της Αικατερίνης Βλαστού

Η Ισπανία είναι μια καλή, κατάλληλη χώρα για την ιστορία του σεναρίου του «Έκπτωτου». Όπως κατάλληλη θα μπορούσε να είναι οποιαδήποτε από τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου, όπου τα σκάνδαλα περισσεύουν και οι ύποπτες, αδιαφανείς συναλλαγές βρίσκονται σε αφθονία. Σε τούτο το φιλμ ο Ροντρίγκο Σορογκόγιεν σκηνοθετεί την (όχι και τόσο ασυνήθιστη) ιστορία σαν ένα θρίλερ αδιάκοπης, αγωνιώδους καταδίωξης, με τον κεντρικό ήρωα να ασφυκτιά στην παγίδα όπου έπεσε εξαιτίας της απληστίας του.

Ο Μανού είναι ένα τυπικό παράδειγμα αριβίστα με μεγάλη όρεξη για εξουσία και λεφτά. Έχει ανελιχθεί μέσα στον κομματικό μηχανισμό, χωρίς να εκτίθεται πολύ σε κεντρικό ρόλο. Κινείται στο περιθώριο, στην περιφέρεια, στους διαδρόμους, ακόμη και στις τουαλέτες εστιατορίων όπου δίνονται οι κατευθύνσεις για τις «μεγάλες δουλειές». Δεν είναι ένα και δύο τα κομματικά στελέχη που συμμετέχουν σ’ αυτές τις δουλειές. Είναι πολλοί και τρώνε πολλά, ανάλογα με τον βαθμό ιεραρχίας και συμμετοχής στο δίκτυο. Για τον Μανού κάποια στιγμή θα σκάσει η «στραβή» και τα άπλυτά του θα βγουν στη φόρα. Αυτομάτως, από άρχοντας των διαδρόμων μετατρέπεται σε παρία και αποδιοπομπαίο τράγο. Το ίδιο και η οικογένειά του, που με δυσκολία αντέχει τη διαπόμπευση.

Με κάθε τρόπο και χρησιμοποιώντας όποια μέσα διαθέτει ακόμη, μυστικά άλλων, λυκοφιλίες, φιλοδοξίες επίδοξων αρχηγών, ο Μανού θα επιχειρήσει να ανακατέψει με την κουτάλα της απελπισίας την κατάσταση. Θα φτάσει σε ακραία σημεία, προσπαθώντας να απειλήσει, να ηχογραφήσει, ακόμα και να κλέψει ξεδιάντροπα αποδεικτικά στοιχεία που ενοχοποιούν κι άλλους, ώστε οι ευθύνες, το σκάνδαλο και η ντροπή να μοιραστούν. Με την απειλή του ξεμπροστιάσματος και της απώλειας της εξουσίας, όμως, οι πάντες καταλήγουν αγριεμένοι και αποφασισμένοι να μην αφήσουν κανένα να τους εκθρονίσει, όπως συνέβη με τον Μανού.

Στην προσπάθειά του, όχι να βγει καθαρός, αλλά να αποκαλύψει ότι και οι άλλοι είναι λερωμένοι, ο Μανού θα προσπαθήσει να χειραγωγήσει μια τηλεοπτική δημοσιογράφο με την οποία έχει στενή σχέση. Δεν είναι απολύτως σίγουρο ότι η εμφάνισή του στην τηλεόραση θα τον βοηθήσει να διευκολύνει τη θέση του. Άλλωστε, η προβολή στην τηλεόραση μεγεθύνει ό,τι παρουσιάζει.

Ο Ροντρίγκο Σορογκόγιεν σκηνοθετεί την ιστορία με ταχύτητα και νεύρο. Από την πρώτη σκηνή, στην οποία τη γρήγορη κίνηση της κάμερας συνοδεύει dance μουσική, φαίνεται ότι υπάρχει μια διαφορετική και πιο έντονη διάθεση κινηματογράφησης της ιστορίας. Για ένα μεγάλο τμήμα, ειδικά στο πρώτο μέρος του φιλμ, είναι δύσκολο να παρακολουθήσεις πρόσωπα, ονόματα και καταστάσεις. Έστω, είναι ξεκάθαρη η ένταση και η μανία ενός διεφθαρμένου περιβάλλοντος κι ενός εξαγριωμένου ήρωα.