του Παναγιώτη Μήτσικα

Μετά το über hit των «Άθικτων» το 2011, οι Ερίκ Τολεντανό και Ολιβιέ Νακάς ήταν δεδομένο πως θα αποκτούσαν carte blanche για το υπόλοιπο της καριέρας τους. Ειδικά από τη στιγμή που ξέφυγαν από το δίπολο του «ή auteur ή κωμωδία για τα σκουπίδια» (σας θυμίζει κάποια χώρα;) και αναδείχτηκαν χάρη σε μια απλή, λαϊκή δημιουργία. Η συνέχεια, δυστυχώς (ίσως και αναμενόμενα), θα έλεγε κανείς πως δεν ήταν ανάλογη, με το «Samba» (2014) να είναι επιεικώς μέτριο, παρότι προσπάθησε να πουλήσει το χαρτί του περιζήτητου πλέον Ομάρ Σι. Πέρσι επέστρεψαν με μία καθαρόαιμη κωμωδία που προσπαθεί να στηριχθεί στο καστ και το (ομολογουμένως εντυπωσιακό) production design του.

Όσο κι αν προσπαθούμε πολλές φορές να διυλίσουμε τον κώνωπα ψάχνοντας για αλληγορίες, κρυμμένα νοήματα και «τι πραγματικά ήθελε να αναδείξει ο δημιουργός», η αλήθεια είναι πως στην κωμωδία όλα πρέπει να ξεκινάνε από μια εξαιρετικά απλή, μα καίρια ερώτηση: βγάζει γέλιο; Η απάντηση εδώ είναι ένα πανηγυρικό «όχι». Παρότι καταφανώς ένα σκαλί πάνω από κάθε ανθυποτριτοτέταρτη κομεντί που ξεμυτίζει στα μέρη μας με τις πρώτες ζέστες, εν έτει 2018 το γκαγκ των δυσανάγνωστων ινδικών ονομάτων και της γκαφατζίδικης φάτσας του Ζιλ Λελούς δεν προκαλεί γέλιο (ελπίζουμε).

Το φιλμ ξεκινά με ιδιαίτερα ευνοϊκές προϋποθέσεις. Το setting της έπαυλης αποτελεί ένα textbook παράδειγμα για την ανάπτυξη κωμωδίας με ensemble καστ. Διαχρονικά, το πρόβλημα σε αυτού του είδους τις ταινίες έγκειται στο κατά πόσο ο σκηνοθέτης και ο σεναριογράφος μπορούν να διαχειριστούν τους διαφορετικούς χαρακτήρες και το screen time του καθενός, αλλά και τη δυναμική των ηθοποιών που ερμηνεύουν τον εκάστοτε ρόλο. Στην προκειμένη περίπτωση, το ζητούμενο είναι κυρίως το θέμα της δυναμικής. Όσο κι αν το «…μέλος της Comédie-Française» είναι η μανιέρα των Γάλλων πλάι σε κάθε ηθοποιό εν είδει «…και ο βραβευμένος με Όσκαρ», η ελληνική αγορά είναι καταραμένη σε μια τέτοια υπερ-έκθεση σε Ζιλ Λελούς, Κριστιάν Κλαβιέ, Ντανί Μπουν & Σία που, ειλικρινά, πλέον δεν μπορούν να μας κρατήσουν ή να πάρουν άφεση αμαρτιών ούτε για δέκα λεπτά. Το να βασίζεις ολόκληρο τον κωμικό σου μηχανισμό πάνω σε oddball ή slapstick καταστάσεις, δεν μπορεί να λειτουργήσει με πρόσωπα που δεν μπορούν να το υποστηρίξουν (όπως θα έλεγαν και στο «Shopping STAR»). Στην τελική, ας σταματήσει επιτέλους η (γαλλο)ξενομανία. Δεν γίνεται να λοιδορούμε τις ελληνικές κωμωδίες του σωρού (για τη χρήση του όρου «αμερικανιά» στην Ελλάδα, καλύτερα να μη μιλήσουμε καθόλου) και να καταπίνουμε αμάσητες τις γαλλικές αντίστοιχες. Τουλάχιστον, με τις εγχώριες βοηθάμε να γίνει και καμία ταινία παραπάνω! Και πού ξέρεις, μετά από κάμποσες προσπάθειες, μπορεί να μάθουν να κάνουν και σινεμά μερικοί…

Σε τελική ανάλυση, το «Έτσι Είναι η Ζωή» έχει πραγματικά αγνές προθέσεις, με κάποιες καλές βάσεις από την πολύ προσεγμένη παραγωγή στο background του. Στον κινηματογράφο, όμως, δεν υπάρχει… «στους τυφλούς βασιλεύει ο μονόφθαλμος». Οι κωμωδίες κρίνονται κυρίως βάσει του γέλιου και, δυστυχώς, αυτό είναι το νούμερο ένα σημείο αποτυχίας του φιλμ.