του Ηλία Φραγκούλη

Σε κάποιο σημείο τούτου του ντοκιμαντέρ, γίνεται αναφορά σε έναν κόσμο που ανήκει στους teenagers. Στη δική τους παντοδυναμία. Στη σημασία της δικής τους (pop) κουλτούρας. Είναι πράγματα που έχουν εκλείψει αυτά. Ίσως περισσότερο κι από την ύπαρξη των συμβόλων που μπορούν να ενώσουν και να φέρουν τους νέους στην επιφάνεια, στην κορυφή του κόσμου, σαν μια κάποια μορφή υπερδύναμης. Για να υπάρξουν οι (όποιοι) The Beatles, έπρεπε να υπάρχουν και εκείνοι οι teenagers. Όχι οι νόμοι της αγοράς και οι «πατέντες» που κοπιάρονται σήμερα. Στο σήμερα δεν υπάρχουν ούτε οι μεν, αλλά ούτε και οι δε. Και αυτό είναι μάλλον τρομακτικό. Απογοητευτικό. Για να συνεχίζουμε…

Μια κάποια απογοήτευση σου αφήνει και η δουλειά που έχει κάνει ο Ρον Χάουαρντ στο «Eight Days a Week», τηρουμένων των αναλογιών. Το ντοκιμαντέρ ανοίγει με φωτογραφίες, πλάνα αρχείου και αφηγήσεις off και αυτό δεν μοιάζει αρκετό για ένα φιλμ που μιλά για κάτι τόσο σπουδαίο… αλλά και «απλοϊκό», ταυτόχρονα! Ακριβώς όπως έδειχνε και η καριέρα ή οι συνθέσεις αυτών των τεσσάρων μουσικών που εμφανίστηκαν ως άλλος «μαγικός αυλός», καταδυναστεύοντας τη μουσική βιομηχανία της pop για… τον αιώνα τον άπαντα, μάλλον! Δεν χρειάζεται να το ακούσουμε από τα στόματα των ιδίων (συμβαίνει, βέβαια). Τα τραγούδια τους, ειδικά στο ξεκίνημά τους, ήταν catchy, σου έμεναν, μιλούσαν για αγάπη σχεδόν πάντοτε και αυτό ήταν αρκετό για τα κορίτσια που έτρεχαν ξοπίσω τους και, προφανώς, για τα όλα τα υπόλοιπα αγόρια που τα κυνηγούσαν κάτι πιο… χειροπιαστό. Πέραν αυτού, ένα αδιευκρίνιστο φαινόμενο, που ο Χάουαρντ δεν τολμά να εξηγήσει, παρά μονάχα… να νοσταλγήσει.

Βλέπουμε και καταλαβαίνουμε ότι ο Μπράιαν Επστάιν ήταν το «μυαλό» πίσω από τα τέσσερα αγόρια, ένα είδος παραγωγού, manager και στυλίστα, ο οποίος πήρε καίριες αποφάσεις για το χτίσιμο του μύθου, αρχικά. Παρακολουθούμε άφθονο αρχειακό υλικό που πάνω-κάτω γνωρίζουμε, με την παγκόσμια υστερία και την άνευ προηγουμένου επιτυχία. Ακούμε πολλές από τις επιτυχίες του συγκροτήματος που μας χαροποιούν, προκαλούν ένα όμορφο, παλαιομοδίτικο συναίσθημα. Και κάπου εκεί τελειώνει ο ρόλος αυτού του ντοκιμαντέρ.

Το λέει και ο Πολ ΜακΚάρτνεϊ: «Στην τελική όλα ήταν τόσο μπερδεμένα, αλλά στην αρχή τα πράγματα ήταν πραγματικά απλά». Κάπως έτσι έχει η κατάσταση κι εδώ. Το ντοκιμαντέρ παίρνει φόρα με το breakthrough του «I Want to Hold Your Hand» στις ΗΠΑ, το 1964, για να σε αφήσει ελαφρώς σύξυλο με τη βαρέως ψυχεδελική περίοδο του 1967 και την κυκλοφορία του album «Sgt. Pepper’s Lonely Hearts Club Band». Η χρήση των ναρκωτικών ουσιών δεν αποσιωπάται, όμως ο Χάουαρντ την παρουσιάζει λες και… πέφτει από τα σύννεφα, σχεδόν όπως ένας γονιός που πιάνει το παιδί του να καπνίζει στα κρυφά για πρώτη φορά. Δεν θέλει να μπλέξει με τέτοια πράγματα. Θέλει να μείνει σε μια safe area. Και στα… χαρούμενα τραγούδια της.

Για αυτά αξίζει να δεις το φιλμ. Για τα πλάνα από τις περιοδείες του συγκροτήματος, επίσης. Θα ανακαλύψεις, ίσως, μερικά από τα «μυστικά» χαρτιά του Επστάιν, θα μάθεις κάτι παραπάνω για τη σχέση τους με τα διαφυλετικά προβλήματα του αμερικανικού Νότου στην περίφημη συναυλία στο Τζάκσονβιλ, θα ακούσεις και θα δεις τον ΜακΚάρτνεϊ και τον Ρίνγκο Σταρ να μιλούν στον φακό της κάμερας σήμερα. Όχι κάνοντας βαρυσήμαντες δηλώσεις, αλλά περισσότερο ως… «μουσειακά» δείγματα ενός λαμπερού, ιδανικού πολιτισμού από το παρελθόν. Θα πάρεις κι ένα bonus ημίωρο με live εμφάνιση, αντί φινάλε. Δεν θα εξέλθεις από την αίθουσα τόσο «γεμάτος», αλλά για μερικές ώρες θα έχεις βρεθεί εκεί. Και, ατυχώς, θα επιστρέψεις εδώ…