της Κατερίνας Ανδρεάκου

Σχεδόν μια εικοσαετία μετά το αξιόλογο «The Boxer», ο Ιρλανδός σκηνοθέτης Τζιμ Σέρινταν επιστρέφει εξολοκλήρου (το «In America» του 2003 διαδραματιζόταν πρωτίστως στις ΗΠΑ) στα πάτρια εδάφη του, μεταφέροντας στη μεγάλη οθόνη την ομώνυμη νουβέλα του Σεμπάστιαν Μπάρι, από το 2008. Η δυτική ακτή της Ιρλανδίας απλώνεται εδώ σε όλο της το φυσικό μεγαλείο, το καστ βρίθει από καταξιωμένα και ανερχόμενα κινηματογραφικά αστέρια, η τραγική ιστορία της Ρόουζ είναι δυνατό σεναριακό χαρτί, όμως… υπάρχει λόγος που η ταινία «χάνεται» από πέρσι στα ψιλά γράμματα της παγκόσμιας διανομής.

Η αφηγηματική πλοκή χωρίζεται σε δύο μέρη. Στο παρόν (το οποίο τοποθετείται κάπου στις αρχές των 90’s), στο απόκοσμο κενό της σχεδόν άδειας πια κλινικής και την ηλικιωμένη Ρόουζ σε αμφισβητήσιμη ψυχική κατάσταση, με τον καλοπροαίρετο γιατρό να προσπαθεί να τη βοηθήσει αλλά και να ξεκλειδώσει τους εφιάλτες των τελευταίων 50 χρόνων της, ώστε να την κρίνει αρκετά υγιή προκειμένου να ζήσει τα εναπομείναντά της ελεύθερη. Και στο παρελθόν, υπό μορφή flashback, στα τέλη του πολέμου, στο μικρό χωριό όπου πρωτογνωρίζουμε τη νεαρή, όμορφη, δυναμική Ρόουζ, αυτή τη femme fatale που θα σκανδαλίσει και θα φέρει τους ελεύθερους (και όχι μόνο) άνδρες του χωριού στα άκρα του πάθους και του έρωτά τους για εκείνη, με τραγικά αποτελέσματα, κυρίως για την ηρωίδα φυσικά, η οποία πέφτει θύμα όχι μόνο της εκδικητικότητας, της ιδεοληψίας, του συντηρητισμού και της εμμονής των αρσενικών, αλλά και του δικού της μυστικού πάθους. Σε κάθε σελίδα της Βίβλου που ανακαλύπτει ο γιατρός Γκριν κρύβεται κι ένα σκίτσο, μια σκέψη, ένα αίνιγμα, ένα φυλακτό. Γραπτά και ανομολόγητες… εξομολογήσεις του ταραγμένου μυαλού της άμοιρης Ρόουζ.

Ο Σέρινταν ξεκινά την αφήγησή του καλά και οι άσοι στο σκηνοθετικό του μανίκι είναι οι δυο ηθοποιοί που υποδύονται τη Ρόουζ, η Βανέσα Ρέντγκρεϊβ και η Ρούνεϊ Μάρα, η οποία κουβαλά και τη μεγαλύτερη ερμηνευτική πρόκληση. Η Ρέντγκρεϊβ ερμηνεύει συγκινητικά την εύθραυστη, «τσακισμένη» Ρόουζ, προσδίδοντάς της τη μεγαλοπρεπή αξιοπρέπεια που της αξίζει. Και η Μάρα, με περισσότερο κινηματογραφικό χρόνο και ερμηνευτικές απαιτήσεις (δικαιολογημένα, καθώς τη δική της ιστορία καλείται να ξεδιπλώσει η ιστορία), βρίσκει εδώ ίσως τον δραματουργικά ευρύτερο ώς τώρα ρόλο της, κάτι ανάλογο με ό,τι αποτέλεσε το «Frances: Μια Αδέσμευτη Γυναίκα» για την Τζέσικα Λανγκ. Όπως έχει αποδείξει σε κάθε της δουλειά, η Μάρα είναι ερμηνευτικά ατρόμητη, και εδώ το αποδεικνύει για άλλη μια φορά, με τον χαρακτήρα της να ξεκινά ως ασυμβίβαστη, ατίθαση νεαρή που σκανδαλίζει το μικρό, άκρως συντηρητικό και θρησκευόμενο χωριό (βρισκόμαστε στην Ιρλανδία της δεκαετίας του ’40, άλλωστε) και να καταλήγει ένα θλιβερό θύμα αυτής ακριβώς της αντισυμβατικότητάς της.

