του Άγγελου Μαύρου

Γιατί τσιμπιέσαι με μία ταινία ακόμη κι αν το βλέπεις ότι οι δυό σας δεν ταιριάζετε; Σ’ αυτό το μπούνγκα μπούνγκα πάρτι ενός σινιόρε των crowdpleaser, που μετά από καμάκι δύο χρόνων αριβάρει και Ελλάδα ως το «Safe Sex» εκ της γείτονος (piu bello εννοείται), ίσως βάζουν ένα… χέρι οι καταδύσεις, ο γυμνισμός, η Ανταρκτική, το «Nip / Tuck», το τρικολόρε gay parade, η ιππασία, τα γυμναστήρια και τα bar – η ποικιλία στα ραντεβού, με άλλα λόγια, που ψιμυθιώνει ό,τι πρέπει (τους τύπους και τις ίντριγκες φάρσας και μπουλβάρ, που στα ρίχνουν πρώιμα εκνευριστικά στερεοτυπικά) σ’ αυτό το Ρωμαϊκό όργιο μπερδεμάτων σκιρτημάτων.

Δεν είναι, όμως, μόνο αυτό που κερδίζει την καρδιά σου: σιγά σιγά ερωτεύεσαι την tutti a posto διανομή (η σουμπρέτα Κιάρα Φραντσίνι μόνη της είναι το Viagra τής, πιο ανίκανης εδώ, ιστορίας του τριολέ, όπου ο Έλληνας Νίκολας Βαπορίδης την έχει… μικρή υποκριτικά), ενώ υφίστασαι ψηστήρι από ατάκες πολύ – ευπρόσδεκτα – σοφιστικέ για μια υποτίθεται φιλμική ξεπέτα εξ Ιταλίας, και απροσδόκητα sui generis θωπείες όπως τα comics μπαλονάκια στο boy meets girl βυθού ή ο voice-over χαβαλές γαμομπελάδων φιλαράκου από δύο επιστήθιούς του. Οι raggazzine είναι που ίσως θα υστεριάσουν, και δικαίως, για το σεναριακά άδικα ασθενές φύλο τους εδώ (3 πένες μαντράχαλων εναντίον μίας τσαούσας, γαρ), αλλά περνούν καλά αρσενικά και θηλυκά σ’ ετούτο το κρεβάτι. Αγκαλίτσα πάρτε μάτι…