του Ηλία Φραγκούλη

Κατά κάποιον τρόπο, η Λούσι της αρχής του φιλμ μπορεί να παρομοιαστεί με… τους πιθήκους από το «2001» του Στάνλεϊ Κιούμπρικ! Εκπροσωπεί το ανθρώπινο είδος με τον χείριστο τρόπο, πέφτει θύμα των ανδρών που την εκμεταλλεύονται ως κοινό «βαποράκι» και γι’ αυτό υπάρχει έως και μια… επιστημονική εξήγηση: όπως και ο κάθε μέσος άνθρωπος, η Λούσι χρησιμοποιεί κάτι σαν το 10% του εγκεφάλου της. Μόνο. Και όχι επειδή είναι γυναίκα…

Όχι ότι ο Λικ Μπεσόν έχει… κιουμπρικές διαθέσεις – αν και το φινάλε της ταινίας ξεπερνά ακόμη και τα σύνορα της… μοριακής ύλης! Η «Lucy» βρίσκει τον εμπορικότερο σκηνοθέτη (και έμπορα) του γαλλικού σινεμά σε κέφια που θυμίζουν τις καλύτερες στιγμές τού παρελθόντος του, δηλαδή από «Nikita» (1990) μέχρι και «Léon» (1994). Παρά τα χρόνια που έχουν μεσολαβήσει, ο Μπεσόν καταφέρνει να στήσει ένα έργο μοντέρνο, πρωτότυπο, φρενήρες (αν παρατηρήσεις τη διάρκειά του) και πραγματικά διασκεδαστικό. Ίσως και… ανεγκέφαλο, λες και αυτοσαρκάζει το φιλοσοφικό / επιστημονικό του κομμάτι. Που σίγουρα δέχεσαι διότι αντιλαμβάνεσαι το χιούμορ τού δημιουργού του.

Η ταχύτητα είναι η μεγάλη μαγκιά σε τούτο το φιλμ. Εξαιτίας της θα δεχθείς ακόμη και τα εμβόλιμα, σχεδόν ειρωνικά ως σχόλιο, ντοκιμαντερίστικα πλανάκια κυνηγιού ζώων από την άγρια φύση, δε θα προλάβεις να σκεφτείς αν όλη αυτή η θεωρία για τη λειτουργία του εγκεφάλου μπορεί να στέκει ρεαλιστικά και θα παραδώσεις τις αισθήσεις σου στα χέρια μιας Σκάρλετ Τζοχάνσον που κινείται στην τσίτα, σα φονική μηχανή που κανείς δεν μπορεί να σταματήσει, μέχρι να ολοκληρώσει το στόχο της και να συναντήσει τον επιστήμονα του Μόργκαν Φρίμαν στο Παρίσι, με την ελπίδα να πάρει μια απάντηση για ό,τι της συμβαίνει, αλλά κυρίως για το αν πρόκειται να… αντέξει να ζει όταν το ναρκωτικό ολοκληρώσει την επίδρασή του μέσα της. Μια επίσης εμβόλιμη σε διάφορα σημεία του φιλμ ακαδημαϊκή διάλεξη του Φρίμαν μας εξηγεί σταδιακά τον προσανατολισμό της «Lucy» προς… το υπέρτατο τζέρτζελο.

Η δράση της ταινίας καλύπτει με υπέροχες σκηνές ανθολογίας τη σοβαροφάνεια ή και τη σεναριακή απιθανότητα. Επαναλαμβάνω: δε θα προλαβαίνεις να σταματήσεις και να σκεφτείς αυτό που παρακολουθείς. Όσο η Τζοχάνσον εξελίσσεται σε… superhero, τόσο περισσότερο αιφνιδιάζεσαι από τις ικανότητές της, που ακόμη και εγκεφαλικά βρίσκουν τρόπο να προσαρμοστούν σε οπτικό θέαμα. Καταδιώξεις αυτοκινήτων, συγκρούσεις ολόκληρων… οπλοστασίων, το έξυπνο κάστινγκ του Τσόι Μιν-Σικ (ο πρωταγωνιστής του original «Oldboy») που συνδυάζει τη σαδιστική τρέλα με το over the top κωμικό, η εντελώς φεύγα σκηνή στο αεροπλάνο, τα τριπαρισμένα εφέ και η, τελικά, πολύ χαρισματική για το είδος τής περιπέτειας παρουσία της Τζοχάνσον, εξασφαλίζουν το γνήσιο fun και ακριβώς αυτό που ζητάς από το σινεμά ως απόδραση.

Καθώς το ποσοστό αντίληψης και σωματικών ικανοτήτων τής ηρωίδας μεγαλώνει όμως, μετά από τουλάχιστον 70 λεπτά δράσης του φιλμ, η κορύφωση έχει ανεβάσει τόσο ψηλά τον πήχη τής προσμονής του θεατή, που ελπίζει σε κάτι αληθινά προχω(ρημένο) και εξίσου φανταστικό, για να πιάσει κι αυτός το 100% της κινηματογραφικής απόλαυσης. Και εκεί ο Μπεσόν, ίσως ανίκανος να τολμήσει σεναριακά κάτι το υπερβατικά καινούργιο, αναζητά τη σωτηρία στρίβοντας α λα… «Matrix»! Όχι πως είναι κακό το φινάλε. Απλά, περιμένεις να σε εκπλήξει, όχι να σου θυμίσει κάτι άλλο. Η γεύση, βέβαια, δεν είναι και τόσο άδοξη, αφού εγκαταλείποντας τον κινηματογράφο θα κουβαλάς για κάμποσο καιρό στη μνήμη σου τη σχεδόν καρτουνίστικη βία και δράση της «Lucy», στο… περίπου 10% της λειτουργίας του εγκεφάλου σου. Σα να σου λέει ότι σ’ έπιασε κορόιδο, έτσι;