της Βαρβάρας Κοντονή

Ο Λίαμ Νίσον μας «τελείωσε» (προσωρινά, τουλάχιστον) και κάποιος πρέπει να γεμίσει άμεσα το κενό τού bad-ass hero, διότι αν δεν δούμε μια ακόμη θερινή μπι-μουβιά στις ελληνικές αίθουσες, τότε ειλικρινά δεν ξέρω πώς θα επιβιώσουμε τούτον τον καυτό Αύγουστο στην πόλη (#sarcasm).

Αν μη τι άλλο, το «Σε Απόσταση Ασφαλείας» είναι μια τίμια ταινία ως προς αυτό που σου προσφέρει και αυτό το σέβομαι, καθότι είτε τσεκάρεις τον τίτλο είτε το ποστεράκι της, αντιλαμβάνεσαι πως θα δεις Μπαντέρας και πιστολίδι, απλά πράγματα. Βέβαια, αν ανήκεις σε αυτούς που την έχουν ήδη… τσεκάρει (σφυρίζουμε ανέμελα…), δεν μπορούμε και να σε αδικήσουμε, αφού η ταινία διατίθεται στο home entertainment άλλων χωρών της αλλοδαπής από τον Ιούλιο, γεγονός που τουλάχιστον σημαίνει πως τα αντανακλαστικά της ελληνικής διανομής είναι σαφώς βελτιωμένα, αρκεί να αναλογιστούμε την πληθώρα ταινιών που φτάνουν στη χώρα μας με καθυστέρηση… χρόνων! Και εις ανώτερα, θα πω εγώ.

Έχοντας περιέλθει σε επαγγελματικό τέλμα, ένας βετεράνος του στρατού θα επιδιώξει να βρει για πολλοστή φορά μια θέση εργασίας, προκειμένου να συντηρήσει την οικογένειά του που βρίσκεται μακριά. Κάποια στιγμή, και με τη βοήθεια μιας υπαλλήλου της κοινωνικής πρόνοιας, ο Έντι (Μπαντέρας) θα βρει δουλειά ως νυχτερινός φύλακας εμπορικού κέντρου. Κακοπληρωμένη μεν, δουλειά δε. Το πρώτο βράδυ στο εμπορικό και αφού έχουν γίνει όλες οι απαραίτητες συστάσεις με το λοιπό προσωπικό, ο Έντι θα ξεκινήσει τη βάρδιά του σίγουρος πως πρόκειται για μια ακόμη βραδιά ρουτίνας. Όπως είναι αναμενόμενο, τα πράγματα θα εξελιχθούν πολύ διαφορετικά, όταν ένα κορίτσι αρχίσει να χτυπάει κλαίγοντας τις κλειδαμπαρωμένες πόρτες του κτηρίου ζητώντας βοήθεια. Την ίδια ακριβώς στιγμή που ο Έντι θα σπεύσει προς το μέρος της, δίχως να το γνωρίζει, θα θέσει υπό θανατηφόρο κίνδυνο τον εαυτό του και όλους όσοι βρίσκονται εντός του εμπορικού, αφού η μικρή γνωρίζει πληροφορίες για μια συμμορία μαφιόζων εκτελεστών που τη θέλει νεκρή. Προφανώς, η συμμορία έρχεται προς τα εκεί και είναι πολύ τσαντισμένη.

