της Βαρβάρας Κοντονή

Μεγάλου μήκους σκηνοθετικό ντεμπούτο των Ιταλών αδελφών Ντ’Ινοτσέντζο που πατάει γερά πάνω στην crime παράδοση του «Γόμορρα» του Ματέο Γκαρόνε, το «Αδέλφια Εξ Αίματος» ακολουθεί γνωστά υποθεσιακά μονοπάτια, χωρίς να φέρνει ποτέ κάτι πραγματικά καινούργιο στο είδος, αποτελώντας ουσιαστικά «μια από τα ίδια» προσθήκη στο δημοφιλές (ιδιαιτέρως εδώ, στην Ελλάδα) γκανγκστερικό genre με φόντο τον ιταλικό υπόκοσμο. Δίχως το εξαιρετικά ενδιαφέρον πολιτικό υπόβαθρο ταινιών όπως το «Suburra: Υπόγεια Πόλη» του Στέφανο Σολίμα, το φιλμ των Ντ’Ινοτσέντζο αδυνατεί να δημιουργήσει ένα περιβάλλον ίντριγκας και τελεσίδικου αποτελέσματος που να δικαιολογεί την ύπαρξη μιας ακόμη ιστορίας η οποία διαδραματίζεται μέσα στους σκοτεινούς και εγκληματικούς κόλπους της μαφίας, με αποτέλεσμα η δράση να καταλήγει αυστηρά οριοθετημένη και δίχως εκπλήξεις, εν αντιθέσει με τις πολύ καλές ερμηνείες των δύο πρωταγωνιστών.

Ο Μίρκο (Ολιβέρι) και ο Μανόλο (Καρπεντζάνο) είναι κολλητοί φίλοι και ζουν με τις μονογονεϊκές τους οικογένειες (ο Μανόλο με τον πατέρα του και ο Μίρκο με τη μητέρα και τη μικρή του αδελφή) σε ένα φτωχικό προάστιο της Ρώμης. Ένα βράδυ, επιστρέφοντας με το αυτοκίνητο από μια κοινή τους έξοδο, ο Μανόλο θα χτυπήσει και θα παρατήσει νεκρό πάνω στην άσφαλτο έναν πεζό. Αδυνατώντας να αντιμετωπίσουν την κατάσταση, οι δυο τους θα ζητήσουν βοήθεια από τον πατέρα του Μανόλο, Ντανίλο (Τορτόρα), ο οποίος θα τους διαβεβαιώσει πως από τη στιγμή που δεν τους είδε κανείς, όλα θα πάνε καλά, αρκεί να ξεχάσουν το συμβάν. Λίγες μέρες μετά, ο Ντανίλο θα πληροφορήσει τον γιo του πως ο άνδρας που σκότωσαν ήταν τελικά ένας πληροφοριοδότης που δρούσε για χάρη της αστυνομίας και πως η τοπική συμμορία μαφιόζων σίγουρα θα έχει πλέον δύο θέσεις γι’ αυτούς μετά το… καλό που (άθελά τους) της έκαναν. Έχοντας για όνειρό τους να ξεφύγουν από μια ζωή στην απόλυτη ένδεια, ο Μανόλο και ο Μίρκο θα «στρατολογηθούν» εκτελώντας συμβόλαια θανάτου και συντηρώντας το εμπόριο ναρκωτικών και λευκής σαρκός της σκληροπυρηνικής συμμορίας. Η ελπίδα για μια καλύτερη ζωή δεν θα μπορούσε να είχε ξεμακρύνει περισσότερο από όσο τώρα.

