του Ηλία Φραγκούλη

Οι άνθρωποι της Laika (η εταιρεία παραγωγής που κρύβεται πίσω από τη «Νεκρή Νύφη» του Τιμ Μπέρτον και την «Coraline» του Χένρι Σέλικ) αγαπάνε τη δουλειά τους. Το stop motion animation του «ParaNorman» χαίρεσαι να το βλέπεις, ειδικά σε 3D. Η αγάπη της τεχνικής, όμως, δε συμβαδίζει πάντοτε και με τη γνώση της κινηματογραφικής αφήγησης…

Η ιδέα θυμίζει τον ήρωα της «Έκτης Αίσθησης». Βλέπει νεκρούς ανθρώπους. Το κατανοούμε από την υπέροχη σεκάνς του δρόμου για το σχολείο το πρωί, μέσα από ένα τράβελινγκ που αποκαλύπτει τη γήινη, κοινή ματιά και ύστερα εκείνη του Νόρμαν, ο οποίος συνομιλεί με τα φαντάσματα της μικρής του πόλης. Αυτή είναι και η αιτία που ο πιτσιρικάς ήρωας έχει καταδικαστεί να ζει στο περιθώριο. Είναι η τυπική περίπτωση του outcast εφήβου, που εισπράττει τον τσαμπουκά (στην καλύτερη περίπτωση) ή την αδιαφορία όλων των γύρω του. Φυσικά, καθώς η πλοκή του φιλμ ξετυλίγεται, οι Μπάτλερ και Φελ θα μας διδάξουν πως οι ζωντανοί συμπολίτες του Νόρμαν είναι οι πραγματικά άψυχοι, οι πιο τρομακτικοί και επικίνδυνοι, που πριν σκεφτούν καλύτερα τι τους συμβαίνει, οργανώνονται σα συμμορία, έτοιμοι να λιντσάρει οτιδήποτε το διαφορετικό – ακόμη και μια χούφτα από… ζόμπι, τα οποία περισσότερο δείχνουν να μεταφέρουν ένα μήνυμα προς τους ανθρώπους παρά να τους… φάνε τα μυαλά!

Από τη στιγμή που παίρνει μπρος η κατάρα του άδικα θυσιασμένου για μαγεία κοριτσιού, η οποία βαραίνει τις μνήμες της πόλης επί σειρά αιώνων, το «ParaNorman» βρίσκει τις σωστές δόσεις ρυθμού, μακάβριου χιούμορ και σασπένς. Αυτό το τελευταίο υπερισχύει του τρομακτικού, αν και τα ηλικιακά όρια ανοχής στο όλο έργο δε βγάζουν μέσο όρο. Η ταινία είναι αρκετά παιδική για το ενήλικο κοινό και ίσως πιο σκιαχτική για τα ανήλικα που θα δοκιμάσουν την τύχη τους στη μεταγλωττισμένη στα ελληνικά version. Με λίγα λόγια, εδώ δεν είναι Disney! Τα ζόμπι χάνουν συχνά πυκνά τα ακρωτηριασμένα τους άκρα (που πάντα βάζουν πίσω στη θέση τους σα να είναι συναρμολογούμενα), αλλά ο φόβος έχει μια κομίστικα γκροτέσκα χάρη που, πιθανότατα, δε θα στοιχειώσει τους μπόμπιρες που θα θελήσουν να γνωρίσουν ή να ταυτιστούν με το Νόρμαν. Άλλωστε, τα αληθινά μηνύματα του φιλμ μιλάνε μονάχα για την αποδοχή στο διαφορετικό, την κατανόηση της μοναξιάς και τη συμφιλίωση με τη γαλήνη του θανάτου.

Το πρόβλημα του «ParaNorman» είναι κυρίως σεναριακό και εκεί οφείλεται η μη απογείωση της ίδιας της ταινίας. Η ιστορία σέρνεται όταν οι σκηνές καταδίωξης πατάνε φρένο, οι υποπλοκές και οι δεύτεροι χαρακτήρες δεν αναπτύσσονται ποτέ σε κάτι… ζωντανό και όλο το βάρος του ενδιαφέροντος πέφτει στο μυστικό των ζόμπι, που κι αυτά αργούν πολύ να… μιλήσουν! Και η κλιμάκωση δεν οδηγεί σε ένα σουρεαλιστικό κρεσέντο μαγείας στην εικόνα, παρόμοιο με εκείνο της «Coraline». Αλλά το αγαπάνε αυτό που κάνουν, διάβολε!