Ταινία «σειράς» το νέο πόνημα του Αλέν Ντεροσέ, ο οποίος μεταξύ μας δεν έχει και τίποτα το αξιομνημόνευτο να επιδείξει, συνεπώς λόγω ονομάτων (Μπαντέρας και Κίνγκσλεϊ) ποντάρω πως το «Σε Απόσταση Ασφαλείας» θα αποτελέσει συνοπτικά και τον κολοφώνα της φιλμογραφίας του. Το story το έχεις ξαναδεί (μια και δυο μόνο;): καλός πρώην στρατιωτικός εναντίον βαριά οπλισμένων συμμοριτών, εδώ υπό την καθοδήγηση του αρχι-συμμορίτη Μπεν Κίνγκσλεϊ, ο οποίος εξαργυρώνει επιτέλους το facial hair τού Γκάντι σε… goatee κακοποιού, μπαίνοντας για τα καλά στην ψυχοσύνθεση του πολύ κακού εκτελεστή με άθλια αίσθηση του στυλ. Για ένα action μεσημέρι Κυριακής, στημένος μπροστά από την τηλεόραση, το φιλμ βλέπεται μάλλον ευχάριστα, αν και θα νοσταλγήσεις τις χαρές του… zapping. Γενικά, υπάρχει μια αδιόρατη ατμόσφαιρα ντεκαντάνς που διαπνέει αυτό εδώ το φιλμ, από την αρχή του κιόλας, λες και γυρίστηκε κάπου στα μέσα του ‘90 και με ένα πρόχειρο «rectifier» έφτασε να κυκλοφορεί στις αίθουσες μια εικοσαετία μετά. Το πιο ηχηρό παράδειγμα εδώ αφορά το σκηνογραφικό κομμάτι της ταινίας, που μοιάζει να είναι τόσο προκάτ, καμωμένο σχεδόν από χαρτόνι, ιδιαίτερα στη σεκάνς όπου ο υπεύθυνος ασφαλείας του εμπορικού (ο μόνος πραγματικά συμπαθής χαρακτήρας) ξεναγεί τον Μπαντέρας στα διαφορετικά τμήματα των εγκαταστάσεων με τις ηλεκτρικές συσκευές, τους χώρους ένδυσης και τα εργαλεία, με ένα υβριδικό αποτέλεσμα που θυμίζει κάτι ανάμεσα σε «Μεγάλο Παζάρι» και «Home Alone» σε έκδοση εμπορικού κέντρου.

Αντιλαμβάνομαι το γεγονός ότι το χαμηλό budget κατέστησε απαγορευτική οποιαδήποτε παραπάνω ενασχόληση με το σκηνογραφικό κομμάτι της ταινίας, αδυνατώ όμως να καταλάβω τους λόγους για τους οποίους το σενάριο των Τόνι Μόζερ και Τζον Σάλιβαν βρήκε τον δρόμο για την κινηματογραφική του πραγμάτωση, αφού είναι το λιγότερο προχειρογραμμένο και λειψό, είτε μιλάμε για την υπόθεση καθαυτή, είτε για τους αναλώσιμους χαρακτήρες. Στη βάση της, η πλοκή αποτελεί μια κλασική περίπτωση περιπέτειας δωματίου, παρ’ όλα αυτά το ελλιπέστατο σενάριο δύσκολα σε αφήνει να παρακολουθήσεις ανενόχλητος τα τεκταινόμενα, αφού από ένα σημείο και μετά απλά δεν σε ενδιαφέρει τι πρόκειται να συμβεί. Υπάρχουν κάποιες (ελάχιστες) στιγμές καλής δράσης, που όμως συνιστούν περισσότερο σεναριακές εκλάμψεις, παρά ένα «στρωτό» και δουλεμένο σενάριο, συνεπώς προβλέπω πως θα υπάρξει κόσμος που θα βρει την ταινία «ΟΚ» – αν και δεν ξέρω για ποιον λόγο συνεχίζουμε να φέρνουμε αυτά τα «ΟΚ» έργα στα μέρη μας. Ούτε ερμηνευτικά να περιμένεις πολλά, φυσικά, με τον Μπαντέρας να δυσκολεύεται αρκετά στο action κομμάτι το οποίο περιορίζεται σε ξώφαλτσα εφετζίδικα πιστολίδια και κάνα δυο «ψιλές», την ίδια στιγμή που ο Κίνγκσλεϊ δίνει βαριεστημένος εντολές στο crew του για επίθεση. Δε βαριέσαι, το μεροκάματο να βγαίνει.