της Βαρβάρας Κοντονή

Αμερικανο-κινεζική συμπαραγωγή «της σειράς», τούτο το παιδικό (στα όλα του) animation φιλοδοξεί να φέρει στα σινεμά όση πιτσιρικαρία έχει ξεμείνει ακόμη εις τας Αθήνας, αν και χλωμό το κόβω, αφού ποτέ και πουθενά κανένα παιδάκι δεν θα παρατούσε τα κουβαδάκια και τις βούτες στη θάλασσα για μια χήνα babysitter με κρίση συνείδησης και κακή αίσθηση του χιούμορ.

Ο Πενγκ είναι μια χήνα με μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του, που προτιμά να επιδίδεται σε ιπτάμενες κόντρες από το να προετοιμάζεται μαζί με το κοπάδι του για την επικείμενη εποχική μετανάστευση. Όταν η μεγάλη μέρα επιτέλους φτάσει, ο Πενγκ θα επιλέξει να μείνει πίσω πιστεύοντας πως θα μπορέσει να προλάβει τους υπόλοιπους, θέλοντας έτσι να αποδείξει πως είναι ο καλύτερος όλων. Τα πράγματα δεν θα πάνε όπως ακριβώς τα υπολογίζει, μιας κι ένα ατύχημα θα τον καθηλώσει στο έδαφος, πράγμα που σημαίνει πως θα πρέπει να ακολουθήσει το κοπάδι του πεζή πριν ο βαρύς χειμώνας κάνει την εμφάνισή του. Την ίδια στιγμή, θα αναγκαστεί και να πάρει υπό την προστασία του δύο ορφανά παπάκια τα οποία ξεστράτισαν από τη δική τους ομάδα εξαιτίας των παρακινδυνευμένων ενεργειών του. Το ταξίδι τους θα είναι μακρύ και δύσκολο και ο Πενγκ θα μάθει από πρώτο χέρι τι πάει να πει να ενδιαφέρεσαι, να φροντίζεις και ν’ αγαπάς και κάποιον άλλον πέραν του εαυτού σου.

Χιλιοπαιγμένο σενάριο και παραδοσιακά καλαμπουρίστικα gags με ηχητικές πορδές για extra γέλιο (#not), το ατυχώς αποδοσμένο στα ελληνικά «Μια Πάπια Μα Ποια Πάπια» (καλύτερο θα ήταν το «Μια Χήνα Με Παπιά», ξέρω γω) ίσως ικανοποιήσει τις μικρότερες ηλικίες με το τίμιο animation του, του το δίνω αυτό, αλλά σίγουρα εκείνοι που θα πληρώσουν τη «νύφη» θα είναι κλασικά οι μεγάλοι συνοδοί, αφού θα πρέπει να είναι προετοιμασμένοι για ένα φιλμ αντι-Pixar-ικής διάθεσης και αισθητικής all the way. Εν προκειμένω, όλοι οι σχηματικοί χαρακτήρες βρίσκονται εδώ: ο εγωιστής πρωταγωνιστής που μέχρι το τέλος της ταινίας αναμένεται να έχει κάνει στροφή 180 μοιρών, οι άδολοι και απροστάτευτοι συμπρωταγωνιστές που θα δώσουν ένα καλό μάθημα ζωής στον κεντρικό ήρωα, ο generic κακός που «την πατάει» συνεχώς (εδώ υπό τη μορφή μιας κακιασμένης γάτας με σύνδρομο Δόκτωρ Τζέκιλ και Κύριος Χάιντ, από τις ελάχιστες καλές πινελιές), το ερωτικό απωθημένο υπό τη μορφή μιας εκθαμβωτικά λευκής θηλυκής χήνας, καθώς και μια ντουζίνα ακόμη κομπάρσοι που πλαισιώνουν το άκρως αναμενόμενο concept της πλοκής. Boooring!

Το πρόβλημα δεν είναι ότι η ταινία του Τζένκινς πάσχει από έλλειψη πρωτοτυπίας, αλλά κυρίως το ότι οι ζωικοί χαρακτήρες είναι εντελώς αδιάφοροι, σε βαθμό που δεν θα ενδιαφέρει ούτε εσένα, ούτε και το μικρό σου τι θα απογίνουν τελικά τα δύο αδελφάκια παπάκια, η Τσι και ο Τσάο (ναι, για τέτοια κινεζιά πρόκειται). Εκτός αυτού, οι περιπέτειες στις οποίες μπλέκουν διαρκώς στερούνται της ουσιαστικής δράσης που χρειάζονται τούτα το φιλμ προκειμένου να διατηρήσουν την προσοχή των παιδιών στη μεγάλη οθόνη, γεγονός που ουσιαστικά ακυρώνει κατά κάποιον τρόπο την ίδια τους την ύπαρξη. Κατά τα άλλα, υπάρχουν μερικές χαριτωμένες σκηνές και κάποιες οριακά καλές στιγμές για ολίγα διάσπαρτα γέλια, αλλά υπάρχουν και σημεία γιγαντιαίου #wtf που προορίζονται αποκλειστικά και μόνο για τους ενήλικες θεατές, όπως για παράδειγμα συμβαίνει στη σκηνή μέσα στο κινέζικο εστιατόριο, εκεί όπου κατά λάθος το κεφάλι του Πενγκ πετάγεται μέσα από ένα τραπέζι, καταλήγοντας ανάμεσα στα πόδια ενός καθήμενου πελάτη, παραπέμποντας ξεκάθαρα σε μια διόλου ευκαταφρόνητη…στύση!