της Βικτωρίας Μιχαήλ

Εάν ο αηδής alien ελεεινός έχει τη δυνατότητα να ελέγξει την τηλεμεταφορά τού καθάρματος εκτός του πλανήτη μας και τζαστ στο λημέρι του, γιατί δεν μπουκάρει στη Γη να κάνει υποχείριό του όποιον γουστάρει και να την καταλάβει στο άψε σβήσε; (Απάντηση: επειδή θα περίττευε το μεγαλύτερο μέρος τού πατιρντί που ακολουθεί.) Πώς η ρέπλικα του Σέρμαν Κλαμπ / Μπάντι Λαβ φωνάζει «Εξολοθρεύστε αυτές τις χελώνες!», αφού όχι μόνο δεν ξέρει ποιοι είναι οι δράστες της δολιοφθοράς εις βάρος του εργαστηρίου του αλλά δεν έχει δει ή ακούσει για τα φρικιά ποτέ; (Απάντηση: έχει φαγωθεί στο μοντάζ ένα εδάφιο με τη γνωριμία τους.) Πώς το σκαστό σχιστομάτικο κάθαρμα πετυχαίνει ταυτόχρονα με μία βολή και τους δύο φυλακόβιους, που θα μεταμορφωθούν σε τσιράκια του ως ιπποπόταμος και φακόχοιρος σε τερατώδη δίποδη εκδοχή; (Απάντηση: δεν έχω, πρόκειται περί του βλακωδέστερου goof που έχω δει σε ταινία φέτος!)

Δείγματα IQ ντιπ σαύρας σαν κι αυτά, που επιδεικνύει το sequel στο reboot του «μικιμάου» που διανύει πια την τέταρτη δεκαετία της ζωής του, γανώνουν ανεπιθύμητα το θυμικό πίσω απ’ το καύκαλό σου, περισσότερο απ’ ό,τι η μπλοκμπαστερική αναπαραγωγή του καρτουνίστικου γονιδιώματος, στη συνέχεια του «Χελωνονιντζάκια». Κρίμα, γιατί η απόπειρα ώστε η κλωνοποίηση να αποφευχθεί και να αναπνεύσει λίγο πιο ελεύθερο το είδος… προδίδεται. Στην τώρα εντυπωσιακότερη ξενάγηση σε τοπόσημα της πόλης που ποτέ δεν κοιμάται και υπερασπίζονται αθέατοι οι freaky παιδαράδες μας: στο Madison Square Garden (για έναν αγώνα NBA που παρακολουθεί κρυμμένη η τετράδα), στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας (για μια αρπαγή), στο κτήριο της Chrysler (στην κορύφωση της δράσης), στο Άγαλμα της Ελευθερίας (στα επινίκια). Στο ψιλοαναζωογονητικό, εντονότερο αλισβερίσι με την Ιστορία του genre κινηματογράφου, αν κρίνει κανείς από ένα λογοπαίγνιο με το «Swamp Thing» μέχρι μια σεκάνς τύπου «μας την πέσανε» σε σκοτεινό σοκάκι, όπου «σκάει» για να αφήσει παλικάρια ξερά (με εξτραδάκια μπαστούνι και μπάλα του hockey) ένας μπάτσος α λα Τζέισον Βόρχις. Στην εκποίκιλση του αδρεναλινικού θεάματος εκτός τού αστικών ταρζανιών και ασιατικών πολεμικών τεχνών chic, με ατραξιόν ένα skydiving του family που κόβει την ανάσα (λέμε τώρα), ένα κυριολεκτικά εκρηκτικό tailgating αυτοκινητοπομπής και μοτοσυκλετών, και ένα μαζικό τράκο μπατσικών στο κατόπι των ηρώων μας.

Ματαιότης ματαιοτήτων, τα πάντα ματαιότης. Η κατόπιν έρευνας στη συνομοταξία των αμερικανιών εξέλιξη αυτής της ψυχαγωγικής Καρέτα-Καρέτα στο πιο οπτικά σβέλτο καμουφλάρει μόνο αρχικά, χάρη στις ευέλικτες λήψεις του Λούλα Καρβάλιο («Narcos»), την αδυναμία της να ξεφύγει από τη φυλακή του habitat της. Η «Transformers»-ίλα, καθώς ο Μάικλ Μπέι παραμένει παραγωγός, σέρνεται πια όχι μόνο στο CGI του δεύτερου μέρους και την κορωνίδα (εν προκειμένω ενός κοσμικογκατζετικού κατακτητικού portal που επιχειρούν να αποσοβήσουν οι καλοί), αλλά και σ’ ένα… πέταγμα στην παραμαζονιακή Βραζιλία (το υποκατάστατο του οικολογικού μηνύματος του προ διετίας φιλμ;), την απροσδόκητη πρόσκτηση μιας σεβαστής ηθοποιού που αγωνίζεται να το διασκεδάσει σε αφύσικο ρόλο και ταυτόχρονα να κομίσει κάτι στην όλη πανίδα (η ημιαμήχανη Λόρα Λίνεϊ), και τα διδάγματα που ανδρώνουν το κατεξοχήν δημογραφικό στη σκοτεινή αίθουσα μαζί με τους τέσσερις παιδαράδες με το καβούκι στην οθόνη («ενωμένοι, ποτέ νικημένοι» στην όψιμη ίντριγκα της διχόνοιας του we are family team, «αγάπα τον εαυτό σου» στο δίλημμά τους να εκμεταλλευτούν ή όχι μια μοναδική ευκαιρία να μεταμορφωθούν σε «φυσιολογικά» όντα).

Όσο κι αν ο live action ανθρωπανιμαλισμός δεν χωλαίνει και το κρέας του design παραγωγής μέσα στο καβούκι των εφέ γενικά δεν εκτίθεται, «στο βάθος κήπος» δε θα πεις ποτέ για την πλακίτσα κι η ενσυναισθητική επαφή με τα «χάρτινα» από γεννησιμιού τους (ως παρωδία μεταξύ «New Mutants» της Marvel και του «Ronin» του Φρανκ Μίλερ ήρθαν στον κόσμο, αν δεν το ξέρετε…) παλικάρια παραμένει στο minimum. Τα nunchaku, υπεύθυνα για μια από τις καλύτερες σκηνές της προηγούμενης ταινίας, έχουν γίνει πια μηχανικά και γιγαντιαία αλλά η εμφάνισή τους κρατάει μισό λεπτό. Ο ποντικαράς dad είναι επίσης ριγμένος και η διακοσμητική φευγαλέα παρουσία της Αλεσάντρα Αμπρόζιο σε cameo δεν τη δικαιώνει ως πειραματόζωο, αντίθετα με εκείνη του star του basket Καρμέλο Άντονι σε ένα slapstick sport γκαγκ όπου η αγαπημένη pizza κολλάει (κυριολεκτικά) στο product placement τής Nike. Τώρα που το σκέφτομαι, πιο αλώβητος απ’ όλους εδώ μέσα βγαίνει ο Στίβεν Αμέλ (εισαγόμενος στη μυθολογία της σειράς ως ο μπάτσος συνδιώκτης του εγκλήματος Κέισι Τζόουνς), εκγυμνασμένος ίσως ως τηλεοπτικός «Arrow». Προς Platinum Dunes και Nickelodeon: εγχύστε μια πιο γερή δόση από υπόνομο κι αρκετό σαλτάρισμα (μεταφορικά αυτό) την επόμενη φορά, ίσως κάνει θαύματα για τις δυνάμεις του αναψιδωτού. Έξοδος για pizza ναι, για «Cowabunga!» όχι…