της Κατερίνας Ανδρεάκου

Τρίτη ταινία του υπερεπιτυχημένου franchise της εταιρείας Illumination (ουσιαστικά τέταρτη, συμπεριλαμβανομένου και του spin-off των «Minions») και η ιστορία του Γκρου και της – ραγδαία αυξανόμενης – οικογένειάς του συνεχίζει ακάθεκτη. Εδώ γνωρίζουμε τον Ντρου, τον πάμπλουτο, ασπροφορεμένο, φιλόξενο, γλυκούλη και (το χειρότερο για τον Γκρου) ξανθομάλλη χαμένο δίδυμο αδελφό του, με τον οποίο χωρίστηκαν σε βρεφική ηλικία. Έχοντας ως κοινό σημείο το γεγονός ότι μεγάλωσαν και οι δύο γνωρίζοντας την απόρριψη από τον γονιό απ’ τον οποίο ανατράφηκε έκαστος, τα αδέλφια και η οικογένεια του Γκρου δένονται αμέσως, αν και ο Ντρου προσπαθεί να ξαναφέρει τον αδελφό του στο «κακό μονοπάτι», στην προσπάθειά του να γίνει και αυτός «κακός». Ο διστακτικός Γκρου, όμως, έχει και έναν νέο κακό να αντιμετωπίσει: το πρώην τηλεοπτικό παιδί θαύμα των 80’s, Μπαλτάζαρ Μπρατ, που θέλει να πάρει εκδίκηση από την κοινωνία γιατί… κόπηκε η σειρά του αφήνοντάς τον στην αφάνεια! Την ίδια στιγμή, τα Minions αποφασίζουν πως η νομοταγής ζωή δεν είναι για εκείνα και ξεκινούν να βρουν τον δικό τους δρόμο πίσω στην παρανομία.

Παρόλο που τριτώσαμε, το σενάριο και οι νέοι χαρακτήρες είναι αρκετά «φρέσκα» και καλογραμμένα ώστε να μην υπάρχει έντονη η αίσθηση του ξαναζεσταμένου φαγητού. Ο χαρακτήρας του Μπρατ, έχοντας κολλήσει κυριολεκτικά στη δεκαετία του ‘80, προσφέρει μερικές πολύ αστείες σκηνές, ειδικά για όσους θεατές έχουν ζήσει αρκετά ώστε να έχουν μια – έστω και «παιδιάστικη» – νοσταλγία για την εν λόγω περίοδο και να καταλαβαίνουν τις χιουμοριστικές pop αναφορές. Ο χαρακτήρας του Ντρου, αποτελώντας την άλλη όψη του νομίσματος του Γκρου, είναι επιτυχημένος ως κόντρα ρόλος, ενώ οι ήδη γνώριμοι ήρωες έχουν τις δικές τους υπο-ιστορίες να τους κρατούν στο προσκήνιο. Μπορεί ο χρόνος εμφάνισης των Minions να έχει μειωθεί αρκετά εδώ (μάλλον εξαιτίας της ανάπτυξης και του δικού τους franchise), όμως όσες σκηνές έχουν στη μεγάλη οθόνη είναι αληθινά (και ακόμα) αστείες. Όσο για την ιστορία της Λούσι, που προσπαθεί με διαφορετικές μεθόδους ώστε να γίνει αληθινή κι επιτυχημένη μαμά για τα τρία κορίτσια, είναι ταυτόχρονα συμπαθέστατη και πηγή για μερικές από τις πιο απολαυστικές στιγμές του φιλμ.

Η ισορροπία μεταξύ του καλόγουστου – κατά καιρούς ανελέητου – χιούμορ ή και πραγματικά συγκινητικών στιγμών που μπορούν να εκτιμηθούν από ενήλικες και παιδιά, συνήθως με κεντρικό άξονα την ιδέα των άρρηκτων δεσμών της οικογένειας, ήταν ανέκαθεν το βασικό συστατικό επιτυχίας αυτής της σειράς ταινιών, κι επειδή αυτή η ισορροπία επιτυγχάνεται κι εδώ, η «κατάρα της τρίτης ταινίας» που συνήθως πλήττει τα franchises δεν πιάνει. Μπορεί να έχουμε συνηθίσει πια τον Γκρου, τα Minions και το όλο σόι αυτού του «Απαισιότατου» τύπου, ωστόσο δεν έχουν ακόμα κουράσει κι αυτό έγκειται κυρίως στο προσεγμένο σενάριο. Που φέρνει αρκετά νέα στοιχεία και τα δένει τόσο λειτουργικά με τα ήδη γνωστά και υπάρχοντα, ώστε να αποτελεί ακόμα ευχαρίστηση μια τρίτη επίσκεψη στη… φαινομενικά δυσλειτουργική μα, τελικά, πάντα αγαπημένη οικογένεια.