της Ιωάννας Παπαγεωργίου

Αυτή η ταινία ξεκινά… τρέχοντας, με τον φόνο ενός άνδρα από έναν άλλο άνδρα. Πολύ σύντομα, όμως, καθώς η γεμάτη μώλωπες Λορέιν αναδύεται από το παγωμένο νερό της μπανιέρας της, αυτό το θρίλερ δηλώνει ξεκάθαρα πως δεν συνιστά μια τυπική, macho υπόθεση. Στην ύπουλη ησυχία ενός μαρμάρινου μπάνιου, επίσης παγωμένου, έτσι όπως απεικονίζεται σε άσπρο και χλωμό μπλε, η Λορέιν στέκει γυμνή. Ωμή. Αφτιασίδωτη. Και περιεργάζεται τα τραύματά της, πριν ντυθεί και βγει στους δρόμους του Λονδίνου, συνοδεία των τίτλων αρχής. Ω, ναι, αυτή η ταινία είναι σίγουρα – και αποκλειστικά – δική της υπόθεση.

Από τη στιγμή που φτάνει στο αρχηγείο της MI6 και αρχίζει την αναφορά της στους προϊσταμένους της, η αφήγηση πατάει γκάζι. Ένα θανάσιμο παιχνίδι μυστικών, ψεμάτων, διπλών πρακτόρων και πολλαπλών προδοσιών ξεδιπλώνεται με ένα συνεχές πήγαιν’ έλα στον χρόνο, μεταξύ των σε φρενήρεις ρυθμούς έργων και ημερών της Λορέιν στο Βερολίνο, και την παγωμένη, ύπουλη ησυχία της αναφοράς της, δέκα μέρες μετά, στο Λονδίνο. Ένα πήγαιν’ έλα που γίνεται περιστασιακά κουραστικό, έτσι όπως προκύπτει, ενίοτε επιτηδευμένο και εκβιαστικό. Αλλά δεν πρόκειται να σκάσεις.

Βλέπεις, το soundtrack κλασικών πια 80’s τραγουδιών / ύμνων «απειλεί» διαρκώς να σε εκτινάξει από την καρέκλα σου, καθώς χτυπά… στην καρδιά σου τον ρυθμό των επί της οθόνης δρώμενων και συναισθημάτων. Οι εικόνες μεταφράζουν την αντιμαχία του άσπρου και του μαύρου στο comic «The Coldest City» των Άντονι Τζόνστον και Σαμ Χαρτ, στο οποίο βασίζονται, σε μια συναρπαστική, στιλπνή σύγκρουση ταιριαστά έντονων, παλλόμενων ή άτονων, ξεθωριασμένων βασικών χρωμάτων. Οι σώμα με σώμα συμπλοκές της Λορέιν εκτός από έμπειρα χορογραφημένες / σκηνοθετημένες (από τον έως πρόσφατα αποκλειστικά διάσημο με την ιδιότητα του stuntman Λιτς) διακρίνονται και από τον πρωτόγνωρο, αναπάντεχο ρεαλισμό που κάνει τη βία ακαταμάχητα διασκεδαστική, αλλά ταυτόχρονα σχεδόν διαδραστικά οδυνηρή, αντιαισθητική και εξουθενωτική (ιδιαίτερα στο κρεσέντο της απόδρασης από το Ανατολικό Βερολίνο, όταν η Λορέιν παλεύει μόνη εναντίων τριών αντιπάλων, πάνω-κάτω, πέρα-δώθε στους διαδρόμους, τα δωμάτια και τις σκάλες εγκαταλελειμμένου κτηρίου).

Είναι όμως η Θέρον που θα… σου αλλάξει τα φώτα! Έτσι όπως κανείς πριν. Όχι μόνο επειδή προφανώς γύρισε η ίδια (άνευ stunt double!) το 99,9% των να-σου-πέφτει-το-σαγόνι επικίνδυνων σκηνών της. Για μια ακόμη φορά (μετά το «Mad Max: Ο Δρόμος της Οργής») δεν εμπιστεύεται την ερμηνεία της στα λόγια αλλά στο σώμα της, απ’ άκρη σ’ άκρη. Ακάλυπτο, αμακιγιάριστο και αλογόκριτο, ή ντυμένο, βαμμένο και στιλάτο. Με την αλήθεια του χαρακτήρα της, όμως, πάντα φευγαλέα αντιληπτή, μοιραία ασύλληπτη και ρευστή. Η Λορέιν της ντύνεται ως γυναίκα απαράμιλλου, αριστοκρατικού γούστου, αλλά βρίζει, δέρνει και κουβαλά (περήφανα) τις μελανιές της ως σκληροτράχηλος, αδυσώπητος νταής. Αγαπά, κάνει έρωτα, ελκύει και έλκεται εξίσου από άνδρες και γυναίκες. Και αποκαλύπτει την αδιαμφισβήτητη ανθρωπιά της όταν σπάει την ψύχραιμη επιφάνειά της κι επιτρέπει στον εαυτό της λίγες στιγμές σιωπηλού θρήνου. Μόνη – ειλικρινής μόνο με τον θεατή, πέρα από την οθόνη.

Κι όλα αυτά πειστικά, αναμφίβολα, επιβλητικά, σε μια ηλικία (42 χρόνων) που στο Χόλιγουντ θεωρείται σχεδόν απαγορευτική για οποιονδήποτε ρόλο εκτός από εκείνον της… μητέρας. Πλάθει έτσι έναν απρόσμενα γοητευτικό και συνάμα απτό, αυθεντικό άνθρωπο, εντελώς απελευθερωμένο από κάθε είδους κλισέ, ταμπέλα ή όριο. Άφυλο, πανσεξουαλικό, διαχρονικό. Για χάρη της, δεν μπορείς παρά να κάνεις τα στραβά μάτια στα τρία διαφορετικά φινάλε αυτής της ταινίας, καθώς και στην ανεπαρκή και καθυστερημένη τελευταία ανατροπή.