Το χειρότερο με τον Τζιμ Σέρινταν είναι πως είναι άνισος ως δημιουργός. Με μόλις εννέα ταινίες στο σκηνοθετικό ενεργητικό του, στα 68 χρόνια ζωής του, ο Ιρλανδός που ζει εδώ και δεκαετίες στην Αμερική, ξέρει μεν να σκηνοθετεί καλά τους ηθοποιούς του, ωστόσο με δυσανάλογα ποιοτικά αποτελέσματα (συγκρίνετε πρόχειρα το ντεμπούτο του, «Το Αριστερό μου Πόδι», με το «Get Rich or Die Tryin’» και θα πάρετε μια ιδέα). Εδώ η ιστορία είναι συναισθηματικά βαριά και γεμάτη από δραματικά γεγονότα, και ο σκηνοθέτης αποδεικνύεται αρκετά αδύναμος ώστε να αποτρέψει τη μετατροπή της σε ένα «μεγάλο», παλιομοδίτικο μελόδραμα που δεν αφορά και πολύ πια το σύγχρονο σινεμά, ενώ οι όποιες ενδιαφέρουσες ιστορικές αναφορές σε εκείνη την εποχή του μεγάλου διχασμού στην ήδη ταραγμένη χώρα απλώς πλαισιώνουν (και μάλιστα κάπως ασαφώς) την κεντρική ιστορία της Ρόουζ. Επίσης, παρόλο που οι δυο πρωταγωνίστριες είναι έξοχες και ο Έρικ Μπάνα συμπαθέστατος στον ρόλο του γιατρού, οι υπόλοιποι, κυρίως νεαροί ηθοποιοί, σχεδόν όλοι πολλά υποσχόμενα ανερχόμενα ταλέντα, πάσχουν από λάθος casting. Ο Έινταν – «Poldark» – Τέρνερ χάνεται στον ρόλο τού «καλού παιδιού» του χωριού, ο Τζακ Ρέινορ, που έχει αποδείξει πολλάκις πρόσφατα την ερμηνευτική του δύναμη (δείτε και απολαύστε τον στο φετινό «Free Fire» του Μπεν Γουίτλι, έρθει – δεν έρθει αυτό στην Ελλάδα), είναι απροσδόκητα η άχρωμη «γλάστρα» της ταινίας, ενώ ο… Θιο-γκόμενος (ζητώ συγγνώμη – Εκ της Διευθύνσεως: βαράμε κουδούνια!) Τζέιμς, ο πανέμορφος νεαρός πρωταγωνιστής των ταινιών της «Τριλογίας της Απόκλισης», αναλαμβάνει τον ρόλο τού… σατανικού ιερέα που τιμωρεί τη Ρόουζ με τον χειρότερο τρόπο!

Κατά στιγμές η ιστορία είναι ειλικρινά συγκινητική, αλλά το συνεχές δακρυικά φορτισμένο ύφος ενδέχεται να καταντήσει αφόρητο για ορισμένους (το αφηγηματικό twist του φινάλε μάλλον θα σας δοκιμάσει όλους), ενώ ο ελεγειακός τόνος είναι αποδεκτός αλλά και κάπου βαρετός. Κρίμα για τις ερμηνείες των δύο Ρόουζ να χάνονται σε ένα έντονα συναισθηματικό, αλλά εν τέλει ξεπερασμένο, «κουρασμένο» και καταδικασμένο να ξεχαστεί σύνολο.