της Βαρβάρας Κοντονή

«Φρέσκο» πράγμα που σπαρταράει (#diplhs), το εξωτικό, λογοπαιγνιακής συλλήψεως «SeeFood», παραγωγής… μαλαισιανοκινεζικής που φτάνει με καθυστέρηση σχεδόν επτά ετών στη χώρα μας – γιατί αν δεν έχουν ωριμάσει τώρα οι συνθήκες για ένα Pixar-ικό κακέκτυπο με πρωταγωνιστές ψάρια, χελώνες και μια σμέρνα με δολοφονικά ένστικτα, τότε πότε;

Ο Παπ είναι ένας καρχαρίας που ανήκει στην κατηγορία «μπαμπού» και χαρακτηρίζεται από τον καλοκάγαθο χαρακτήρα και τις διόλου αιμοβόρικες ορέξεις του. Ένα πρωί, καθώς συναγωνίζεται έναν έτερο φίλο καρχαρία στο κολύμπι (μη ρωτάς το γιατί), θα βρεθεί μπροστά σε έναν κοραλλιογενή ύφαλο γεμάτο μικρά αυγά καρχαρία. Πριν προλάβει να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς συμβαίνει, δύο κακομαθημένα πιτσιρίκια θα εμφανιστούν από το πουθενά και θ’ αρπάξουν τα εύθραυστα αυγά εν ριπή οφθαλμού. Αποφασισμένος να επιστρέψει τα καρχαριάκια στη θάλασσα πριν αυτά εκκολαφθούν, ο Παπ θα ξεκινήσει ένα επικίνδυνο ταξίδι μέχρι την ακτή, προκειμένου να σώσει το είδος του, ερχόμενος αντιμέτωπος με λογής απειλές: από σκανταλιάρικα παλιόπαιδα και ορδές σκληροπυρηνικών… κοτόπουλων, μέχρι και μια δαιμόνια σμέρνα με έναν τεράστιο πεινασμένο στρατό και σχέδια πιο ιμπεριαλιστικά και από αυτά του Τζέγκις Χαν.

Αν εξ όψεως οι «Επικίνδυνες Ψαρικές Αποστολές» (σοβαρά τώρα, ο «νονός» αξίζει συγχαρητήρια!) σου φανούν σαν ένας φτωχός συγγενής του «Ψάχνοντας τον Νέμο» και του «Καρχαριομάχου», προφανώς και έχεις δίκιο, αφού τούτο εδώ το κατ’ ευφημισμόν παιδικό φιλμ αντλεί την έμπνευσή του από εκείνα ακριβώς τα animated έργα που, τουλάχιστον, είχαν την τσίπα να δείξουν πως όταν ένα ψάρι βρεθεί εκτός νερού, δεν αντέχει παρά ελάχιστα δευτερόλεπτα. Στο μικρό, αλλοπρόσαλλο «έπος» του Γκο, ο Παπ σέρνει για μερικές δεκάδες μέτρα ένα πατίνι πάνω στο οποίο υπάρχει μια λεκάνη γεμάτη νερό και αυγά. Υπενθυμίζω ότι ο Παπ είναι καρχαρίας. Ο οποίος σπρώχνει το πατίνι με το κεφάλι του πάνω στο χώμα. Για δεκάδες μέτρα. Πάνω στο χώμα. Γενικά, δεν έχω απολύτως κανένα πρόβλημα με τον ανθρωπομορφισμό στις ταινίες της Disney και της Pixar: είναι μια δεδομένη συνθήκη που αποτελεί παράλληλα αναπόσπαστο κομμάτι της γοητείας των ταινιών για μικρά (και όχι μόνο) παιδιά. Υπάρχει, όμως, μια λεπτή, διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στο φανταστικά χαριτωμένο και το απλά ανόητο, και στην προκειμένη περίπτωση οι πρώτοι που θα πάρουν πρέφα την… απάτη των «Ψαρικών Αποστολών» θα είναι σίγουρα οι… μικρότεροι σε ηλικία θεατές!

Ανεξάρτητα από το θέμα της αληθοφάνειας και των προσδοκιών που μπορεί να έχει κανείς από μια τέτοια ταινία, η οποία μάλιστα έρχεται στις ελληνικές αίθουσες με κραυγαλέα καθυστέρηση, τούτη η «Αποστολή» αποτελεί κλασικό παράδειγμα προς αποφυγήν, αφού ούτε κανένα ξεχωριστό story διαθέτει, ούτε και σκηνοθεσία που να διευκολύνει την παρακολούθησή της από παιδιά. Το πρόβλημα έγκειται στο εντελώς κατακερματισμένο τού μοντάζ, που επιχειρεί διαρκώς να ενώσει διαφορετικής νοηματοδότησης πλάνα τα οποία ουδεμία σχέση έχουν μεταξύ τους (εντάξει, ο μοντέρ του φιλμ δεν είναι δα και ο Αϊζενστάιν), ενώ ακόμη και η πλοκή μοιάζει υπερβολικά σχηματική, δίχως να ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για κάποια εξέλιξη των χαρακτήρων, πέρα από την προφανή ύπαρξη αυτών και των υδάτινων περιπετειών τους, σε ένα υποθαλάσσιο περιβάλλον υπερβολικά «άδειο» και άψυχο.