την αναπόφευκτη ανάγκη της για απαντήσεις; Μια χαμένη ευκαιρία; Δεν χωρά αμφιβολία.

Πέρα από το φαντεζί animation, το φιλμ πάσχει σε θέμα ρυθμού, παλεύοντας να «κλείσει» ένα ικανοποιητικό μιαμισάωρο, ακολουθώντας από ένα σημείο κι έπειτα γνώριμα ηθικολογικά μονοπάτια που αναμένεις με μαθηματική ακρίβεια το που πρόκειται να καταλήξουν. Υπάρχουν διαφορετικές, σοβαρές θεματικές με τις οποίες καταπιάνεται το φιλμ (η γονική εγκατάλειψη, η καινούργια οικογένεια, η σχέση ανάμεσα στα ετεροθαλή αδέλφια), ποτέ όμως δεν προχωρά πέρα από την προφανή «επιφάνεια», διαλέγοντας τον εύκολο δρόμο και συνεπώς μια πολύ πιο συνηθισμένη προσέγγιση ως προς το είδος του σκεπτόμενου animation. Από την άλλη, σίγουρα δεν βοηθά ιδιαίτερα και το γεγονός πως οι «Ονειρομπελάδες» πράγματι μοιάζουν εξαιρετικά με το «Τα Μυαλά που Κουβαλάς», τόσο σε επίπεδο ιδεών όσο και στην εκτέλεση. Για παράδειγμα, υπάρχει εδώ ένας χώρος όπου καταλήγουν τα χρησιμοποιημένα σκηνικά των ονείρων, ο οποίος μοιάζει… ύποπτα πολύ με το σκοτεινό τόπο όπου κατέληγαν οι αναμνήσεις της μικρής στην ταινία της Pixar, εκεί όπου εξαφανίστηκε τελικά και ο αγαπημένος, φανταστικός της φίλος. Είναι δεδομένο πως δεν υπάρχει παρθενογένεση, αλλά οι σχεδόν ταυτόσημες σεκάνς, σίγουρα δεν κάνουν καλό στην ταινία των Γένσεν και Ζινκ.