Αν και καλογυρισμένο, το πρώτο φιλμ των Ντ’Ινοτσέντζο (ας είναι καλά ο Πάολο Καρνέρα που διατελεί εδώ ρόλο διευθυντή φωτογραφίας με την ίδια σταθερότητα όπως στο «Suburra», αλλά και στο τηλεοπτικό «Gomorrah»), εξαιτίας της έλλειψης πρωτοτυπίας και της σεναριακής επανάληψης, καθίσταται ένα κατά τα άλλα καθαρόαιμο crime δράμα χωρίς τσαγανό πλοκής ικανό να το κάνει να ξεχωρίσει έξω από φεστιβαλικά κυκλώματα και ρετροσπεκτίβες είδους. Ως αποτέλεσμα το «Αδέλφια Εξ Αίματος» δεν κατακτά κάτι περισσότερο από τον χαρακτηρισμό της ταινίας – καρμπόν, με τις πάμπολλες αναφορές σε άλλες παραγωγές του genre και με πλήρη απουσία προσωπικής σφραγίδας από πλευράς των δημιουργών της. Ποιος αλήθεια χρειάζεται ακόμη ένα μαφιόζικης θεματικής ιταλικό έργο με πρωταγωνιστές δύο νεαρούς με «σπασμένη» ηθική πυξίδα και μια λανθάνουσα ιδέα για το τι σημαίνει να κερδίζεις το ψωμί σου δρώντας κατ’ εντολή του οργανωμένου εγκλήματος; Έχει καμιά ιδιαίτερη σημασία το γεγονός ότι το φιλμ των Ντ’Ινοτσέντζο είναι μια τίμια καταγραφή της προαστιακής παρακμής μιας δεδομένης χρονικής στιγμής, όταν στην πραγματικότητα όλα αυτά τα έχουμε ξαναβιώσει επανειλημμένα ως θεατές; Υπάρχει κάποιος λόγος που τούτη η ταινία βγήκε εκτός των εθνικών της συνόρων (μέσα στα οποία, ας είμαστε ειλικρινείς, ταιριάζει σαφώς καλύτερα), αναζητώντας μια θέση στην ευρύτερη ευρωπαϊκή αγορά, καταλήγοντας ως μετα-οσκαρική πρόταση σε μια κινηματογραφική περίοδο στην οποία οι εγχώριες εταιρείες διανομής συνηθίζουν να… ξεσκαρτάρουν από τίτλους που δεν θα άντεχαν να «παίξουν» (#diplhs) καλύτερα στο μεγάλο γλέντι της επερχόμενης θερινής σεζόν;

Ρητορικά τα ερωτήματα, αφού οι απαντήσεις είναι μονίμως οι ίδιες. Και το «Αδέλφια Εξ Αίματος» δεν είναι τίποτε περισσότερο από μια συνηθισμένη ταινία για χάζι που θα ξεχαστεί άμεσα (πόσω μάλλον σε μια εβδομάδα με εννέα πρεμιέρες και μια ολέθρια… Καθαρή Δευτέρα!). Ναι, σκηνοθετικά είναι αξιοπρεπής και ερμηνευτικά επίσης, όμως το χιλιοπαιγμένο σενάριο σίγουρα δεν βοηθά προκειμένου να καταστήσει την ιστορία άξια προσοχής εξαρχής. Ακόμα και όταν οι νεαροί ήρωες βρίσκονται στο επίκεντρο της δράσης, η αντίδραση θα έρθει (αν έρθει…) με μειωμένη ένταση, λες και ο μικρός αυτός υπόκοσμος παίζει αποκλειστικά και μόνο με τους δικούς του κανόνες, με χαρακτηριστικότερη την πλήρη απουσία της αστυνομίας από τούτη την παραβατική εξίσωση. Δεν γίνεται να στήνεις την πλοκή σου σε συνθήκες ρεαλισμού και από την καθημερινότητα των χαρακτήρων σου να απουσιάζει εντελώς η «άλλη πλευρά» (εν προκειμένω αυτή της ανταπάντησης της τοπικής αστυνομικής αρχής), πολύ απλά διότι καταλήγεις με ένα περιεχόμενο μονόπλευρο και αφελώς «ρομαντικό», ιδιαίτερα όταν επιχειρείς να καταστήσεις τους πρωταγωνιστές σου έρμαια μιας επικρατούσας κοινωνικής συνθήκης και όχι των δικών τους λανθασμένων, ενήλικων αποφάσεων.