του Νίκου Παλάτου

Ήταν η πρώτη εβδομάδα του 2019 όταν η Τζένιφερ Λόπεζ αναζητούσε στις ελληνικές αίθουσες «Μία Δεύτερη Ευκαιρία» (2018). Σε εκείνη τη δραματική κομεντί η JLo προσπαθούσε ν’ αποδείξει το ταλέντο της στη διοίκηση επιχειρήσεων, έχοντας αναλάβει σχετική θέση σε εταιρεία κολοσσό της κοσμετολογίας κι ανακάλυπτε στην πορεία (σε κάτι που έμοιαζε με… bonus για τους κόπους της) τη χαμένη της κόρη (σε ένα twist που μόνο η Κλακ Φιλμ θα τολμούσε)!

Έχουμε, πια, μπει στον δεύτερο μήνα του 2020 και τα θηλυκά φρου-φρου κι αρώματα (επιδεικνύοντας μία εμμονική διάθεση επανάληψης) ξαναχτυπούν. Απολεσθέντα τέκνα εδώ δεν υπάρχουν, μιας και η ταινία του κάποτε indie Πορτορικάνου σκηνοθέτη Μιγκέλ Αρτέτα χαρακτηρίζεται ως καθαρόαιμη κωμωδία, πλην όμως οι δύο καλές φίλες Τίφανι Χάντις και Ρόουζ Μπερν θ’ ανακαλύψουν ως άλλες JLo πως το έχουν με το business administration της κοσμετολογίας, καθώς και ότι οι ρίζες της παιδιόθεν φιλίας τους είναι πολύ βαθιές για να κοπούν εξαιτίας μερικών εκατοντάδων χιλιάδων δολαρίων και μιας σκύλας που θέλει να τους το παίξει «Like a Boss». Είναι, όμως, τόσο ανυπόφορες οι δήθεν αστείες διακυμάνσεις των σχέσεών τους, που η εμφάνιση ενός χαμένου παιδιού και στη δική τους περίπτωση ίσως να μην ήταν τόσο άστοχη σαν ιδέα, τελικά. Θα άφηνε, τουλάχιστον, κάτι για να θυμόμαστε από αυτές στο μέλλον…

Η Μία και η Μελ είναι εκ διαμέτρου αντίθετοι χαρακτήρες, που εδώ και πολλά χρόνια διατηρούν στην Ατλάντα το μικρό τους κατάστημα εμπορίας προϊόντων γυναικείας περιποίησης. Η αυθόρμητη κι έξω καρδιά Μία (Χάντις) είναι το εμπορικό μυαλό του διδύμου, με αποτέλεσμα της δικής της εμπνευσμένης δημιουργικότητας το bestseller set καλλυντικών που φέρει τον εύγλωττο τίτλο… «One Night Stand». Η μετρημένη και ανασφαλής Μελ (Μπερν) ασχολείται με τα διοικητικής και οικονομικής φύσεως θέματα, οπότε είναι αυτή που πρώτη αντιλαμβάνεται πως το μαγαζί πάει ολοταχώς για τα βράχια. Για να αποφευχθεί ο κίνδυνος του λουκέτου, με μισή καρδιά δέχονται να πουλήσουν το μεγαλύτερο μερίδιο της επιχείρησής τους στη μεγιστάνα Κλερ Λούνα (Χάγεκ), η οποία υποθάλποντας σταδιακά και εντέχνως μια μεταξύ τους κόντρα δείχνει πως τα περί επένδυσης σχέδιά της δεν είναι δα και τόσο αθώα.

Μπορεί η γυναικεία θεματολογία του φιλμ και η παρουσία της Ρόουζ Μπερν να φέρνουν στο μυαλό τις εξαιρετικά γελαστερές «Φιλενάδες» (2011), μην ταλαιπωρείστε όμως με τέτοιες αδόκιμες σκέψεις. Είναι, αντιθέτως, το (ευτυχώς) αδιανέμητο στη χώρα μας «Girls Trip» (2017), στο οποίο «πρωτοέλαμψε» το αστέρι της Τίφανι Χάντις, που βρίσκεται πολύ πιο κοντά στη «χιουμοριστική» λογική ετούτου. Έχουμε, δηλαδή, μια σειρά από εντελώς κακόγουστα σεξουαλικού περιεχομένου αστεία, που σαν κερασάκι στην τούρτα του ατελείωτου σαστίσματός τους προσφέρουν ως ενδεικτικού τύπου punchline εκείνο μιας… αληθινής τούρτας, η οποία φέρει διακοσμητικό σχέδιο αιδοίου μετά νεογέννητου μωρού (σε μια σεκάνς επιτομή του «μα, τι σκέφτονταν;»). Σε αγαστό με αυτά συνδυασμό, περιέχονται σωματικοί ήχοι και χαριτωμενιές του στυλ κάπνισμα χόρτου μετά βουτιάς σε πισίνα, ενώ από κοντά βρίσκονται ο απαραίτητος gay υπάλληλος (Πόρτερ) που πληγώνεται από τη συμπεριφορά των αφεντικών απέναντί του, καθώς και το ζεύγος κολλητών λεσβιών φίλων, οι οποίες εκτός του ότι περιμένουν παιδί (γι’ αυτές προορίζεται η προαναφερθείσα τούρτα…) λειτουργούν σαν άτυπες συμβουλάτορες εξομάλυνσης σχέσεων. Για να μην πιάσουμε τη χαζοβιόλα ώριμη αισθητικό (Κούλιτζ) της Mia & Mel Ltd, που με τις ατάκες της εξευτελίζει κάθε έννοια κωμικού timing.

Η μέσα στο χρόνο δοκιμασμένη φιλία που είχαν οι δύο μεγαλοκοπέλες καταρρέει από τη μια στιγμή στην άλλη, αφού αυτές οι τόσο έξυπνες και δραστήριες γυναίκες αδυνατούν να δουν τις τρικλοποδιές που τους βάζει η δήθεν ευεργέτιδά τους. Επικροτεί (υποτίθεται) τη γυναικεία επιχειρηματικότητα το «Like a Boss», αλλά με τον τρόπο που παρουσιάζει τις εκπροσώπους της μάλλον το αντίθετο πετυχαίνει. Κλοπές ιδεών και κακοήθειες βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη, με τη Σάλμα Χάγεκ σε ρόλο καρτουνίστικης κακίστρως να εμφανίζεται με κόκκινου χρώματος περούκα και με μπρούτζινη από το solarium επιδερμίδα, καταφέρνοντας να μοιάζει με έναν απίθανο συνδυασμό Τζέσικα Ράμπιτ (στο πιο κοντό της) με Μαντάμ Σουσού από το Μεξικό, που κατά λάθος μεγαλοπιάστηκε στο Αμέρικα. Σκορπάει το γέλιο η Χάγεκ (για τους λάθους λόγους, προφανώς), ακόμη και η δική της «φλόγα», όμως, πολύ γρήγορα σβήνει, κάνοντας την κωμωδία τούτη να μοιάζει με βασανιστήριο, έστω κι αν δεν φτάνει καν τα ενενήντα λεπτά διάρκειας.